de Tulferhiitfe, 1412 ni, op de achtergrond de Karwendel
tevoren ook de Hauptversammlung Oe.A.V. was samengekomen. Het is een stadje dat op dezelfde hoogte ligt als Innsbruck (ca 560 m), echter geen enkele zweefbaan bezit. Een bus vormt de enige verbinding met het dorpje Tulfes op 922 meter hoogte. Van hieruit moesten de wedstrijddeelnemers in moeizame klim met de ski’s op de schouders stijgen naar de startplaats die op bijna 2000 m was gelegen. Zoiets komt in deze dagen niet meer voor!
De wedstrijden getuigden dit jaar dan ook wel van zeer veel sportiviteit. De vele toespraken tijdens de prijsuitreiking, die plaats vond in het Parkhotel te Hall in een typisch Oostenrijkse sfeer, zongen een waar loflied op de extra prestatie die geleverd was.
Een toevallige omstandigheid bracht ons met Oostenrijkse vrienden een paar dagen later op het wedstrijdtraject, dat een onderdeel vormt van de bekende Glungezer-abfahrt, de langste afdaling van Tirol (Glungezer-hütte, 2600 m naar Hall, 562 m). Eenzelfde vermoeiende klim, om 4 uur n.m. vanuit Hall (te laat voor de bus), de laatste uren door een besneeuwd, sprookjesachtig nachtelijk bos tot aan de Tulferhütte, waar de Wirtin uit haar bed moest komen om onze honger en dorst te stillen.
De volgende morgen de ski’s weer op de schouders en door hoge sneeuw verder naar boven. Duidelijk liet de vorm van de Abfahrt, die in het bos is uitgekapt, zien, hoe de skitechniek in de loop der jaren gewijzigd werd. De oude afdaling loopt in sierlijke bochten naar beneden; de nieuwe is ongeveer in een rechte lijn hier doorheen aangelegd en moet vrijwel geheel in Schuss gemaakt worden, rutschend en schwingend in de steil-stukken.
Jn het Parkhotel kwam één bezwaar naar voren, namelijk dat het wedstrijdtracé niet moeilijk genoeg was. Wij arme beginnelingen echter, hoezeer wij ook genoten van het skiën en het natuurschoon, zegenden het dat wij over het voor ons veel te moeilijke door Föhn en opvriezen bovendien spiegelglad geworden traject heelhuids beneden kwamen.
Behalve door het avontuurlijke element in de tour heeft deze voor ons speciale kleur gekregen door ver van het rumoer en de drukte van een wintersportplaats de bevolking zelf te ontmoeten, zoals bijvoorbeeld de Pater met zijn scholieren, bengels van 7-8 jaar, die als duiveltjes op kleine lange-latten de moeilijke steil-stukken met het grootste gemak naar beneden schieten, en de Lehrerin met haar Madchenschule, bontgekleurde meisjes uit de tweede klas, die met hun onderwijzeres een zonnige middag ski-pret genieten.
Joost Pickel