gene onzen beminden Paus,” riep zij met een zegenpralenden glimlach, „en levere hem niet over aan den wil zijner vijanden! Dat de Paus-Koning leve!”

En ijlings spoedde zij zich naar den tuin, plukte een. menigte sehoone bloemen, weefde daarvan een sierlijken krans, vlijde dien'Om het portret van den geëerbiedigden Opperpriester, en gevoelde zich door hem in Hippolite gelukkiger dan zij in jaren was geweest.

IV.

Home belegerd.

Louis Napoleon was, dank zij de roemruchtige herinnering aan zijn genialen oom, met een groote meerderheid van stemmen door het fransche volk tot President der Eepubliek gekozen. Hij had zich spoedig vergewist dat het leger hem schraagde, en meende zich nu ook van den steun der geestelijkheid te moeten verzekeren, om zijn eerzuchtige plannen zoo snel mogelijk door te drijven.

Was het aan déze overtuiging, welke hij in zich omdroeg, ofwel aan de bewustheid, dat hij zich een trouwen zoon der Kerk gevoelde, te danken, dat hij den Paus in bescherming nam en als zijn verdediger optrad?

Van algemeene bekendheid toch is het, dat hij eenmaal een petitie, aan G-regorius XVI gericht, met anderen onderteekende, waarin niets meer of minder werd geeischt, dan dat de Paus zijn wereldlijk gezag neder zou leggen. Maar men kan zijn dwaling inzien en zich beteren! Zooveel is althans zeker, dat de katholieke Kerk in die oogenblikken een steun en helper in hem vond, en hoe zij zijn nagedachtenis ook zou kunnen bezwaren , zij zich dit immer met erkentelijkheid herinneren moet.

Mogelijk ook werd de nieuwe President der Eepubliek medegesleept door de katholieke geestdrift, die inzonderheid ten platte lande, maar toch ook bij vele be^