Waarom meneer van Padderen zoo gul werd.

Meneer van Padderen was met z’n verkeerde been uit ’t bed gestapt. Hij had een onrustigen nacht gehad vanwege z’n te volle maag, daarbij nog last gehad van muggen, en was nu zoo venijnig alsof er muggenbloed in z’n aderen zat. *

Z’n kuif stond scheef, z’n boord zat niet recht, z’n das was opgefrommeld en zoo lag hij met bei z’n ellebogen op tafel lodderig in z’n krant te kijken. Allemaal teekenen dat er iets broeide.

Aan ’t ontbijt was niets goed : ’t brood was oudbakken, aan de boter was een bijsmaakje, net of ze ranzig was, ’t rookvleesch kwam zeker van den paardenviller... Tot overmaat van ramp ging er nog een vlieg op de boter zitten. Meneer van Padderen pakte z’n mes en pats 1 daar spatte de slappe boter over de tafel heen, terwijl de vlieg met beboterde pooten en vleugels terecht kwam in de koffie van meneer zelf.

Meneer van Padderen werd vuurrood van kwaadheid. Hij wou niet meer eten of drinken van puur kwaadaardigheid, ’t Was ook net, of alles tegen hem samenspande.

’t Was stil in huis, zooals altijd als meneer z’n brombuien had. Nu en dan knipte de meid eens ’n oogje tegen de mevrouw, waarmee ze zeggen wou ; De muggen hebben hem weer gestoken ! Maar heel veel trokken ze er zich niet van aan, want ze wisten wel dat zoo’n buien nooit lang duurden en dat meneer, als ’t onweer over was, altijd twee keer zoo goedig