Canarische eilanden af zijn schip in Zuid-Westelijke richting gestuurd, maar hij raakte verzeild in den Zuidelijken Aequatoriaalstroom, en toen hij weken en weken gevaren had, kreeg hij de meest oostelijke punt van Brazilië in ’t zicht. Hij plantte daar den Portugeeschen standaard, zoodat dit avontuur ten slotte nog een geluk bij een ongeluk bleek te zijn; maar met dat al had Cabral niet aangetoond, hoe men op de spoedigste en veiligste manier door den stiltegordel kon varen. En daar de latere zeekapteins op dergelijke avonturen niet gesteld waren, lieten zij hun schip maar drijven, en zorgden zij er alleen voor, dat het niet in Westelijke richting afdreef. Zoo wachtten zij dus maar geduldig af tot het den Hemel zou behagen, om hen vroeg of laat uit den nood te helpen. Maar dat kon lang duren. In 1541, toen Xaverius de reis maakte, waren er 40 dagen mee gemoeid. En het verblijf in den stiltegordel werd dan voor de passagiers als ’t ware een hel op aarde.

Vooreerst hadden zij veel te lijden van de groote ongestadigheid van weer en wind. Dikwijls heerschte er volslagen windstilte, zoodat de zeilen, evenals de gordijnen langs een bed, slap en bewegingloos neerhingen. Maar in de verte vertoonden zich dan somtijds wervelwinden en draaikolken, die door de passagiers „dragonders” werden genoemd. De matrozen namen dan blanke sabels, en sloegen die, op den voorsteven van het schip staande, met veel geraas tegen elkander, om den „dragonders” schrik aan te jagen, en zoo te bewerken, dat zij een andere richting zouden nemen. Maar natuurlijk hadden de „dragonders” maling aan al dat misbaar, en kwamen er vele rechtstreeks op het schip af. Dan werd dit met de werwelwinden rondgedraaid, en liep het groot gevaar, om in den draaikolk te verzinken.

Maar korten tijd daarna was de weergesteldheid somtijds heelemaal veranderd. Dan plaste er een geweldige stortbui op het schip neer, en dan donderde en bliksemde het van alle kanten, dat hooren en zien verging.

„Heer behoed ons, want wij vergaan”, zoo riepen dan de passagiers met de Apostelen op het meer, en de missionarissen maakten van die gunstige gelegenheid gebruik, om hen tot boete en berouw op te wekken en een goede biecht te laten spreken.

De storm werd echter spoedig weer door windstilte vervangen.