Het is wel duidelijk, dat niet al te kritisch aangelegde lezers door berichten als hierboven aangehaald zullen worden medegesleept. Men behoeft er niet aan te twijfelen, dat de scopolamine-bedwelmiug bij de natuurlijke baring, een uitwas der „beschaving,” haar weg zal vinden door de geheele wereld: het publiek zal een ontzaggelijken druk op de geneeskundigen uitoefenen, en deze, althans een deel hunner, zullen er voor zwichten. Wie zijn onafhankelijk standpunt wenscht te bewaren, moge zich dus te voren wel duchtig rekenschap geven van de beteekenis der beweging! Ik meen, dat een kort historisch overzicht, zooals ik getracht heb hier te geven, daarvoor van nut kan zijn. De vrouw zal in smarte baren. Men moge dit opvatten als een goddelijke wet, of als een goddelijke straf, of als de omschrijving van een algemeen voorkomend natuurverschijnsel, zeker is het, dat in het algemeen de vrouw niet baart zonder pijn en dat elk vrouwelijk zoogdier pijn lijdt bij de baring. Dit brengt de vraag aan de orde: waarvoor dient die pijn? Dit is de bij uitstek moeilijke vraag, die ons bij zoovele natuurverschijnselen op de lippen komt, en waarvan de beantwoording bijna altijd onze menschelijke kortzichtigheid verraadt, tenzij zij eenvoudig luide: ik weet niet. Natuurlijk zijn wij geneigd (in tegenstelling met Gralenus’ uitspraak: dolor dolentibus inutilis est) de nuttigheid te erkennen van iedere pijn, die als een middel ter bescherming van het bedreigde of lijdende lichaamsdeel mag worden opgevat. Zoo zou de physiologische baringspijn de vrucht en ook de moeder beschermen, – omdat de naderende baring, door pijnen aangekondigd, het dier er toe dwingt een veilige plaats te zoeken of voor te bereiden voor de gebeurtenis zelf en voor de verzorging van het jong. Zelfs voor de beschaafde vrouw is deze waarschuwing onmisbaar. Heeft zij deze eenmaal ter harte genomen, dan kan zij de andere bescherming in de meeste gevallen overlaten aan de persoon, die zij daarvoor te hulp heeft geroepen, en van dat oogenblik af heeft zij de pijn, als waarschuwend middel, niet meer noodig. Is daarmede het overbodige der pijn aangetoond van het oogenblik af, dat de verloskundige de zorg op zich neemt? Wie zich de verrassingen te binnen brengt in den voortgang dor baring bij een door eclampsie bewustelooze vrouw, zal erkennen, dat de arts zich, zonder de welsprekende uitingen van pijn, ongeveer in den toestand verplaatst gevoelt van den zeeman, die bij gedoofde kustvuren of bij miswijzend kompas zijn weg door de golven moot zoeken. Wie zich uit den aard der kreten do waarschuwing herinnert voor een dreigende of een tot stand gekomen ruptura uteri, zal niet gaarne beweren, dat ook zonder deze signalen de toestand even

134