i

"*-—-.—_.....—-':doorC|r2.6o1°vìce íív

„Geheel en al, mylord, of bijna heelemaal. Ik denk. dat wc wel, laat eens kijken, met een paar uur onder zeil zouden kunnen gaan.’ Drakc knikte. „Als mijn hut in orde is, zal ik naar beneden gaan en me verkleeden," zei hij. „We zullen zoo gauw mogelijk wegzeilen. ” ..Zeker, mylord. Waar gaan we heen?”vroeg mijnheer Murphy op een zakelijken toon, maar toch wat in de war, want hoewel hij gewoon was op korten termijn te vertrekken, sloeg dit het record. Drake keek afwezig naar den horizont.

j ~Ö, de Middellandsche Zee maar, ddfct me," zei lhij lusteloos. Hij stond voor een oogcnblik met zijn , Ihand op de rail van de trappen naar den salon, en i meneer Murphy waagde te informeeren; ~U is heelemaal goed, hoop ik ,mylord?" want een . doodelijke bleekheid teekende zich af, het gelaat van zijn meester, die den waardigen schipper vaag-;- ongerust maakte. Hij had zijn meester onder verschillende eni soms heel vreemde omstandig-;

XiiOCXX. had hij hem iri zoo'n moedelooze stemming meegemaakt als nu. ~ Volmaakt goed en gezond, dank je kapitein, " zei Drake, ~wil je een sigaar opsteken? De wind is ons net gunstig, is 't niet?"

Omstreeks denzelfden tijd arriveerde Nell’s rijtuig aan het huis van de Wolfers in Egerton Square. Er stonden verschillende andere rijtuigen voor het huis en Nell's cab moest een poosje wachten, eer zij kon voorrijden; maar ten slotte kwam ze toch aan de beurt en een knecht bracht haar en haar koffer in een tamelijk sombere hall. Hij scheen verrast te zijn door de koffer en keek haar twijfe-

lend aan, toen ze naar lady Wolfer vroeg. ~Lady Wolfer? Ja, juffrouw. Mevrouw is in de eetzaal. De vergadering is nu aan den gang. Misschien doet u beter binnen te

gaan. Met dezelfde aarzeling als de man, volgde Nell hem naar de deur. Toen hij die opende, klonk haar als verwelkoming tegemoet de stem van een vrouw.

d-is v»Li. w tirs-WJiiiniy tty v ciix VAvviiw, zacht en toch doordringend en nadrukkelijk. Ze zag, dat de kamer vol menschen was. Bijna alle aanwezigen waren vrouwen, vrouwen van allerlei leeftijd, maar die allen een typische aandacht voor de spreekster vertoonden. Ook waren ei enkele mannen aanwezig, mannen met dikke en nogal verstrooide geziohten, mager en klein, lang-harige en glad geschoren mannen. Aan het eind van de kamer, achter een kleine tafel stond een nog jonge vrouw, gekleed in een tailormade costuum. Ze had haar mantel en handschoenen nog aan. Haar haar was mooi van kleur en golving, maar het was bijna bij het hoofd afgeknipt en stond nogal verward geborsteld aan \veerszijden van haar hoofd uit. Ze had een rol papier in haar hand, die geen ringen droeg, hoewel de vorm ervan echt-vrouwelijk en fijn was. Een pincc-nez stond op haar neus en haar kin die werkelijk welgevormd mocht genoemd worden hield ze omhoog op een energieke en wat aggressieve,wijze.

Nell had zoo'n idee, dat dit lady Wolfer was en ze drong zich zoo dicht tegen de muur als ze kon, kijkend en luisterend naar de spreekster met een natuurlijk nieuwsgierigheid en gretigheid. ~Om het dus samen te vatten" zeidc deze op dat

oogenblik met een zwaai van den papicrrol en een opheffen van haar kin, „om alles samen te vatten, wij zijn vereenigd en saamgebonden hier in heerlijke eendracht om een strijd aan te binden met onzen ouden tiran een strijd om gelijkheid en recht. O. mijn zusters, laten wij niet aarzelen, laten we niet' het zwaard in de scheede steken, vóór wij ons een weg hebben gebaand naar dat doel waarheen zich de oogen van de lijdende vrouwengemeenschap hebben gericht sinds de klok van gelijke rechten 'voor beide sexen zijn eerste klanken liet hooren! ’ Het was klaarblijkelijk het slot, de peroratie van

de speech; er barstte een applaus los en onmiddellijk daarop zette men zich neer aan kleine tafeltjes, waarbij enkele huisknechten ververschingen opdienden. Nell, heel verward en verschrikt, bleef staan waar ze was en stond juist op het punt, navraag té doen naar lady Wolfer, toen de spreekster van zoocven de kamer'doorliep met een paar menschen pratend die wat minder hongerig schenen dan de anderen en toen ze Nell's teeder en wat bang figuurtje daar zag staan, kwam ze op haar toe. ~Dat is een nieuwelingtje, denk ik " zei ze glimlachend.

~Ik —ik wou graag lady Wolfer spreken, ” zei Nell en trachtte niet te blozen. , Ik ben lady Wolfer," zei de .dame met het korte haar en haar energieke manieren; en haar stem klonk zachter dan Nell verwacht had te hooren. „Ik ben ik ben Nell Lorton.” Lady Wolfer keek verward voor een oogenblik; toen lachte ze en stak haar hand. uit. ~Werkelijk? Wel, wat jong en —" Ze wou zeggen ~mooi", .maar ze hield zich bijtijds in. ~Heb je getelegrafeerd? Maar natuurlijk heb je dat gedaan. Ik

moet dat hebben vergeten. Ik hcti ÓR zoon massa correspondentie!" INÜ< Zij lacht weer. ~Ik dacht, dat je een nieuwe volgelinge van me zoudt worden! Kom maar mee!" En met iets, wat Nell trof als bijna onbeleefdheid, verliet de dame de andere vrouwen, nam haar bij de hand en leidde haar de kamer uit. HOOFDSTUK XX.

Lady Wolfer bracht Nell naar haar eigen kamer. Ze leek weinig op een boudoir, want het huisraad was zoo eenvoudig als maar mogelijk was en inplaats van de elegante snuisterijen, waarmee het schoone geslacht zich pleegt te omringen, waren de tafel, de divan en zelfs de stoelen bezaaid met zware hoekig deelen, geleerde .studieboeken.

pamfletten en stukken papier. Er stond wel een piano, maar er bovenop lagen stapels biljetten en convocatiekaarten voor vcrgaderinqen en het stof lag er hier en

Het meest aantrekkelijke zomer-vermaak voor de Jeugd....

daar op. De schrijftafel zou beter hebben gepast in een kantoor dan in de ~eigen kamer" van een dame, en ze zag er al even rommelig uit als de rest. Lady Wolfer maakte een stoel vrij door de boeken op den grond te \ zetten en duwde Nell er zachtjes in. ~Nu, ga eens zitten terwijl ik de meid bel om je naar je kamer te brengen. Ik ben er benieuwd naar. waar die is of hoe ze er op dit / oogenblik uitziet. Zie je, ik heb heelemaal vergeten dat je kwam. Vreemd, is ’t niet? Maar ik ben altijd vreemd en daarmee begin ik maar direct bij jou. Tusschen haakjes kon je niet vroeger of later zijn gekomen?' Nell verklaarde, dat

' ze aan het station had ontbeten en een uur in de wachtkamer had doorgebracht, om maar niet te vroeg te komen. ~Wat attent van je! ' zei lady Wolfer. „Je ziet er niet zoo

jong en meisjesachtig uit." ~Ik ben niet heel oud," antwoordde Nell, met een glimlach. ~Misschien ben ik niet oud genoeg om de plaats te vervullen.” ~0, in vredesnaam, ga nu niet twijfelen of je wilt blijven!" zei mevrouw snel. ~Ik ben ouderen, of wat men noemt oudere menschen zoo moe, dat ik er zeker van ben. dat je volkomen geschikt bent. Want al ben je jong, je ziet er wel naar uit, of je iets besturen en regelen kunt: .en dat is wat ik niet kan – ik bedoel een huishouding regelen. Ik kan praten – ik kan een club van honderd* menschen onderste boven praten, zooals Archie zegt," ze hield op en keek even verward voor zich en Nell meende, dat ze lord Wolfer bedoelde ..maar als het op allerh detailkwesties aankomt, zijn er gelukkig anderen die het voor me doen." Terwijl ze sprak, had lady Wolfer haar mantel uitgetrokken en die op de met boeken en papieren bezaaide divan geworpen. TL- b-Aïrcsm inicf Trnn 'n \rrcM;>n-tn(>p-t\na nin Horp*

~lk kwam juist van n vrocg-meetmg om deze nier thuis toe te spreken," verklaarde ze. ~En ik moet direct weer weg naar een vergadering van den Voorlichtingsdienst voor Vrouwen," ons inlichtingenbureau. Heb je er soms wel eens van gehoord? Nell schudde haar hoofd. ~Niet? Ik ben haast geneigd om je te benijden. Nee toch niet! Als het niet om mijn werk was. zou ik gelóóf ik-