DE SLAVERNIJ IN ABESSINIË

dienst van een ander als vernederend en gebruiken slaven om allerlei te dragen en een indruk te geven van hun eigen gewichtigheid. Maar er zijn, wonderlijk genoeg, toch ook gevallen, waarin slaven, die in de gunst staan, een positie bekleeden, dat zij orders geven aan gehuurde dienaren. Men kent slaven die, wanneer zij opdracht krijgen om hun meesters bagage naar het spoorwegstation te Addis Abeba te brengen, dragers huren om dat werk te verrichten. Zelfs soldaten in dienst van particulieren beschouwen werk, dat hun opgedragen wordt, als vernederend en hebben weer slaven onder zich om dat te doen. In veel gevallen worden de huisslaven als leden van de familie behandeld en hebben zij zich niet te beklagen over de behandeling, die zij van hun meesters ondervinden; het is dan ook een gewoon iets, dat slaven, die de vrijheid verkregen hebben, terugkeeren naar het terrein van hun vroegere dienstbaarheid en verzoeken teruggenomen te worden. Maar dikwijls is het een geval van voorkeur voor dienstbaarheid boven de verbijstering van een pas verkregen vrijheid. En verder hebben de Abessinische „Rassen", of hoofden, een gewoonte om slaven cadeau te doen, wanneer deze een onderdeel vormen van een gift van levende have en van producten van een boerderij. De slavinnen houden zich grootendeels bezig met het malen van koren, met hout sprokkelen en water halen, terwijl de slaven gebruikt worden als bedienden en hun meesters gedurende hun reizen met de karavanen volgen, geweren dragen, voor het vee zorgen en voedsel vervoeren.

Dit is echter maar ééne zijde van de schilderij. Zeer dikwijls zijn de slavinnen ook de concubines van hun meesters. Somtijds zijn de slaven bijna naakt of slechts met enkele lappen bedekt en worden zij in een toestand van de uiterste materieele en moreele verwaarloozing gelaten. Hun kinderen worden opgevoed in valschheid, immoraliteit en bedrog; op jeugdigen leeftijd worden zij gebruikt voor de meest vernederende, uitputtende en enerveerende bezigheid. De slaven hebben geen familieleven, daar een huwelijk onder hen niet anders dan een toevallige vereeniging is. Zij, die oud of ziek zijn, worden verlaten of alleen in hutten achtergelaten. De gelegenheden om wreedheden te bedrijven bij bestraffing van slaven zijn onbegrensd en daarvan wordt in de ver