KRONIEK.
bleek elk pogen vruchteloos, om de mannen der droite en de mannen der gauche tot eendrachtige saamvverking te bewegen.
Door eendracht kon men krachtig zijn; door aaneensluiting zelfs machtigen invloed op den gang van 's lands zaken uitoefenen; met wat zeemanschap en inschikkelijkheid beiderzijds was men reeds een eindweegs gevorderd, en zouden wij o, zoover gekomen zijn.
Maar, helaas, het gelukte niet. Keeds vóór zeven jaren voelde een iegelijk de waarheid van ons zeggen: Van Keuchenius naar Beelaerts komt ge niet op één dag.
Welke concessies we onzerzijds ook deden, bedekte tegenkanting hield aan, en dreigde reeds telkens de uitwendige eenheid te verbreken .
Toch gaven we daarom den moed niet op, de hope niet prijs, en bleven, hoewel zelf tot de gauche behoorende, met kracht de mannen der droite aanbevelen en voorstaan.
Geen politiek orgaan heeft ooit zoo volhardend en doortastend de saamwerking met een divergeerende fractie bepleit, als Be Standaard. Voor zooveel aan ons hing, was schier alle politieke invloed, die uit onze actie voortsproot, haar in handen gegeven.
Maar, helaas, de zuiging bleek alra9 te sterk; en toen der tijden loop in heel het Europeesche leven de sociale vraagstukken, en daarmee juist strijdige belangen, strijdige rechten en strijdige vrijheden, onverbiddelijk aan de orde stelde, nam de spanning allengs toe.
De saamhoorigheid, krachtens ons gemeenschappelijk geloof in den Heere Jezus Christus, hield op diep genoeg gevoeld te worden, toen allerlei meer tastbare belangen om beslissing vroegen.
En weer kreeg een stroom van ongerechtigheden de overhand. Hoogheden van de ééne en ruwheden van de andere zijde. Daar kwam bij, dat allerlei persoonlijke gevoeligheid en benijding den toestand vergiftigde. Het werd een chaotische verwarring, die haast uw oog verhinderde te zien waar de weg liep.
Ten slotte dreeg de droit* haar eerst stille oppositie naar buiten. Die oppssitie verliep al spoedig iu een persoonlijke veete tegen den voorzitter van het centraal-comité. En het einde was, dat