PAARDEBLOEMEN

oogen keken ernstig naar boven naar de ramen, die gesloten waren.

Traag tripten kleine voetjes het tuinhek uit.

IV

Dien nacht werd het erger met Eddy Forbes en toen den volgenden morgen de dokter kwam, keek hij bedenkelijk.

,,'t Gaat hier niet naar mijn zin," zei hij, terwijl hij vorschend de kamer rondkeek.

,,'t Lijkt mij verstandiger, daar nu de patiënt erger wordt, als hier verandering komt. Hij kan beter naar een inrichting gaan. Hij ligt daar rustiger en wordt dag en nacht verpleegd."

„Moet 't dokter?", vroeg Mevrouw Forbes met groote verschrikte oogen.

,,'t Moet natuurlijk niet, maar 't is kalmer voor den patiënt."

Ongemerkt keek hij even op zijn horloge, 't Was al Iaat en hij had niet veel tijd, want baron van Geesteren had blindedarmontsteking en moest vanmiddag geopereerd worden. Dadelijk zou hij meegaan met de auto naar het ziekenhuis. Een vrij ernstig geval, waar je je als medicus toch niet aan onttrekken kon.

Mevrouw Forbes had haar twee handen in elkaar geklemd. Ze had het gevoel, dat nu alles haar ontviel. Eddy weg, daar beter dan hier. En de jongen hier nooit meer terug in deze kamer. Nooit meer zitten aan dit witte smalle bed: Maar 't was alsof ze de stem van den jongen nog in haar ooren hoorde naklinken:

„Daar, waar je je zelf vergeten hebt, ligt de bevrijding!" Ja, ze mocht hierin niet aan zich zelf denken, maar alléén aan Eddy. De verpleging zou daar natuurlijk beter zijn, dan hier en dag en nacht zou hij goede ervaren hulp hebben. Er was veel meer comfort en hij zou krijgen, precies wat hij noodig had — niet te veel en niet te weinig.

En zij kon immers naar hem toegaan, zooveel ze maar