DE PROFESSOR

7

O, neen! zijn kracht bestond uit zijn harde onverschilligheid, zijn onwrikbare koelheid van gemoed.

„Strijd" was er bijna nooit tusschen hen. Strijd, die de zenuwen verrukkelijk prikkelt, die je energie opwekt, en allerlei qualiteiten in je naar boven brengt, die je in jezelf nooit had mogelijk gewaand.... Alles wat naar een „scène" zweemde, haatte Alexander, en een scène noemde hij dadelijk alle meeningsverschil.

— Ik heb je gezegd, zooals 't is zeide hij dan hoog

en koud, en duldde geen verdere argumenten.

Tot nu toe had Cecilia, met een zeldzame lankmoedigheid, in deze houding van haar man berust. Zij was van nature begaafd met een voortreffelijk humeur, een goede dosis humor en een behoorlijk gezond verstand. Zij leefde naast hem voort in de koele sfeer, zooals zijn individualiteit die verlangde, en maakte gebruik van de vrijheid, die hij haar verleende, om zich te amuseeren in het leven, zoo goed als zij kon.

Haar lichte voeten traden luchtig over het marmer van de lange gang, en zij neuriede een melodieuse wijs:

Your feet fall as lightly as petals in springtime,

You dance like a moonbeam on soft Southern waves

Met een ruk opende zij de deur, en veroorzaakte hem daardoor telkens een kleinen schok van schrik. Al herhaaldelijk had hij haar verzocht, aan te kloppen, vóór zij binnentrad: hij kon toch een cliënt bij zich hebben, nietwaar?

maar Cecilia „vergat" dit bevel geregeld, en stoof meestal ongegeneerd zijn kamer binnen, op een wijze, die hem hevig irriteerde.

In het hooge, blanke licht, dat door twee groote deurramen naar binnen vlood, zat Alexander aan zijn enorm, gebeeldhouwd bureau ministre, en „studeerde". Vóór hem, op het tafelblad, lagen eenige opengeslagen boeken, maar toen Cecilia binnen kwam, staarde hij onbeweeglijk naar buiten.

Onmiddellijk, bruusk, keerde hij zijn hoofd naar haar