VERZEN.

EEN NACHT.

Ik sliep dien nacht zóó droomeloos en diep,

dat, toen de ochtend brak in vroege en koele kleuren

en uwe hand mij uit mijn rusten riep,

ik nog niet denken kon aan het vóor-nachtelijk gebeuren.

Maar toen de dag weer naar den avond neeg hoorde ik de stem, waarmee gij eenmaal hebt gesproken het lied, dat alle leed zoo schaduwloos verzweeg doch van geluk zoo stralende door-broken.

En nadien bleef er niets dan een volkomen weten,

een zuiverheid waarin wij beiden stonden

licht en verheven, en hoe de verrukkingen der monden,

aarzelend éérst, dan wild, elkander vonden

in een ontmoeten heidensch en bezeten,

dat ik om ééne nacht al and're moest vergeten.