TOONEJSL-OYERZICHT.

teresse voor Fransch Tooneel, anders zou deze Fransche troep, die uit zeer goede, en zelfs enkele eerste-rangs krachten bestond, wel uitbundig succes hebben gehad.

Het laatste drama, dat ik in de Grand Guignol zag, „La Prison du Vice", van M. Adriel, is misschien wel het gruwelijkste, dat ik ooit heb zien vertoonen. Ook hier ging het over een pathologisch geval, namelijk over de uitspattingen van een door cocaïne tot sadist gedegenereerden wellusteling.

In een Maison Meublée huren tijdelijk een kamer, een graaf, Jean, en zijn maitresse, Marion, en wel, om daar voor het eerst van de verrukkende verbeeldingen door het genot van cocaïne te genieten. Zij weten niet, dat in een aangrenzende kamer een sadistisch monster woont, een in de wetenschap zeer beroemd dokter, die een heimelijke misdadiger is. Om de schoone Marion in zijn macht te krijgen, heeft de dokter echter de politie gewaarschuwd, dat het huis een rendez-vous van ontucht was, en als de politie een inval doet, wordt de graaf gearresteerd, en zijn maitresse alleen van die schande gered doordat de dokter, een vast daar inwonende, verklaart dat zij als patiënte bij hem op bezoek was. Zij accepteert deze quasi nobele geste en.... is met hem alleen. De ellendeling sluit de deuren af, en begint om haar heen te draaien als een wild beest om een dood-beangste prooi. Hij dwingt haar, cocaïne te drinken, in een drank gemengd, en waarschuwt haar, dat er altijd een crisis opkomt, eer de zalige verrukkingen zich manifesteeren. De vrouw is in razende verschrikking voor zijn oogen en ontvlucht hem, telkens als hij haar aan wil pakken. Opeens krijgt hij een crisis, en valt stuiptrekkend op den grond. Zij tast in zijn jas om den sleutel van de deur te krijgen, en vliegt er heen, maar morrelt in haar doodsangst in 't sleutelgat van de verkeerde deur, en ondertusschen komt hij bij, kruipt nader en grijpt haar. Onmachtig valt zij, inert, in een stoel, en nu kan hij volvoeren, wat hem de hoogste sadistische genieting toeschijnt: haar de oogen uitsteken met het pincet waarmede hij korrels cocaïne opneemt. Men ziét de misdaad gebeuren en met haar gillen van pijn en angst vermengen zich zijn kreten van genot. Een ruit wordt ingeslagen, te laat, de graaf vindt, als hij er door binnenstapt, de geliefde vrouw met het gezicht vol bloed en branderige, leege oogkassen; hij kan den sadistischen misdadiger slechts doodschieten....

Mr. Gouget, als de sadistische dokter, en Mme Anita Soler, als Marion in doodsangst, spelen deze verschrikking zóó aangrijpend, dat de beklemming er van dagen bijblijft.