MINIATUREN

laatste vraag naar haar verdiensten, voelde ze, dat ze hem de waarheid moest zeggen, hoe graag ze het ook had doen voorkomen, alsof ze als artiste goed gehonoreerd en gewaardeerd werd.

„Het werk, dat ik op het oogenblik moet leveren, dokter, is een massa-opdracht voor een groote firma. Dat wordt natuurlijk nooit zoo goed betaald als een enkel stuk voor een kunstliefhebber of een amateur, die iets bij je koopt of bestelt omdat hij dat juist graag hebben wil, dat begrijpt u wel."

„Een opdracht in miniaturen dus," herhaalde hij met iets spottends in zijn stem, dat haar dadelijk hinderde en strijdlustig maakte.

<,Ja, dat lijkt u nu zoo vreemd! Een opdracht van twintig stuks. Maar het komt toch voor, zooals u ziet."

«iJa, dat is mij een raadsel! Ik kan mij voorstellen, dat je van een paar menschen, die je lief zijn, miniaturen laat maken, of dat je iets in dat genre, dat je erg bevalt, koopt. Maar dat je er twintig tegelijk bestelt, zooals je aan een loket aan het postkantoor twintig postzegels tegelijk koopt, dat lijkt mij al heel zonderling."

>iEn toch gebeurt het, dokter. Het is, voorzoover ik weet, voor een groote modefirma, dat ik dat maken moet. De miniatuurtjes moeten als garneering voor een heel bizonder toilet dienen, als ik het goed begrepen heb. Ze moeten uiterst klein zijn, en daarom is het zoon inspanning voor mijn oogen. En ik ben al ver over mijn tijd, dus ik moet werken."

„En waarom bent u dan eigenlijk bij mij gekomen, als u toch doet wat u wilt?" vroeg hij.

„Ik dacht dat u mij misschien tijdelijk iets had kunnen geven om over mijn moeheid heen te komen, en over een dag of veertien, als ik klaar ben, zou ik dan bij u terugkomen om uw raad woordelijk op te volgen. Dan heb ik den tijd om mij volkomen in acht te nemen."

„Neen," zei hij kortaf, terwijl hij haar dwingend in de oogen keek, „ik heb u mijn oordeel gezegd. Eén uur per dag werken, zonder loupe, veel rusten, veel in de buiten-