EMMA, DE BRUID
bruidjes te hébben gezien; met het grootste enthousiasme namen zij aan alles deel, ook aan wat de inrichting van hun toekomstig leven betrof. En Jacques en Alfred voelden zich zeer gelukkig.
Een eigenlijk «gesprek» over het onderwerp Yvo had Emma met Jacques niet meer gehad.
Maar tot zijn vreugde had hij bespeurd, dat het ook niet meer noodig was.
Ongemerkt had hij haar voortdurend met de innigste belangstelling gadegeslagen, maar haar gedrag en haar houding jegens hem gaven hem geen reden tot ongerustheid. Integendeel.
Eiken dag scheen haar gevoel voor hem ernstiger en dieper te worden en hij voelde zich blij in het besef, dat
hij niet alleen zelf gelukkig was, maar blijkbaar óók in staat, om haar gelukkig te maken
Eens op een middag zaten zij op haar kamer tezamen alleen.
Het was een dier zeldzame oogenblikken van respijt in den tourbillon van hun tegenwoordig bestaan, waarvan zij beiden intiem genoten.
Zij waren overeen-gekomen, een middag thuis te blijven, om de reeds ingekomen huwelijkscadeaux te bekijken.
En zij vermaakten zich met de appreciatie voor vele geschenken, en met een goedige critiek op sommige andere, afkomstig van menschen, die »niet hadden geweten, wat zij moesten geven, en nu maar het eerste het beste hadden genomen....«
— Ja, zei Emma lachend, ik kan me zoo precies voorstellen, hoe dat dikwijls gaat: alwéér 'n huwelijk, zuchten
zij, en: wat moet je toch aan de Reneveld's geven die
hebben toch immers alles En dan wordt 't weer 'n
vaas.... of 'n beeld.... of 'n zilveren kandelaar....
— Je merkt bij zoo'n gelegenheid pas, hoeveel de menschen van je houden....
— 't Mocht wat, schaterde Emma, velen vinden 't 'n corvée, 'n plicht....