EMMA, DE BRUID
feestavonden, verzonnen verrassingen en aardigheden, improviseerden dansen.... en waren zoodoende de ziel van alle bijeenkomsten, zoodat er wel eens werd geschertst, dat het »vroolijk quartet« zich nog veel meer op den voorgrond der algemeene aandacht drong dan het »bruidsquartet«.
Hun tante Maria zag den opnieuw tot het hoogtepunt gevoerden levenslust harer nichtjes met een ietwat onthutste verbazing aan. En diep beklaagde zij haar arme zuster Reine, die met een man als de hare en met twee zulke dochters wel zeer ongelukkig moest zijn geweest, zóó ongelukkig, dat het, zooal niet te vergeven, dan toch te verontschuldigen was, dat zij zich had laten meesleepen door de liefde van dien lieven, knappen jongen Hans Dennewaerd.
Met hem had zij tenminste een korten tijd van geluk doorleefd.... en mag een arme sterveling dat niet hebben in zijn leven: één korte poos van geluk?.... en dat dan daarna nog wel zóó vreeselijk wordt geboet?
Maar Reine's eigen kinderen.... de oorzaak en de schuld van haar dood.... dansten opnieuw het leven door, en hadden dit drama blijkbaar alweer vergeten.
Vergeten, ja, omdat zij het wilden vergeten, — en omdat zij het wilden, konden zij het ook.
Arme, arme Reine. Haar lijden, haar levensoffer was wèl vergeefsch geweest....
Met de mentaliteit van een Folly of een Ips zou zij nu nog leven én gelukkig zijn. Maar voor een teedere, zwakke ziel als de hare was le bonheur dans le crime niet weg-gelegd...
Dat geluk bestond slechts voor de bruten, de egoïsten, de eigengerechtigen, die maar één gevoel hebben: zelfgevoel, en maar één liefde: eigenliefde. O, de roekeloozen, de sansscrupules.... Maria, in haar vlekkelooze rechtschapenheid, — door Folly en Ips in ironischen hoon «ouderwetsch» genoemd.... verachtte hen helaas, benijdde hen óók
misschien,
0, het leven. Nu zij ouder werd, en niets meer te verwachten had, kon het haar zoo nameloos neerdrukken soms.
O, het leven met al zijn ellende van ziekte en oorlog
en dood, met laster en afgunst en haat o, het leven was
niet te dragen