DE VERRE PRINS

hoofdnummer. Ter vertaling van den Duitschen tekst verschijnt er naast het witte doek een explicateur op het tooneel. 't Is een zielige figuur, de man beweegt zich niet en monotoon klinkt zin na zin, alsof hij een lesje opzegt dat hij van buiten heeft geleerd. Amke luistert scherp; dat vreemde accent, waar heeft ze dat meer gehoord? Hij is het, de verloren zoon, Ferrati. Een diep medelijden en een behoefte om hem te helpen doortrillen haar. Hier is iemand, die zijn eigen weg niet bepalen kan, die zich door omstandigheden, die toch dikwijls samen het leven uitmaken, laat voeren waar ze hem hebben willen.

Na afloop van de film loopt Amke vlug naar het orkest, de verbaasde kinderen met zich meetrekkend. De kapelmeester, wien ze naar Ferrati vraagt, beduidt haar, dat ze hem buiten aan de poort opwachten kan. Maar als ze buiten aan die poort geruimen tijd heen en weer heeft gedrenteld en Ferrati nog niet opdaagt en de kinderen over koude voeten beginnen te klagen, besluit ze om heen te gaan. Wat verbeeldt ze zich eigenlijk wel? Zou zij, die zelf zoo noodig leiding behoeft, het leven van een ander kunnen richten? Quelle bêtise! En misschien lei hij haar bemoeiingen ook nog wel uit naar den amoureusen kant.

Als ze Bert en Billy heeft thuisgebracht, komt ze op den terugweg over den Singel, waar Bergsma woont. In een figuur, die van het brugje daalt, meent ze hem te herkennen. Veronderstel, dat hij eens om haar in den storm zou ronddwalen! Het denken alleen aan het dwaze idee bezorgt haar koude rillingen. Veronderstel, hij om haar!

Op de hoogste punt van de brug kan ze een gedeelte van zijn kamer overzien. Er is feest in zijn huis, er kleuren bloemen, er fonkelt licht, er bewegen menschen. Ze weet niet wat het is, ze staat te zeer buiten zijn leven. De tramhalte is juist onder de lantaarn voor zijn huis. De deur en het koperen bord blinken koud en hard. Er staan gasten op de stoep, de deur zwaait open. In de hal wuiven palmen, Amke neemt met verscherpte zinnen waar. Ze hoort den juichkreet van Truusje. Ze beweegt zich niet, 't is alsof er op haar hart geslagen wordt.. Veronderstel, veronderstel, dat hij nu naar beneden kwam, dat hij haar bij de