te constateren, dat op de 19de Juli inderdaad het staatsgezag volkomen was opgeheven. Alle machtsapparaten van de staat waren ontbonden. Of ze waren in handen van de fascisten, öf wel — zoals het geval was met de politie — hadden ze in feite opgehouden te bestaan. Overal waren het de anarchistische en syndicalistische arbeiders, die zich spontaan hadden gewapend, en die de belangrijkste posten, zoals de kazernes, de treinen, de straat, de bedrijven, bezet hielden. De vrijwillige militie, de werkelijke proletarische massa, die het volk vertegenwoordigde, nam de macht over. Wat daarna in enkele dagen werd tot stand gebracht, grenst aan het ongelofelijke. Na drie dagen functioneerde het ganse economische leven weder zodanig, dat productie en distributie volledig voortgang konden vinden. Doch in die drie dagen waren alle grote bedrijven gecollectiviseerd, was de privaat-eigendom opgeheven, was het beheer in handen gesteld van de arbeiders zelf, die hun eigen comité's hadden gekozen, in de garages, op de stations, in de fabrieken, op het land, overal waren het de arbeidersorganisaties, die het economische leven reorganiseerden. En ze bewezen aan de ganse wereld, dat het mogelijk is, zonder particuliere eigenaars, zonder uitbuiters, zonder rentetrekkers en directeuren, op eigen kracht het bedrijf te leiden, met verdeling van de functies en persoonlijke verantwoordelijkheid voor ieder, zonder bazen, zonder commando's van superieuren.

De grote kracht van de huidige Spaanse Revolutie is nu tevens, dat het platteland niet is achter gebleven bij de collectivisering en zelfs verder gaat dan de stad. Hele dorpen zijn reeds communes, zijn waarlijk-gesocialiseerde agrarische bedrijven. De scheiding tussen boeren en arbeiders, die in andere omwentelingen zo noodlottig was, is hier voorkomen. Met name in Aragón treft men de stoutmoedigste pogingen aan tot socialisering van hele dorpen, die zelfs het geld uitgeschakeld hebben. Kan dit streven zich verder ontwikkelen, dan heeft de spaanse omwenteling beter kansen dan de reeds genoemde, om de grondslagen te leggen ener vrije socialistische samenleving.

Onder bescherming van een slecht bewapende, en inderhaast georganiseerde militie, die de fascisten in Catalonië terugdringen moest, voltrok zich de revolutie. Onder ontzaglijk moeilijke omstandigheden, te midden van het krijgsrumoer van meinedige generaals, bij het gedonder der kanonnen en het ratelen van de machinegeweren, werd een nieuwe samenleving geboren. Indien toen snel en doeltreffend hulp geboden was uit het buitenland, indien toen de europese arbeidersklasse niet had volhard in haar lijdzame houding, dan ware binnen enige weken een nieuw, socialistisch Spanje verrezen.

De daadloosheid echter van het europese proletariaat, en de daadwerkelijke steun van de fascistische mogendheden, heeft deze wrede en verschrikkelijke burgeroorlog met maanden verlengd. De oorlog heeft de vraagstukken van de revolutie uiterst moeilijk gemaakt. Nog kan men niet zeggen, dat de revolutie in gevaar is. De arbeiders, de miliciens, de werkende en zwoegende massa, zullen zich de mogelijkheid ener blijdere en betere wereld niet laten ontnemen. Maar dat andere krachten de omwenteling bedreigen, is thans duidelijk te constateren.

De moeilijkheden dan zijn eerstens ontstaan door de organisatie der militie, die noodzakelijk werd, toen de afloop van de burgeroorlog zo zeer werd vertraagd. Om grote verliezen te voorkomen, om een stabiel, blijvend leger te vormen, was discipline noodzakelijk. Doch tevens had men een geweldig gebrek aan wapens. Het was noodzakelijk, die in het buitenland te kopen, buitenlandse kapitalisten en mogendheden te vriend te houden. Reeds daardoor moest men voorzichtig zijn met het liquideren van het ganse kapitalisme. De kleine burgerij, het burgerlijke Catalaanse intellect, dat een bondgenoot was tegen het fascisme, kon men niet aangrijpen. De positie echter van deze groepen was zeer zwak.

Toen heeft zich de noodlottige invloed doen gelden van de russische regering. Nadat ze gedurende drie maanden generlei daadwerkelijke steun geboden had, verschafte ze wapens, doch onder voorwaarden, die veel weg hadden van chantage. De russische politiek is sinds jaren niet meer gericht op de sociale omwenteling, zelfs niet op het socialisme, doch op een verbond met buitenlandse burgerlijke staten. Dat' betekent in de binnenlandse politiek een eenheidsfront van bolsjewistische arbeiders met de eigen bourgeoisie, een godsvrede met de burgerij, die men den naam heeft gegeven van Volksfront. Zodra nu Rusland enige invloed verkreeg door wapenleveringen aan Spanje, begreep de spaanse burgerij, reeds uit al haar posities verdrongen, dat voor haar de kans kwam, over te gaan tot de tegenaanval. Ze organiseerde zich in gans Spanje in de zogenaamde Communistische Partij, die voordien nauwelijks had bestaan, doch nu groeide door de toevloed van contra-revolutionnaire burgerlijke elementen. In Catalonië smolt deze partij samen met de socialistische partij, en deze PSUC. is heden de sterkste bondgenoot van de burgerlijke Esquerra. Midden in de burgeroorlog en midden in de revolutie — waarbij men de russische wapenleveranties niet kon ontberen — organiseerde het bolsjewisme de contra-revolutie. De arbeiders waren tot die tijd georganiseerd in twee vakbonden, de CNT. die syndicalistisch is, en de UGT., het moderne vakverbond. Bovendien staan twee andere bewegingen op het standpunt van de sociale revolutie, namelijk de FAI., die in alles samenwerkt met de CNT. en de POUM., de marxistische partij. De functie van de vakbonden echter is heden geheel veranderd, en in de gecollectiviseerde bedrijven werken de arbeiders van CNT. en UGT. samen ter vorming van een bedrijfsraad. Komt de eenheid tussen CNT. en UGT. tot stand, van onder op, als eenheid tussen de arbeiders zelf, dan is de grondslag gelegd voor een radensysteem, waarbij gans de macht in handen van een organisatie ligt. Dan kunnen politieke verenigingen geen andere functie hebben dan die van propagandistische groepen. Dan ook is de basis aanwezig voor een staatloze samenleving, waarbij werkelijk de arbeiders, werkelijk de klasse, de richtlijnen kan aangeven voor een nieuwe productie en distributie. En dit willen de burgerlijke partijen

(dat wil in Catalonië zeggen de Esquerra en de PSUC.) tot elke prijs verhinderen. De leiders van de PSCJC. nu hebben in Catalonië zich meester weten te maken van de ÜGT., die slechts zeer zwak was, doch waarin nu alle contra-revolutionnaire elementen zich nestelen, om de werkelijke proletariërs te overstemmen. En het enig doel der politiekers is thans, de eenheid te verhinderen in het bedrijf, op socialistische grondslag.

Talloos zijn de daden van sabotage van de revolutionnaire actie, door de leiders van de PSÜC. gepleegd. Tot aan het front toe hebben ze alles gedaan om de CNT., de FAI. en de POUM. te verzwakken. Wanneer ze kunnen, reserveren ze de wapens voor zich, om te verhinderen, dat de revolutionnaire colonnes succes zullen hebben. Natuurlijk worden dan, door hun slechte bewapening, talloze revolutionnaire miliciens opgeofferd. Is het wonder, dat in de kringen van de CNT.-FAI. stemmen opgaan, steeds duidelijker en steeds dringender, om een einde te maken aan de saboterende werkzaamheid van deze politieke partijen? De grote moeilijkheid in deze voor de anarchisten is echter, dat ze naar hun beginselen vrijheidslievende socialisten zijn. Van de aanvang af hadden ze een dictatuur kunnen instellen van de CNT., althans zeer zeker in Catalonië. De CNT. heeft dat niet gewild. Ze heeft willen vermijden, dat het droeve voorbeeld van Rusland in Spanje navolging zou vinden. Inderdaad heerst hier in Catalonië een vrijwel onbeperkte vrijheid van pers en van propaganda, zeer veel groter dan heden in Holland, voor de verschillende niet-fascistische groeperingen en voor de individuen tevens. Ook daarin — en dat is het kenmerk van de ware sociale revolutie — heeft de Spaanse Omwenteling de waarachtige klasse-eenheid willen bestendigen door aan alle anti-fascistische sectoren volle vrijheid van propaganda te verlenen. Natuurlijk kan geen socialist ooit vrijheid van propaganda erkennen voor kapitalisten of fascisten. Maar wil waarlijk de arbeidersklasse een levend en scheppend organisme zijn, dan moet de politieke vrijheid zijn gewaarborgd. Dat was in de beste, eerste jaren van de Russische en Franse Revolutie, dat was ook in de Parijse Commune het geval. Juist daarom hebben de

CNT. EN POUM. -

J) Onlangs hebben wij in ons blad gewezen op de schandelijke laster, waaraan de spaanse POUM. van de zijde der officiële bolsjewiki, de stalinisten, bloot staat. Naar aanleiding daarvan schreef De Nieuwe Fakkel van de RSAP.:

Dit oordeel van de redactie van De Syndicalist stellen wij op prijs. De revolutionnaire syndicalisten, die zich tot deze hoogte opwerken, staan niet alleen pal voor de sociale revolutie, zij kunnen ook trouwe bondgenoten van de revolutionnaire Marxisten zijn. Dit geldt niet alleen voor Spanje, maar ook voor Holland.

Men zou hieruit de indruk kunnen krijgen, dat onze spaanse geestverwanten een bondgenootschap met de POUM. hebben gesloten. Tussen deze organisatie en de CNT. bestaat echter geen enkele organisatorische verbinding.

Het standpunt der CNT.-FAI. ten opzichte van de POUM. komt duidelijk naar voren in het volgende citaat uit de duitse persdienst der IAA. over de jongste gebeurtenissen in Catalonië. Onder het op-

spaanse anarchisten deze vrijheid van hun medearbeiders willen garanderen. Doch vrijheid bestaat slechts daar, waar ze wederzijds wordt gegarandeerd. En de spaanse toestanden doen thans de vraag rijzen, of de bolsjewiki en socialisten niet uitsluitend van hun vrijheid — hen door de anarchisten verleend — gebruik maken om elke vrijheid der anarchisten te vernietigen? Vele malen zijn reeds bladen van de CNT.-FAI. door bureaucraten van regering en van de partijen in beslag genomen. Dat kan zo niet voortgaan. Deze volksfront-leiders bestaan bij de gratie van de CNT. en de FAI. Zonder deze anarchistische organisaties zou het anti-fascistisch Spanje zich niet van Franco hebben kunnen bevrijden. Zonder hen ook zou aan de anderen geen vrijheid zijn gegund. Dat de CNT. en de FAI. met hen de regering hebben gedeeld, louter voor de voering van de burgeroorlog, had ten doel, het anti-fascistisch oorlogsfront te versterken. Maar immer hebben de anarchisten beklemtoond, dat de staatsapparaten — die gebruikt konden worden voor de organisatie van de militie — nimmer in staat waren iets te doen ten bate van de revolutie. De Santillan met name heeft het voortdurend herhaald: de staat maakt geen revolutie, dat moeten wij doen in de bedrijven. Doch deze concessie der syndicalisten, terwille van de eenheid in de strijd tegen het fascisme, dreigt misbruikt te worden, om van de staat een wapen tegen henzelf te maken.

Ziehier welke gevaren de Spaanse Revolutie bedreigen. Men mene niet, dat de spaanse anarchisten en syndicalisten niet inzien, voor welke moeilijkheden ze staan. Ze weten dat beter dan de buitenstaanders. Ze weten, dat hun sociale revolutie nog verre van voltooid is. Immers, twee dingen hebben ze weten te bereiken: terzijde-stelling van het staats-apparaat als macht ter redding van het kapitalistisch systeem. Deze huidige spaanse staat heeft niet de macht om aan de arbeiders het beheer over de productie te ontnemen. Tevens is de grondslag gelegd voor een klasse-eenheid in de gecollectiviseerde bedrijven. Dat zijn de kenmerken van alle grote omwentelingen geweest. Doch de franse arbeiders hebben hun primitieve communes in de grote omwenteling van 1789 zien stuk

DE RSAP. EN WIJ

schrift De CNT., de FAI. en het „Trotzkisme" lezen wij daarin:

In de oproepen, die na het herstel van de vrede in Barcelona door de verschillende organisaties werden gepubliceerd, werd algemeen gesproken van de noodzakelijkheid om de anti-fascistische eenheid in stand te houden, ondanks alle tegenstellingen. Aanvallen en verwijten ten aanzien van welke organisatie van het anti-fascistische front ook, werden vermeden. De communistische partij kon de verleiding echter niet weerstaan om althans op één van haar speciale tegenstanders een aanval te doen: op het zogenaamde trotzkisme, d.w.z. op de POUM., een kleine, maar in bepaalde Catalaanse arbeiderskringen gewortelde marxistische fractie, die in oppositie is tegen het stalinisme.

De POUM. echter ontkent trotzkistisch te zijn. Wij moeten bekennen, dat wij het niet weten, daar wij in de fijnere tegenstellingen tussen de verschillende communistische oppositiegroepen geen weg weten. De anarchistische organisatievorm, de anarchistische ideologie scheiden de CNT. en de FAI. van hen allen zonder onderscheid.

De elementen die thans de POUM. vormen, behoorden tot 1936 tot de grote schaar van degenen, die de uitschakeling

slaan en de vrije russische sovjets van 1917 zijn opgeheven en vervangen door staasorganen. Wil Spanje bewaard blijven voor het lot van Russische en Franse Revoluties, dan moet het thans de strijd winnen, een strijd tegen de buitenlandse interventie van Duitsland, Italië en Portugal, een strijd tegen de medeplichtigheid van het gehele buitenlandse kapitaal, een kamp tegen de lakse nalatigheid van

het wereldproletariaat, en dan tevens nog een

strijd tegen de binnenlandse contra-revolutie, georganiseerd door tweede en derde Internationale, doch het meest door de bolsjewiki, die overal op de' rechtervleugel staan van het volksfront, burgerlijker dan de kleine burgerij zelf. Het is een bovenmenselijke opdracht, het is een geweldige taak. Eerst wanneer die slaagt is het mogelijk, ook de gecollectiviseerde bedrijven werkelijk in te schakelen in een socialistische maatschappij en ook de distributie te socialiseren, zonder welke van socialisme nog geen sprake is. Eerst dan ook is het mogelijk, alle functionnarissen te maken tot dienaren van de arbeidersklasse in haar strijd voor een nieuwe maatschappij en een nieuwe cultuur. Want men vergete vooral ook niet, welke nieuwe perspectieven zich hier openen voor de beschaving, de opvoeding, de huwelijksverhoudingen, kortom voor vernieuwing van het leven in al zijn geledingen. Kameraden, ik heb getracht jullie duidelijk te maken, dat inderdaad hier geen sprake is van 'n strijd tegen het fascisme, om de burgerlijke maatschappij onaangetast te laten. Dat niet de burgerlijke, doch de socialistische democratie het doel is, niet vrijheid voor uitbuiters, maar vrijheid voor allen, die van hun arbeid — ook van hun culturele arbeid — bestaan. Of dit doel zal worden bereikt, hangt niet alleen af van de kracht en het inzicht der spaanse arbeiders. Het hangt tevens af van de hulp, die de europese arbeiders verlenen aan hun zo zwaar geteisterde spaanse kameraden. Het rode Spanje worstelt en vecht voor zijn toekomst. Laat de ganse wereld beseffen, dat hier de geschiedenis van Europa wordt gemaakt, dat ons aller toekomst afhankelijk is van de uitslag van deze strijd. Tegen de saboteurs en de contra-revolutionnairen, vóór steun en hulp aan de spaanse kameraden, dat zij ons aller doel. A. L. CONSTANDSE

van het anarchisme uit de spaanse arbeidersbeweging als een eerste voorwaarde beschouwden voor elke vooruitgang. De CNT. en de FAI. hebben nooit iets met hen gemeen gehad. Sedert Juli 1936 ontwikkelde de POUM. zich meer en meer naar links, en thans deelt zij verschillende principiële opvattingen over de betekenis van de spaanse burgeroorlog met de anarchisten, echter zonder dat de beide richtingen voor wat hun positieve eisen betreft dichter tot elkander zijn gekomen.

Ook aan de protestbeweging van de anarcho-syndicalistische arbeiders nam de POUM. deel. Het echter voor te stellen alsof zij de drijvende kracht in deze beweging is en alsof de arbeiders van de CNT. door haar op sleeptouw worden genomen, dat herinnert aan de pogingen der nazi's om de joden voor alles verantwoordelijk te stellen: voor de oorlog en voor het sluiten van de vrede, voor revolutie en reactie. De beweging van de 3de Mei in Barcelona was een spontane actie der voorsteden, niet het werk van enkelingen, noch van een organisatie en helemaal niet van de POUM. Toch willen wij er in dit verband op wijzen, dat wij geen verbindingen met de POUM. hebben. De CNT. stelt evenwel de eis, dat de POUM. erkend zal worden als een antifascistische organisatie van revolutionnaire arbeiders. Op 9 Mei eiste het orgaan van de CNT. te Barcelona, de Solidaridad Obrera, teruggave van de door de politie in beslag genomen drukkerij van de POUM., hetgeen intussen is geschied.

De protestbeweging te Barcelona voor te stellen als het werk van de POUM., is een van de vele vervalsingen, die internationaal worden gecolporteerd ....

Voor ons is er geen reden een ander standpunt in te nemen dan de CNT. Wij hebben met de trotzkistische opvattingen van de RSAP. niets gemeen. Degenen die wij tegenwoordig stalinisten en trotzkisten noemen, hebben, als leninisten zou men kunnen zeggen, in opdracht van Moskou het NAS. uit elkaar getrokken. De rol van Trotzki in Kroonstad is bekend. Vóórheen werden de CNT. en de FAI. in De Fakkel ergerlijk gelasterd en als een gevaar voor de arbeidersbeweging voorgesteld. De POUM. zit thans in de verdrukking, maar ten slotte streeft ook zij naar een partijdictatuur, die naar onze overtuiging altijd de dood van de Revolutie zal zijn. Als de richting van de POUM. en de RSAP. kans ziet de macht te grijpen, zal het verloop der Revolutie in beginsel niet anders zijn dan in Rusland.

Dit alles zal ons niet weerhouden wit wit en zwart zwart te noemen. Maar voor een bondgenootschap met zulke principiële tegenstanders als de aanhangers van de partijdictatuur voelen wij niets en nu minder dan ooit.

Juist de gebeurtenissen in Spanje leren ons, welk een funeste rol de politieke partijen steeds weer spelen. Zonder hun gewroet in de UGT. zou de eenheid van deze organisatie met de CNT., d.w.z. de eenheid van alle voortbrengers tegenover de parasieten, reeds lang een feit zijn. Alleen door die eenheid kan de Sociale Revolutie zich voltrekken. Zij is de zaak van het arbeidende volk en niet van een politieke partij. In de bedrijven, van onderen op, groeit de eenheid in Spanje. Maar zij wordt gesaboteerd door aanhangers van partijdictatuur, die de arbeiders verdelen om te 'kunnen heersen. Wij zeggen niet: door de POUM. Maar ook zij is voor de politieke dictatuur en ook zij zal aan de consequenties daarvan niet ontkomen.

Daarom blijven wij staan èn tegenover de CPN. èn tegenover de RSAP., zoals wij staan tegenover alle politieke partijen.

Negen tiende der kolossale fortuinen in de Verenigde Staten (Henry George zegt het naar waarheid in zijn „Sociale Vraagstukken") danken hun ontstaan aan een of andere schelmerij, gepleegd met medewerking van de staat. In Europa hebben negen tiende der fortuinen in onze monarchieën en republieken dezelfde oorsprong; er leiden geen twee wegen naar het millionairschap.

P. Kropotkine

De man van de vakorganisatie past het wederkerig dienstbetoon toe voor de welvaart van allen; de politicus is iemand, die door het wederkerig dienstbetoon van de anderen een goede positie in de staat of in de gemeente verkrijgt.

Fritz Brupbacher

Zolang er nog armen onder ons zijn is het bittere spotternij de naam van samenleving te geven aan een verzameling van menselijke wezens, die elkander haten en trachten te vernietigen evenals wilde dieren, opgesloten in het strijdperk.

Elisée Reclus

MOBILISEERT DE ARBEIDERSKLASSE TEGEN UITBUITING EN SLAVERNIJ

(VERVOLG VAN PAG. 1)

doet hopen. Wij doelen hier natuurlijk op de bedrijfsbezettingen, die begonnen in Frankrijk, zich overplantten naar Amerika en naar andere landen, en langzaam in de internationale klassenstrijd zijn uitgegroeid tot wapens, waarvan het proletariaat zich met toenemend succes leerde bedienen. Wij beweren niet, dat deze bedrijfsbezettingen geheel en al revolutionnair te noemen zijn, daarvoor zijn hun doeleinden nog te beperkt. Maar in ieder geval is het een stap voorwaarts, geen ernstig denkend mens zal dit willen betwisten. Een volgende stap in dezelfde richting zal kunnen en moeten zijn: het bezetten en onteigenen van het bedrijf, het voortzetten van de productie ten behoeve van de voortbrengers zelf, met volledige uitschakeling van ondernemers en aandeelhouders. Deze volgende schrede voert ons dus midden in de sociale revolutie, zoais de spaanse feiten ons overduidelijk doen zien. Welke redenen zijn er, om er aan te wanhopen, of deze volgende schrede ooit gezet zal worden? Geen enkele immers!

Die stap zal gedaan worden, dat staat onomstotelijk vast.

En Nederland?

De arbeiders in Nederland zijn nog niet eens aan de bedrijfsbezetting zonder meer toe, voeren onze tegenstanders aan. Toegegeven, het is een waarheid als een koe, maar wat wilt ge? De situatie is er nog niet naar, dat tengevolge daarvan een snelle ontwikkeling van het revolutionnaire bewustzijn, d.w.z. van het besef van de revolutionnaire taak der arbeiders, bevorderd zou kunnen worden.

Maar het is gelukkig ook niet zó, dat hier in Nederland geen sprake zou zijn van enige vooruitgang op dit gebied. De strijd van de afgelopen jaren, gevoerd in Tilburg, Krommenie en bij de werkverschaffingen in de Wieringermeer, bewijst, dat ook bij ons de arbeiders zoetjesaan beu worden van de verdeeldheidzaaiende en strijdbelemmerende invloed der grote vakbonden. Genoemde acties voerden de arbeiders zelfstandig, buiten de organisaties om, onder leiding van een zelfgekozen stakingscomité. Met lede ogen moesten de vakbondsleiders dit aanzien, want dit betekende het begin van hun einde.

Tengevolge van de internationale bewapeningswedloop is er een zekere opleving in het bedrijfsleven te bespeuren. Met name in de scheepsbouw wordt onder hoogdruk gearbeid, wordt stelselmatig overgewerkt, tegen lonen, die slechts een zeer laag levenspeil voor de metaalslaven mogelijk maken. Het gist en broeit daar onder de arbeiders, er zit iets in de lucht

De arbeiders missen de moed nog, zij zijn ook

geestelijk reeds te veel aangepast om flink en kordaat te kunnen optreden. Het verzet smeult nog. Maar wie kan zeggen dat het verzet, eenmaal uitgebroken, niet leiden zal in de richting van de eerste werkelijke bedrijfsbezetting in Nederland? Wie weet nu reeds, dat de arbeiders zich strikt zullen houden aan de parolen van de vakbondsleiders, dat zij niet glad maling aan deze bonzen zullen hebben en hun eigen gang gaan? Ook Nederland zal bij de beweging onder het internationale proletariaat niet achterblijven, daarvan zijn wij overtuigd. Op ons, anarcho-syndicalisten, rust de plicht door onophoudelijke, intensieve propaganda het bewustwordingsproces van het proletariaat in Nederland te verhaasten.

Er is werk aan de winkel!

Het is niet mogelijk en evenmin wenselijk, om in een krantenartikel het mogelijke verloop en de mogelijke aanleiding van een revolutionnaire beweging onder het wereldproletariaat aan te duiden. Wij hopen slechts er door bovenstaande regels in te zijn geslaagd, aan de lezers van dit blad duidelijk te hebben gemaakt, dat er geen enkele reden aanwezig is, om af te zien van het voeren van propaganda voor de anarchoVsyndicalistische beginselen. Integendeel, we hebben in alle opzichten de wind in de zeilen, het getij is ons gunstig. Het morele bankroet van de verkiezingspartijen, de Spaanse Revolutie, de bedrijfsbezettingen in het buitenland enz., dit alles maakt, dat onze beginselen, dat onze opvattingen aan bod zijn, dat er onder de mensen grote belangstelling is voor de inhoud van het anarcho-syndicalisme. Er is werk aan de winkel, de velden zijn wit om te oogsten.

Werkers voor! Onze krant, onze brochures moeten onder de arbeiders gebracht worden, wij dienen de ons geboden kansen met beide handen gretig te aanvaarden en te benutten.

Welnu, kameraden, weet wat u te doen staat, het werk wacht!

En gij, lezer, die buiten het NSV. staat en uit de verte ons werken gadeslaat, gij, die met onze strijd en onze beginselen sympathiseert:

Treed toe tot het NSV. Strijd mee met de beweging van het anarcho-syndicalisme TEGEN PARLEMENTARISME EN PARTIJ-POLITIEK TEGEN FASCISME EN UITBUITING TEGEN OORLOGSVOORBEREIDING EN MILITARISME TEGEN STAAT EN ELKE VORM VAN DWINGELANDIJ VOOR HET VRIJE RADENSOCIALISME VOOR DE DIRECTE ACTIE

VOOR DE INTERNATIONALE SOLIDARITEIT MET ALLE ONDERDRUKTEN EN UITGEBUITENEN VOOR DE SOCIALE REVOLUTIE.