tionallstische gevoelens overvoerde Egyptenaren toch altijd ietwat bittere pil te vergulden.
Er is echter nog te weinig gebeurd om het volk zo te laten reageren. Meer dan dat, de oppositie heeft niet stil gezeten, en staat gereed om Nagoeib te laten struikelen over elke afwijking van het ultra-nationalisme. Vandaar, dat ook hij nu in de felste bewoordingen tegen de Engelsen van leer trekt, en eigenlijk voortbouwt op de situatie, waartegen hij bij het begin van zijn optreden in verzet is gekomen. Het is de enige afieidingstactiek, die hem overblijft.
Als wij de krantenberichten goed lezen, zal opvallen, dat Nagoeib ten aanzien van het moment van de actie tegen de Engelsen een slag om de arm houdt. „Wij zuilen tot actie overgaan, op het ogenblik, dat ons het beste schikt, en niet op het moment, dat de vijand prefereert.” Deze slag om de arm ligt in de rede. Hoezeer Nagoeib ook in troebel water is geraakt, toch zal hij wel inzien, dat oorlogje voeren tegen de Engelsen op een nederlaag moet uitlopen; met alle gevolgen van dien!
Bij de vorige troebeien in de kanaalzone zijn plotseling een aantal Britse tanks naar Cairo gereden. Binnen een halve dag beheersten zij de vitale punten van het land. Die mogelijkheid is er nog onverkort. Churchill heeft geen twijfel laten bestaan over de vraag, hoe Engeland denkt te reageren. Een terugtocht zoals in Perzië is hier uitgesloten. Deze zou strategisch ook ontoelaatbaar zijn.
Wellicht zijn er nog andere wegen om de spanning te verminderen. Bijvoorbeeld kan gedacht worden aan internationalisering van de kanaalzone. Een vorm, waarbij de Engelsen hun zeggenschap met de Amerikanen en andere Westerse mogendheden zouden gaan delen. Er zijn aanwijzingen, dat Foster Dulles, die op het ogenblik het Midden-Oosten bezoekt, in deze richting denkt.
Een dergelijke regeling heeft mogelijkheden, ofschoon in beginsel het gevaar blijft bestaan, dat Egypte dan ook vijandig zou komen te staan tegenover de Verenigde Staten. Bovendien is zij voor Engeland in zoverre niet aanlokkelijk, dat de algehele machtsovername door Amerika in het Midden-Oosten er een beslissende stap naderbij door komt. De economische gevolgen daarvan, bijvoorbeeld wat betreft de olievoorziening, zouden voor Engeland niet bijster plezierig zijn. H. VAN VEEN
HET GRAS
VOORJOHAN VAN ZWEDEN
Dit is een loflied op het gras, zoals ik het 'n Meimaand las:
Het gras, het nederige kleed, dat elk en een met voeten treedt,
dat ongeacht, onzienlijk bloeit, maar zó van weelde overvloeit,
dat het de hele aarde dekt: zie hoe ’t de heuvels overtrekt,
zich nestelt in een vochtig dal, en de aarde groen maakt, overal!
Het gras, dat bij 't verdroogde wier 't eerst verschijnt, als pionier,
en waar het land verloren gaat, zich handhaaft in verdronken staat,
waarvoor het schepsel buigen moet, eer het zich grazend aan hem voedt.
Als was het aan de wind verwant, zó zwerft het rond; een emigrant.
die wMr geen oog ooit leven zocht, tevreden met wat stof, wat vocht.
neerstrijkt, ontkiemt en wortel slaat en alle kijkers lachen laat!
Wanneer de kou zich bijt in ’t land, voert het verweer, ’t houdt grimmig stand.
en als de zon de aarde zengt en al het groen aan sterven denkt,
dan staat het na een bui of wat weer hoopvol op met nieuw fris blad!
Niets is er zo aandoénlijk groen, zo stil, zo weerloos in z'n doen,
maar heeft z'n macht zo uitgebreid door alomtegenwoordigheid,
als ’t onvergankelijkst gewas het gras!
DIRK JORRITSMA