DE PADVINDER. 12 Juli 1918.

DOOR EEN GEEST GERED

(Vervolg). De moeilijkheid was nu, hoe mij in deze schuilplaats te krijgen ; maar het was een geval van noodzakelijkheid en ten slotte werd het gedaan gekregen. Mijn vader deed den poncho af, die hem den vorigen dag gegeven was. Ik werd daarop gelegd en de hoeken werden samengebonden, zoodat er een soort wieg gevormd werd. Hierdoor stak lito het touw, dat mij aan den boom had vastgebonden. Hij had de voorzorg gehad dat mee te nemen, juist oordeelende, dat ons in onzen hachelijken toestand bijna alles wel van nut kon zijn. Daarna klom hij tot op zekere hoogte in den boom, en mijn vader wierp hem het uiteinde van het touw toe en zachtjes en met groote zorg heesch hij mij van den grond op en kreeg mij hangen tusschen den stam van den boom en een reusachtige liana. Daarna kwam hij naar beneden en hielp mijn vader klimmen, en liet hem in de gevaarlijke positie van de liana vasthouden en mij steunen, terwijl hij zelf wat hooger klom, dicht bij de opening een steun voor zijn voeten vond, en mij toen door middel van het touw optrok en naast zich liet rusten. Daarna liet hij zich licht oo het zaagsel neervallen, dat den vloer van binnen veel hooger maakte dan de oppervlakte van den grond buiten. Daarna klom mijn vader de weinige overige voeten naar boven, en liet mij voorzichtig zakken in de armen van Tito. Spoedig hadden zij mij op den vloer gelegd, en het scheen bijna behagelijk zóó, in een liggende houding, te kunnen rusten, na zooveel nren van ellende. Ik hoopte te slapen, maar koorts greep mij aan, en ik geloof, dat ik het grootste dee van den dag ternauwernood bij mijn bewustzijn was en soms zelfs ijlde. Ik wist niets van wat er gebeurde, maar mijn vader vertelde mij later, dat zij, bijna onmiddellijk nadat wij goed en wel geborgen waren, groot rumoer hoorden uit de richting van het kamp, en zooveel geschreeuw dat het blijkbaar groote opschudding aanduidde. De trouwe Tito klom in den top van onzen boom en vond daar dat hij door den stijgenden bodem, het grootste deel van het kamp zien kon. Hij berichtte dat er veel opwinding

en rumoer was, en vertelde even daarna dat groote troepen soldaten in verschillende richtingen het bosch werden ingezonden, blijkbaar om naar ons te zoeken. Ziet ge, het was voor Martinez’ plannen van enorm gewicht, ons weer in handen te krijgen. Hij was er in geslaagd de Gouvernementstroepen die uitgezonden waren om hem te vervolgen geheel en al om den tuin te leiden. Door verscheidene dagen lang bijna ongelooflijk geforceerde marschen te maken was het hem gelukt met zijn mannen een positie in te nemen van waaruit zij gemakkelijk een zeer belangrijke stad konden aanvallen. Zijn manoeuvre was volkomen onverwacht voor het Gouvernementsleger, dat hij inden waan had gebracht dat hij in tegengestelde richting was voortgerukt; zij waren dan nu trouwens ook werkelijk bezig het kleine troepje na te jagen dat hij daarheen had gezonden om hen te misleiden en meenden dat dat zijn gansche legermacht was. Op de plek waar wij kennis met hem gemaakt hadden, had hij zijn mannen laten stilhouden, om hun na de geforceerde marschen een paar dagen rustte gunnen vóór zij op de stad zouden neerstrijken, en men kon er in redelijkheid zeker van zijn dat men hem in dat woeste district niet kon hebben gezien ol zijn tegenwoordigheid bekend gemaakt. Maar als mijn vader en ik, of zelfs een van ons allen, kon ontsnappen, en zich op de een of andere onbegrijpelijke wijze een weg kon banen, naar het naaste huis of dorp, fen vandaar uit de alarmtijding naar de zeehavenstad zenden, zouden a : Martinez’ voordeelen verloren zijn : en daar hij met deze eene koene manoeuvre alles op het spel hac gezet, mogen wij zeggen dat zijr ; zaak dan ook verloren zou zijn, er : zijn leven ongetwijfeld verbeurd – Daarom was het voor hem van he ; allerhoogste gewicht, ons tot eiker r prijs weer in handen te krijgen, er ; in plaats van, zooals hij had willet i doen, zijn mannen te laten rusten t had hij hen uitgezonden, teneindi ; het woud door te speuren en on 1 te zoeken. Hij wist zeer goed da ï wij niet ver konden gegaan zijn, wan hij wist dat ik ten minste zwaar ge 3 wond was en dat mijn vader geei t wapenen had; evenmin kon het be t grijpelijk voor hem geweest zijn da i. wij ook maar een enkelen dag kor y den ontkomen aan de vele gevare

die ons in dat woud aan alle zijden omringden. Hij wist niet dat wijden onschatbaren bijstand van Tito hadden, die alles omtrent zulke dingen wist en volkomen goed in staat was zich in het woud te beschermen en er voedsel uitte halen. Zij vertelden mij dat telkens en telkens weer groepjes soldaten voorbi denzelfden boom kwamen waarin wij ons verborgen hadden. Zij hoorden zelfs stukjes van hun gesprekken en Tito, die hun taal volkomen meester was, vertelde dat zij vee over tooverij en overeen bovenna tuurlijke bevrijding spraken. Uit wat zij zeiden bleek duidelijk dat de bij geloovige vrees van Martinez ooi gewekt was en dat hij ineen toe stand van panischen angst verkeerde Hij dacht (een zijner officieren ha< hem dat naar het schijnt gezegd dat hij, door Gerold te dooden, on heil over zichzelven gebracht had hij was niet in staat te begrijpen zooals trouwens geen van hen, hoe mijn vader zich zoo plotseling hac kunnen vrij maken toen hij tod klaarblijkelijk stevig gebonden was en hij' beschouwde mijn verdwijning toen ik zoo goed als op het pun van sterven was, als een tweed' voorbeeld van bovennatuurlijke tus schenkomst. Ik herinner mij dal mijn vader zeide hoe eens de soi daten vlak bij den boom waren gaa. liggen rusten. Tito luisterde grein; naar hun gesprek, begeerig om ieder inlichting op te vangen, die ons vai nut zou kunnen zijn; en mijn vader drukte de vrees dat ik onze schut plaats zou verraden door in mij ijlen uiting te geven aan zacht gt: mompel. Gelukkig gebéurde dat niei, en inden loop van den namiddag ; viel ik ineen diepen versterkenden : slaap, waaruit zij mij niet wekten l voor de duisternis gevallen was en i het tijd was ons weer op weg te i begeven. Onderwijl had Tito zijn leven get waagd door meer dan eens uit onze i schuilplaats te klimmen om wat water i voor mij te halen en wat bladeren i vaneen plant die hij kende, die hij , tot een papje kauwde en op mijn ; verbrande voeten en eenige van de 3 ergste mijner wonden legde. Ik weet t niet wat voor middel het was, maar t de uitwerking er van in het verzach– ten van pijn was prachtig, want toen i ik ’s avonds gewekt werd, was ik, ofschoon ik nog steeds zwak was en t veel pijn had, bepaald veel beter dan – ’s morgens, en alle sporen van koorts n was voor het oogenblik van mij ge-

334