achtige P.V.'s. Na een behoorlijke grondige proeftijd eii diepgaand onderzoek naar karakter en dagelijks leven van het meisje. Helaas zijn, door plotselinge transporten naar andere plaatsen, niet alle meisjes tot Pionierster geïnstalleerd kunnen worden. Onze Captain gaf al haar krachten aan de Stormvogels. Ze vond altijd vrije momenten, om ons aan te hooren, of heele discussies met ons te houden, als we zoo maar haar kamer binnengewaaid kwamen. Altijd voor ons klaarstaan, terwijl ze toch ook haar twee kinderen moest bezighouden en verzorgen. Daarbij kampte ze met opkomend honger-oedeem. En wij meisjes trachten met haar deze ziekte te bestrijden door haar iedere dag groente te brengen, blaadjes uit eigen tuin. Toen de omstandigheden het nog toelieten, werd voor iedere opkomst een corvée aangewezen van 2 meisjes, die moest zorgen, dat de plaats van samenkomst in orde was en.... ha, ha! die hongerige magen.... en dat er wat te snoepen viel, iets lekkers! Niet alleen de geestelijke mensch, maar ook de materiëlen mensch werd verzorgd. Vaak was dit corvée de wanhoop ten pr00i.... Steeds een origineel baksel te fantaseeren met zoo weinig ingrediënten, viel waarlijk niet mee! Later werd dit afgeschaft, omdat een ieder moest opeten, wat zij kreeg, en niets meer kon afschuiven. 20 meisjes is een

heeleboel. Van iedere opkomst werd een kort duidelijk verslag gemaakt, om beurten door de meisjes en dat verdween in ons logboek. Een waar genot, om daar in te lezen! Helaas moest men dit interessant verslag-werk verbranden, vanwege die eeuwige transporten. Eén deel is verstopt inde grond, veilig ineen glazen stopflesch, ergens ineen brandgang. Het boek kon onmogelijk gered worden. Het overleefde 2 transporten, bij het derde durfden we het niet aan. Onze bamboe-blokjes-ketting, waaraan alle belangrijke gebeurtenissen hangen, heeft, denk ik, iedere Pionierster mogen behouden. Elk nieuw blokje, vol trotsch uitgereikt door onze Cap, werd aan de gebeurtenisschakel toegevoegd. Als we die ketting langs gaan, passeert ons weer deze kostelijke P.V.-tijd in Kareës. Ik moet nog lachen, uitbundig lachen, als ik denk aan het Sinterklaasfeest. Heel geheimzinnig hadden de vluchtleidsters ieder meisje apart gevraagd, om die avond voor de Heilige Man te willen spelen. Op de feestavond zelf knikten 18 Sinterklazen elkaar verbijsterd toe. De eene er nog potsierlijker uitziende dan de ander, met baarden van papier, touwvezels of bezemfcwasten.... Het Kerstfeest vroeg om een serieus kampvuur. Diep uit de koffers kwam een enkele kaars te voorschijn; zwaar contrabande. We hebben toen genoten vaneen tooneelstuk door ons opgevoerd inde kring, „A Christmas Carol van Dickens. Haast geen repetitie en toch, de avond zelf is een succes geweest. In onze kring verloor je je plankenkoorts. Je gaf jezelf voor de stam, je beste krachten. Het Oude Jaar werd inde kring fijn aangevoeld gevierd, met ernstige voordracht en een ceremonie van het eeuwig brandende, het in zijn element zoo zuivere vuur. Met Baden-Powell-dag 22 Februari 1944 droeg iedere stormvogel een takje klimop met een wit bloempje. Heel vroeg in de morgen klopten de vluchtleidsters hun schapen op, de felicitatie werd gewisseld, saluut en ’s avonds feestelijk kampvuur. Denkdag, Dankdag, Padvindersdag. .. . „Stormvogels zijn we, voortvliegende over woelige oceanen, naar een verre horizon, waar welverdiende rust wacht . De elegante barbecue (een Amerikaansch picnicfeest) op een wijd grasveld achter een groot huis. Het heele kamp liep uit öm de liefelijk gekleede dames in hun kleurige hoepelrokken en groote luifelhoeden te bewonderen. Want na het feest bracht de groep elkaar thuis. Het kamp bewonderde ons meisjes. Zooveel moed en blijdschap in zoo'n sombere tijd. .. . Dit feest hielden we ter eere van de verjaardag vaneen der vluchtleidsters. Ja, de verjaardagen.... Voor elk meisje werd een groepscadeau bedacht, waaraan elk lid moest meewerken. Een origineel cadeau, met handteekeningen van de heele stam. Het Paaschfeest, door de Pioniersters op touw gezet voor heel de kinderschaar in kamp Kareës, werd een waar succes. Dagen te voren op jacht om zooveel mogelijk eieren te verzamelen; deze allemaal beschilderen, en heel vroeg inden Paaschmorgen, voor dag en dauw de eitjes handig verstoppen. De moeders dankbaar, dat hun kinderen zoo genoten. Onze geheime meisjestroep verloor hoe langer hoe meer haar geheimzinnigheid. De stam trok zich terug, geen publiciteit! Toen kreeg onze Cap het „Rampzalig" idee in haar hoofd, om een groote ouderavond te Organiseeren, ter eere van onze moeders, die ons altijd ter zijde stonden met hun bereidwilligheid. „Maar Cap! waar halen wede tijd vandaan!" Wat bij ons als een onmogelijkheid voorkwam, was bij haar mogelijk. Ze was gelijk een motor, de de heele troep in beweging bracht. Met de gedachte: het programma komt toch nooit op 't tooneel,

want dan zijn we allang vrij (ja lach niet, wij optimisten) togen we aan het werk. Toen kwam de klap in Mei. Alle jongetjes van 12 jaar af moesten bij de moeders vandaan, naar andere kampen. Arme knaapjes. Kamp volkomen in downstemming. „Lui, een tooneelavond voor alle vertrekkende jongetjes! Hetzelfde programma van de ouderavond. Doen? Ja!!! Toen ons plan bekend werd, bestormde de jeugd de pioniersschaar. Honderden jongetjes stroomden de tooneelzaal binnen. Wij stonden als politie overal opgesteld, om de woelende massa te kalmeeren. „Hoe moet dat ofloopen?" Het voorwoord ging volkomen verloren. We trilden van zenuwen. Toen ging het gordijn 0p.... De luidjes speelden klappertandend hun rol Alonzo inde woestijn de rivier met de bloedig zelfgemaakte krokodillen, die echt hun bekken konden opensperren. Neen maar, dat was wat. Krokodillen!!! Toen was ons succes verzekerd. De avond verliep magnifiek! Een dans met kleurbelichting. Het schimmenspel „Heer Halewijn". De spokendans met een echt luguber cachet. Het zingende kampvuur met harmonica en banjo. Tot slot „De musketiers” krijgshaftig gespeeld, heelemaal gezongen op populaire melodieën. Ademlooze belangstelling, glinsterende oogen, daverend applaus. De dankbaarheid der ouders en de blijdschap der kinderen was onze grootste belooning. Het was een lof, die ons werd toegezwaaid. Er kon geen pionierster op straat loopen, of ze werd herkend als: Athos! het spook! de kat! de koningin! Drie dagen doordraaien voor alle kinderen in het kamp. We waren bek-af. Plotseling; dringend verzoek van de kampleiding! Om ook voor kampleidsters, doktoren, straatleidsters en hoofden van diensten een avond te organiseeren ter verhooging van het contact tusschen deze personen. Dit verzoek werd breeduit inde kring besproken. Vele diepe dimpels groefden zich inde voorhoofden. De goede daad! Weldra stond alles op papier: geniale Cap, geniale meisjesbreinen. En net, dat de officieele uitnoodigingskaarten worden rondgestuurd, komt het bericht, hals over kop; transport! Bzzzt, uit ... . Weg plannen. Als een haas koffers pakken. 8 Dec. 1944. De stam, deze volle, levenslustige groep jonge meisjes, werd volkomen, maar dan ook geheel uit elkaar geslagen. Onze lieve, vroolijke Cap, die steeds met opkomend honger-oedeem streed, werd ook elders heengestuurd. Inde andere kampen hebben de bij elkaar gebleven plukjes de P.V. doorgezet onder leiding vaneen nieuwe leidster, of zelfbestuur. Dit vernam ik, toen we na 23 Augustus 1945 de kampen uit mochten, en elkander weer ontmoetten. Doch, de glorietijd lag in Kareës. 19 Maart 1943—8 December 1944. Aan onze dappere Cap, die zoo geworsteld heeft, om in het leven te blijven, denken we met innige dankbaarheid • terug. Zij gaf ons de moed, haar groote levensvreugd. Zij wees ons de Weg. Zij trainde onze wil; spoorde aan tot doorzetten. Geeft het voorbeeld! Je bent Pionierster! Als laatste bamboeblokje aan onze P.V.-ketting reikte zij een blokje uit met daarop de drie kaarsen;

De Ned.-Ind. padvindsters en leidsters, van 17 jaar af, willen op 7 en 8 December een bijeenkomst houden in Haarlem. Maar. ... we weten nog niet alle adressen van onze zusjes. Zouden jullie ons kunnen helpen, om deze mededeeling zooveel mogelijk door te geven? Opgave namen en adressen van de deelneemsters vóór 25 November bij Mej. E.v. t Sant, Jordensstraat 20, Haarlem. Inlichtingen hierover bij bovenstaand adres. Alvast hartelijk bedankt. W.A.K.I.L. Speelgoed voor Indië Het Nederlandsche Roode Kruiste Den Haag meldt ons: „Zoo juist hebben wij bericht ontvangen uit Indië, dat de kisten met kinderspeelgoed goed zijn aangekomen en dat bij het a.s. St. Nicolaas- en Kerstfeest aan de kinderen hieruit speelgoed zal worden gegeven".

7