ontwaakt Helaas! zoo ik dit oorverdoovend morgengeroffel ooit verfoeid heb, het was toen ’t mij eensklaps zulk een heerlijk droomgezicht ontstal. Toch gevoelde ik mij een geheel ander mensch, en zeker is het, dat er van toen af een wedergeboorte in mij plaats vond.

Minder vlug dan gewoonlijk kleedde ik mij, en gaarne had ik mij . willen opdringen dat ik nog in het rijk der droomen vertoefde, wat ik zoo noode had verlaten, maar de begeestering was voorbij. Doch wie be-Bchrijft mijn verwondering, toen ik geheel tot mij zelven gekomen, de medaille van O, L. Vrouw van Wourvières om mijn hals vond hangen, die ik zeker wist in de kazerne achter gelaten te hebben! Ik was tot Bchreiens toe bewogen, en zoo ongeloovig als ik eenmaal was, vestigden zich thans een hecht geloof en een onwankelbaar vertrouwen in mijn boezem, die zich, naar ik hoop, nimmer zullen verloochenen.

Nimmer zal ik mijn medaille weder vergeten, die mij het kostbaarst kleinood geworden is. Was het, door hetgeen mij weervoer, niet duidelijk geworden , dat zij, als het ware, een talisman voor mij moet zijn, die mij tevens herinnert, dat ik een beschermster heb in de heilige Maagd? Zeker weet ik, Battista, dat gij dezen brief met genoegen zult lezen, en gij moogt er u gewis alle eer van toeeigenen, dat gij door uw krachtig gebed een onwaardigen bekeerd hebt, die altijd blijven wil en zal

Uw Hippolite la. Pkeuye.

„Hij moest het weten,” riep het meisje, met oogen die van diepe aandoening getuigden, uit, „dat ik er mij volstrekt niet op mag verhoovaardigen, hem door mijn gebed geholpen te hebben; neen, neen .... wie zou het anders geweest zijn dan onze goede Pius, die zijn belofte heeft gestand gedaan. Hij heeft voor hem gebeden, en het H. Misoffer opgedragen. God ze-