„In ’s hemels naam!” dacht hij, „er zit niet anders op , als ik mijn fatsoen wil houdenen voldeed schoorvoetend aan de uitnoodiging, die veel van een bevel had.

„De Heer vergeven, door deze heilige zalving, en door zijn allergenadigste barmhartigheid, al wat gij misdreven hebt door het gezicht,” sprak de fluisterende stem van den priester in het latijn , terwijl hij de oogen van den stervende zalfde. Daarna verrichtte hij dezelfde plechtigheid aan de ooren, den neus, den mond, de borst en vervolgens aan de handen en voeten, met de daarbij beboerende gebeden.

Voor Charles, die katholiek was opgevoed, waren deze woorden niet onverstaanbaar, maar Ferdinand behoorden ze vertaald te worden, al vond hij dit zelf niet noodig. Een bejaarde dame, die naast hem knielde, had dadelijk doorzien waar het bij hem aan haperde, verstrekte hem een kerkboek en fluisterde hem toe : „Zie hier wat de priester bidt.’'

Nadat de indrukwekkende plechtigheid was afgeloopen richtte de dienaar Gods een opbeurende toespraak tot den zieltostende, en vermaande hem zijn hoop te vestigen op den lijdenden Heiland. De stervende had nog kracht genoeg het kleine crucifix te kussen dat hem werd voorgehouden, doch werd daarna door een klemmende benauwdheid overvallen, die het parelend doodzweet op zijn gelaat bracht.

Er volgde een kleine pauze, waarin christelijke bereidwilligheid het ingetreden doodsuur voor den lijder trachtte te verzachten. Na een kort gebed, en een liefelijk woord van opbeuring herhaald te hebben, verliet de priester eindelijk het sterfbed, om elders troost en verheffing te brengen aan de afgetobde harten, welke er zoo vurig naar smachtten in de dagelijksche beslommeringen van het leven.

Charles was zichtbaar getroffen en Ferdinand nam