om naar de Mis te gaan. Hij was nu met moeder alleen. Die zei niets meer, maar liet hem rustig afeten. Nou, met dat eten wou 't niet best. 't Was of z'n keeltje samen werd geknepen door ’t verdriet ; ’t eten wou er haast niet door. Hij at maar half genoeg en ging toen zoo gauw mogelijk de deur uit, want in huis was 't ’m te benauwd. Eerst drentelde ie wat vóór 't huis heen en weer, ging toen achter kijken,' liep dan weer in den tuin, maar nergens vond ie rust. Voortdurend ging z'n hand onwillekeurig naar den zak waar ’t dubbeltje zat. Nijdig pakten z’n vingertjes het ding beet, hij kneep 't tusschen duim en vinger alsof ie ’t stuk wou wringen en wenschte ’t duizend uren ver. Maar rust kreeg ie niet. Kon ie 't dubbeltje maar teruggeven ! Maar dat ging niet ; neen, dat kon niet Misschien kon ie 't aan den pastoor geven voor den Pater. Maar dat ging toch ook niet Als ’t nog ’n gulden was ! Maar 'n dubbeltje ! Neen, dat deed ie niet. Maar versnoepen wou ie ’t ook niet. Hij zou ’t maar bewaren. Misschien, dat de pastoor nog wel 'ns geld ophaalde voor Pater Frencken, en dan zou ie 't er stilletjes bij doen.

’t Werd nu wat rustiger in z’n hartje en Théke stapte naar school. Als ie daar bij z'n kameraden was, zouden die nare gedachten misschien wel heelemaal weg trekken. Onderweg liep ie erover te denken, hoe z’n groot geluk zoo plotseling veranderd was in 'n groote treurigheid. En met z'n handje in den zak kneep ie 't ellendige dubbeltje, dat de oorzaak was van z’n verdriet, alsof ie 't heelemaal weg wilde knijpen.

Wordt vervolgd.