„Op zij, daar heb je „’t pèèrd van pater Frencken!” riep ie en alle jongens lachten.

Die ellendige witkop ! Was Théke met hem alleen geweest, hij zou ’m aangevlogen hebben ; maar hier durfde ie niet. Maar tóch zou ie ’t hem nog betaald zetten.

Dien dag kreeg de arme jongen nog wel tien keer den naam „’t pèèrd van pater Frencken” te hooren en de nijd groeide in z’n hart, vooral tegen den Witte, die er de schuld van was.... ’t Was ook wel ’n lekkere, die Witte ’t vorig jaar nog uitgesteld voor z’n plechtige Communie en nu zat ie weer op één na achteraan ;

Toen Théke den volgenden morgen naar de catechismus ging, zag ie de Witte met nog ’n ander van z’n soort op den hoek van den kerkhofmuur staan. Eerst was ie verlegen geworden toen ie ze samen zag lachen, maar stilletjesaan was ’t warm geworden in z’n borstje. Hij luisterde met gespitste ooren, want hij moest weten, wat ze van ’m zeiën.

„Willen we hem ’ns gaan vragen, of ie ’t paard van Booms al gekocht heeft ?” stelde de kameraad voor.

„Wel, dat hoeft niet,” wist de Witte, „hij is immers zelf ’t pèèrd van pater Frencken.

Théke was plotseling zoo woedend geworden, dat hij zich zelf niet meer meester was.

„Dédr, leelijke witte schimmel !” riep ie en sloeg den witte met z’n gebalde vuist tegen de kaken.

De arme jongen ! Hij had ’t wel mogen laten ! ’n Oogenblik later lag ie op den grond en de twee kameraden stompten, schopten en sloegen hem, waar ze hem raken konden.

Toen de katechismusles begon, stond ie tegen den muur te schreien met ’n bloedneus, ’n blauw oog en pijn overal. Voor ’t eerst van z’n leven kwam ie te laat in de catechismus en wel tien minuten. En dan in wat voor ’n toestand ; ’n blauw oog en ’n beschreid gezicht met om z’n neus nog ’n paar vegen bloed.

De pastoor moest er ’t zijne van hebben en begreep al gauw