en ’s avonds haar gebedje opzegde, en was vaak tot tranen toe geroerd, als het onwetende meisje bad voor het herstel harer meesteres. Ook de kalme, opwekken oAcnrpkkp.n met den priester brachten er veel toe bij.

Het was een ijverig, vriendelijk mensch, die de gave bezat spoedig iemands vertrouwen te winnen. Dra was hij dan ook volkomen op de hoogte van den toestand van het Èleine zieke vrouwtje en wist haar te doen berusten in haar lot. . ,

Hoe meer zij Europa naderden, hoe meer het mildere klimaat haar goed begon te doen. Was het ’t stille verlangen naar haar geboortegrond, dat haar de blos op de wangen tooverde, of was het werkelijk de luchtverandering? In ieder geval zij begon er beter uit te en kon van tijd tot tijd al eens rondloopen over ’t dek, gesteund door de trouwe Nancy, die overgelukkig was, telkens als haar mevrouw weer eenige stappen meer had gedaan dan den vorigen dag.

Daar blonk eindelijk in de verte het torenkruis van haar vriendelijk geboortedorpje. Ontroerd vouwde zij de witte handen, en een traan sprak meer dan vele woorden hadden kunnen doen. Liefdevol werd zij door hare ouders ontvangen, die niet uitgeroepen kwamen over de kleine meid, hun eenigst kleinkind. En wat waren zij verrukt over de trouwe aanhankelijkheid van Nancy! De ijverige missionaris, die mede van boord was gegaan, moest eenige dagen te gast blijven in het lieve witte landhuisje. Dien tijd besteedde hij alweer zoo nuttig mogelijk. Het was hier geen missieland, maar er waren toch zielen te winnen voor Christus! Moest het godsdienstonderwijs van de goede trouwe baboe niet worden voortgezet? En moest de pastoor der parochie niet worden ingelicht over den toestand van mevrouw Courpois?

lUeöLclllu vau iiivviv/nYv Hoe gerust kon hij daarna naar zijn geboorteplaats