ze zich ver van ’t water bevinden. De mannen schrokken daarom niet zoo erg, als jullie wel zou denken. Ze begonnen steenen op te rapen en onder luid geschreeuw wierpen ze die naar ’t gewéldige dier. Dat scheen geschrokken van ’t lawaai, keerde zich om en wandelde door ’t hooge riet rustig den kant uit, vanwaar ’t gekomen was.
’n Geweldig geroep en gejubel volgde bij de overwinnaars. De trommels tamtamden om er van te bersten, de negers schreeuwden zich schor en dansten als dollemannen door den donkeren avond.
Maar plotseling dook het nijlpaard weer op, nu veel dichters bij. ’t Was duidelijk te zien, dat ’t zich getergd voelde en aan wilde vallen.
’n Plotseling angstgeschreeuw ging er op uit de groep en allen vluchtten weg, behalve de katechist. Die scheen zich dapperder te voelen dan heel de rest en meende misschien met z'n oogen het dier in bedwang te kunnen houden.
En werkelijk, op ’n Meter of tien afstand bleef ’t nijlpaard
Uit den Kindsheidoptocht te Waubach: Theresiagroep.