Dan zweeg hij een oogenblik. Langzaam aan kwam hij tot bedaren, zooals de natuur tot kalmte komt, als zij haar zwoelheid in een uitbarstend onweer heeft opgelost. De gebalde vuisten vielen onwillekeurig uit elkaar, het gezicht werd effener, de adem ging meer regelmatig. Angstig keek Waliman hem aan. De moeder plaatste zich bezorgd tusschen hen in en Soeginah legde 'de hand op den schouder van haar broertje.

„We zullen eens afwachten, Waliman, wat er vóór het volgend jaar gebeurt te Moentilan. Maar het zal toch te bezien staan, of ik weer opnieuw mijn toestemming zal geven om er heen te gaan.”- .

De moeder vatte haar kind bij de hand, want ze was bl'ij, dat zij haar jongen weer bij zich had. De kleine Soeginah begon te schreien

Geachte lezer, mag ik vragen: hoe dikwerf zullen tafereelen als het hier boven geschilderde zich afspelen op Java, als jaarlijks 90»/o der candidaten voor Moentilan moet worden afgewezen . . . omdat er voor hen geen plaats is?i

' Blanke Broeder van Waliman, vergeet „de steenen en het ihout” niet voor een grooter of een tweede Moentilan. Dan behoeven de Paters het kind van Java, dat hoopvol tot hen komt om onderwezen te worden, niet meer pijnlijk teleurgesteld naar de dessa terug te zenden. i '

Waliman heeft een hart, waarmede hij Jezus’ Hart kan beminnen, hij en zijn vader en zijn moeder en de kleine Soeginah.

tengevolge van het steeds feller en driester gestook van den Sarekat Islam. Men vergelijke de korte Berichten der beide vorige afleveringen. Red.

’) Bij de laatste examens, in den Zomer van 1919, moesten van de 294 candidaten 270 worden geweigerd.