overal verspreid is en dus veel gelezen wordt, dat de Claverbond wilde uitbazuinen de dankbaarheid, die wij. Zusters van de Mariaschool van Ambarawa, voelen voor de trouwe medehelpers in Nederland, die zóó ijveren voor de missie en in ’t bijzonder voor onze school.

Nu moet ik U nog iets over ons laatste nieuws vertellen en wel over de opening onzer Fröbelschool. Den laatsten Zondag van November had Pastoor van den preekstoel afgekondigd, dat de Zusters die school zouden openen en verzocht er kinderen voor aan te geven alsmede het nieuws in wijderen kring bekend te maken. Een trouwe oud-gediende ging met een lijst rond en vol trots kwam hij twee weken later vertellen, dat hij reeds 48 kleinen had ingeschreven. Het was hem en ons nog niet genoeg en eer we een week verder waren steeg ’t aantal tot 60. 7 Januari 1.1. was de dag der opening. We bereidden er ons natuurlijk op voor, dat het een rumoerig begin zou zijn, en dat we veel kindergezang zouden hooren. In de vroegere catechismuskamer naast de oude kerk, hadden we onze Fröbelschool ingericht. Andere huizen gaven ons banken, een kast, een tafel, een stoel enz.; vele handen en edelmoedige harten maakten ook hier weer licht werk. Vol moed trokken we dan 7 Januari naar ons vriendelijk en gezellig schooltje, waarvóór reeds verschillende mama’s met haar peuters stonden te wachten op de dingen, die komen zouden. Met groote oogen en strakke gezichtjes keken de kleinen naar de „Zusters”, zulke vreemde menschen. De meesten dier peuters hadden nog nooit een Zuster gezien. Wel werd ons de kleine hand ter begroeting toegestoken, maar tegelijkertijd hielden ze zich met de linker krampachtig aan moeders rokken vast. Hier en daar hoorde men al een benauwd: „Mama, niet weggaan. Mama, hier blijven!” Ik dacht: „nu we zullen aanstonds wel wat beleven.” En jawel, ruim half acht, toen we eindelijk naar binnen zouden gaan en onze leerlingen een plaatsje in de banken zouden krijgen, begon het kleine volkje door luid geschrei te protesteeren tegen dat „naar school gaan!” Heel verstandig trokken de moeders af, wij pakten de weerspannigsten onder de armen en gevolgd door ’t luid schreiende troepje, dat toch nog vrijwillig de deur inging trokken we onze school binnen. En drie dagen later? „O, Zuster,