Neen, die gedachte van drie duizend menschen zoo maar ineens te bekeeren, zonder ze eerst flink voorbereid te hebben, moeten we maar loslaten. Eerst een catechumenaat van één, twee, drie jaren, en dan doopen, dat is de weg. Dat is wel wat anders!
Goed, maar nu nog iets. Als ik zoo op dezen blijden Pinkstermorgen mijn blikken laat gaan over ons missieveld, dan moet ik toch zeggen, dat de oogst betrekkelijk groot is en dat wij hier en daar werkelijk vasten voet beginnen te krijgen.
Inderdaad, we vorderen door Gods zegen boven verwachting. Er wordt door de Missionarissen hard gearbeid. Jammer, dat er nog te weinig zijn!
Ja, maar weldra zullen er meer komen en dan nog wel priesters van het eigen volk. Die hebben, dat valt niet te ontkennen, veel op ons vóór; die weten beter, hoe ze hun menschen in ’t hart moeten spreken. De Javaansche Pater Satiman zal spoedig den terugtocht naar zijn vaderland kunnen aanvaarden en ons komen bijstaan.
Wat hebben de Katholieken in Nederland goed het verlangen en de wenschen van de geestelijke Overheid en der Missionarissen in Indië begrepen en wat hebben ze flink en opgewekt geofferd. „Helpt ons Inlandsche priesters vormen” heeft het geklonken, en aanstonds gaf men gehoor: geen beurs bleef gesloten en nog altijd blijft de milddadigheid doorwerken.
Het Seminarie te Djocjakarta is er al! Het telt 44 leerlingen! Een groot succes.
En dan zijn er nog onze lagere scholen en inrichtingen tot opleiding van onderwijzers. Die zullen zeer zeker de bekeering van Java heel wat bespoedigen. Ze worden immers allen katholiek, onze kweekelingen en ook van de leerlingen onzer lagere scholen gaan er vele tot den waren godsdienst over. Daarom juist, omdat ’t zoo gemakkelijk gaat, moesten er nog veel meer van dergelijke inrichtingen zijn.
Ook de meisjesscholen bloeien: Mendoet en Ambarawa kweeken veelbelovende onderwijzeressen en ook lagere scholen voor meisjes worden steeds talrijker.
Men kan t duidelijk zien: Java vraagt dringend naar onderwijs. En dat wij. Missionarissen, aan dien drang kunnen tegemoet