in Kalibawang was een schoone daad van apostolaat, waarvoor de Missie hun dankbaar is.
Niet weinig werd het cachet der feestviering verhoogd door dat ook de Leger-Aalmoezenier, Majoor Th. Verhoeven S.J., en een dertigtal militairen meetrokken, zie foto blz. 234.
Voor allen was het tenslotte een buitengewoon groot genoegen iemand in hun midden te zien, dien zij terecht mochten beschouwen als een vertegenwoordiger van weldoend Nederland. En voorwaar, een van de meest eminente vertegenwoordigers: professor Brom der Nijmeegsche Universiteit met zijne echtgenoote. Juist op rondreis op Java voor het houden van wetenschappelijke voordrachten, keerde Professor Brom zelfs nog in den nacht van Zaterdag op Zondag naar Djocja terug en vertrok vandaar in den vroegen ochtend naar Kalibawang, om getuige te zijn van de heerlijke geloofsdemonstratie der brave bergbewoners.
En waar Java nog zoo betrekkelijk schaars voorzien is van vooraanstaande Katholieken, deed het allen zoo goed den hooggeachten geleerde in allen eenvoud, te midden van de kleinen dezer aarde, den knie in het stof te zien buigen voor aller éénen God. Zie foto blz. 236.
En na de processie, al verstonden zij elkaar ook niet, voelde de Professor zich al even goed thuis tusschen de „studenten van de „hooge’'school van Kalibawang, als in de Nijmeegsche Universiteitszalen. Zie foto blz. 237.
Wij mogen niet vergeten te vermelden, dat de gewijde feeststemming niet weinig verhoogd werd door de zangers van het Moentilansche College, die op zéér verdienstelijke wijze de processie met bijna uitsluitend Gregoriaansche gezangen opluisterden. ’tWas voor vele Europeanen een verrassing, hoe goed deze Javaansche zangers hetrythmevan het Gregoriaansch tot zijn recht lieten komen. Wat paste deze echt Katholieke zang wonderlijk wel in de omgeving der eenvoudige Kalibawangers!
In één woord: geheel dit processie-feest was weer een demonstratie, die het geloof verdiepte en de liefde hooger deed oplaaien. En menigeen zal er Professor Brom nog dankbaar voor zijn, dat hij, toen de processie geëindigd was, spontaan het „Aan U, o Koning der eeuwen” aanhief en zoo allen nog eenmaal gelegenheid gaf uit te zingen, wat ieder omdroeg in het hart.