Reisbrief van Douwe Wagenaar

25.000 Toesckouwers kij een Sckool jongens weds tri) d

De Engelse beroepsvoetballers hebben het weer enorm druk gehad om en nabij de Paasdagen. De clubs moesten drie in. vier dagen spelen. Dat men dan niet *i allerhoogste spel moet verwachten is vanzelfsprekend. Deze opgaaf is voor de Engelse spelers elk Jaar hetzelfde. Record heeft waarschijnlijk wel Barrow, dat 25 jaar geleden negen wedstrijden moest spelen in negentien dagen! Alhoewel ,»De Volewijckers’’ in haar kampioensjaar, met 13 spelers, 6 \redstrijden speelden in 8 dagen op een Friese tocht. Voetbal moet zó gemakkelijk gespeeld worden, dat het niet uitzonderlijk vermoeiend is, zulks moeten de Hollandse spelers nog leren.

ewiee WrgSfög zageiT wij fS-ihis-j by Town FC tegen Leeds United, op Blundell Park, een 2e klas strijd dus. Deze wedstrijd toondu ook wel een klasse verschil Natuurlijk was er nog veel te ge» nieten en te leren, maar.... bij schaarse vlagen. Onze belangstel» ling ging speciaal uit naar d* Leeds centerhalf Joh Charles, d® 18-jarige Wales international. Deae potige knaap was robust, vierkant en onvervaard, goed in het atnemen, overigens een spil zoals ik er in Holland toch wel beter heb gezien. De thuisclub won de wedstrijd door twee gelukkige punten. Een treffen, hard van gin tot einde, maar waarbij d® 22.000 toeschouwers toch onvol-l daan huiswaarts keerden. VaO goed spel was niet te genieten ge» weest, alhoewel sensaties en specH taculaire handelingen van som-j mige spelers veel vergoedden, j Geen wedstrijd om over in d|| Sportkroniek te schrijven. De ontJ moeting was nog niet ten einctoj of men sprak op de tribunes alweer over de match op de volgende dag, een schooljongenswedetrijd. Het geselecteerde schooljongens-elftal van Grimsby had het tot de semi-final gebracht e» moest aantreden tegen Swansea boys. We zouden aanwezig zijn, om de Sportkroniek-lezers iets ts kunnen vertellen over in Engeland.

o . In Engeland worden ieder jlB schoolwedstrijden gehouden in de vorm van plaats tegen plaats, om de English Schools’ Trophy. Plaatselijk worden veel schoolwedstrijden gespeeld, zodat men gemakkelijk tot de samenstelling van hel sterkste team kan komen. Vod de spelertjes is het een groots evenenient, alsook voor het pu* bliek. ' Want toen ik Zaterdags vóó| Fasen opnieuw het Grimsby ToM veld betrad, kon ik mijn ogel niet geloven bij het zien van 25.000 toeschouwers, die elk gemiddeii twee shilling entrée hadden be, taald. En dit, Hollandse voetbala Vrienden, voor het zien spelen van 22 spelertjes, die de leeftijd Van 15 jaar nog niet hadden overschreden! Toen gingen mijn gedachten terug naar b.v. het prachtige voetbalfeest van de onvergetelijke Pa Bon. In Amsterdam, op de finaledag 2000 bezoekers voor verschillende wedstrijden, dat was al „denderend”. Voetballiefde. Ja, die bestaat ook in Engeland! De beroepsclub staat gratis haar terrein en opstallen af, de gelden komen aan het schoolfonds. En dan te bedenken, dat aan deze wedstrijd zijn vodraf gegaan nog vijf thuis■ Wedstrijden, die ook behoorlijk Wat hebben opgebracht. O • De wedstrijd zelve! 25000 bezoekers en uw correspondent in verhoogde mate, hebben 2 x 35 minuten genoten van goed voetbal, van hardheid, sensatie en spanning. Ik heb van m’n leven toch al wat jeugdvoetbal gezien, maar dit was het beste dat ik ooit zag gepresteerd door 15-jarige knapen. De spelers waren yan verschillende grootten, waarbij het opviel dat juist de kleinste spelers het meest technisch-vaardig waren. Dribbelen, stoppen, koppen, Ingooién, het is overdreven te spreken van volmaakt, maar het was heel goed. En dit, terwijl de jongens bij „Windkracht 8” speelden. Jongens van 13 jaar, wanneer

moeten ze dat geleerd hebben? Ik heb er naar gevraagd: op de schoolpleinen met een tennisballetje. De handigheidjes hadden ze van beroepsspelers. De schoolmeesters gaan met de jongens naar voetbal kijken, en geven hun daarbij waardevolle aanwijzingen. Dat missen we in Holland! Ik heb in deze wedstrijd 23 hoekschoppen gezien, waarbij er geen één „achter” werd geplaatst! De jongens speelilen met een natuurlijke vanzelfsprekendheid het stopperspilsysteem, waarbij de onderdelen goed waren verzorgd. De wedstrijd was fel en mijns inziens soms te hard. Het uithoudingsvermogen van de knapen was geweldig, want wat de Grimsby boys presteerden in de laatste tien minuten toen ze probeerden de 2—l achterstand in te halen, grensde aan het wonderbaarlijke. Grimsby verloor de wedstrijd met 2—l, nadat ze eerst de leiding had genomen. De rechtsbuiten haalde een schier onmogelijke bal, met duivelse snelheid, van de doellijn langs het doel met opgepropte spelers, naar de linksbuiten, die de bal tegen het net aanplofte. Swansea maakte als volgt gelijk: , Grimsby’s doelman werd door twee spelers aangevallen, de scheidsrechter floot niet. Grimby’s doelman maakte zich kwaad en duwde één speler met de handen van zich af, de scheidsrechter floot wèl. Het publiek gaf ook een concert weg! Maar de indirecte vrije schop was geboren. De linksbuiten van Swansea nam de vrije schop, ’n listig boogballetje hoog in de lucht, de rechtsbinnen (1.52 M.) kwam toestormen en kopte over alles heen In het doel. Een meesterlijk doelpunt! (Maar daarvoor heette hij ook Jones, en is zoon van Ivor Jones, West Bromwich Albion speler en Wales internationaal, en ook neef van Bryn Jones, de Arsenal- en Wolverhampton kei). Met de stand I—l Begon een waar voetbalgevecht om de leiding. Dit won Swansea door een fout van de Grimsby doelman, die een gemakkelijke stuiterbal verkeerd beoordeelde. Na rust met 2—l was alles nog mogelijk. Maar hoe Grimsby ook vocht in de ware zin des woords, de Swansea verdediging hield stand, en het Swansea team kwam hiermede in de finale, die waarschijnlijk tegen Liverpool gaat. Het was een genotvolle voetbalmiddag, waarbij niet de roem uitging naar betaalde voetbalartisten, maar naar doodgewone schooljongens die een 25.000 koppig publiek een stukje voetbal voorschotelde om warm van te- worden. lets voor Nederland? Wat was voetbal weer mooi deze middag, juist van deze kleine jongens. Hadden 25.000 Hollandse adspiranten dat nu maar eens kunnen zien, dacht ik bij het veriaten van het terrein. Wat kunnen spelers, maar ook leiders, hier nog ontzaglijk veel leren. Hoe weinig aandacht wordt er nog in speltechnisch opzicht aan jeugdspelers geschonken. Men laat in Holland veel achterwege, onder het motief, de jongens anders over het paard te tiiien; wei hier komen de jongens in de kranten, hun namen staan in de programma’s, de wedstrijd was op straten en bussen aangekondigd. Terwijl Engeland haar jeugd toch niet het siechtste 0pv0ed....! Speiverbetering.... wat denken jniiie van onze jeugd? Grimsby, April 1950,

Karei Lotsy itf^donesi

AMATBRISME EN VRIENDSCHAP

/ff en door de sport

Soerabaja, 1 April 1950. l2 Maart j.l. arriveerde Bondspraeses Karei Lotsy met een „Connie” op Kemajoran, Djakarta. Maandagavond 13 Maart hield hij voor een groot en aandachtig gehoor ■in de A.M.V.J. te Djakarta zijn eerste causerie, waarbij tevens de film van het zestigjarige jubileum van de KNVB werd vertoond en waarna er gelegenheid bestond tot het stellen van vragen. Vrijdagavond 30 Maart hield Karei Lotsy in de Pasiran-Gantine van de Koninklijke Marine te Surabaja zijn jubileum-causerie, zijn vijf-en-twintigste. Karei Lotsy heeft zich gedurende de trip door Indonesië niet gespaard. Integendeel, hij heeft zich met nauwgezetheid geworpen op de taak, welke hij meende te kunnen en te moeten vervullen. 25 causeriën, 4 radio-vraaggesprekken, vele niet officiële causeriën, 20 bijeenkomsten of officiële vergaderingen, wedstrijdbezoek als het maar even mogelijk was. En dan het beantwoorden van de vele vragen, zo ongeveer 200 (tot en met Vrijdag 30 Maart). Causeriën in grote en kleine zalen, maar ook op open terreinen met beachmasters. Ruim 14.000 toehoorders heeft hij bereikt en als ik zeg bereikt, dan betekent dit natuurlijk, dat Karei Lotsy telkens en telkens weer zijn gehoor wist te „pakken”, heeft weten te boeien tot de laatste seconde. Vooral als hij zich in zijn slotwoord even „van man tot man” richtte. Wat de vragen betreft, waren er 20 over het Nederlands elftal, 18 over Abe Lenstra, 16 over professionalisme, 16 over diverse sporten, 14 over de nieuwe competitie in Nederland, 17 over het spelpeil in Indonesië vergeleken met dat in Nederland, 9 over Wim Slijkhuis enz. Karei Lotsy zei, dat het hem opgevallen was, dat men zich in Indonesië meer verdiepte in sportvraagstukken dan in Nederland, wat bleek uit de gestelde vragen. Een aangrijpend moment beleefde ie Bondspraeses in Tjipiring, waar

... I hij aanwezig was bij de prijkiitrei» king van een 14-daags sporttournooh Ook Karei Lotsy werd daar op het podium geroepen om een diploma iB ontvangst te nemen. Als „winna® van onze harten”! Zeer onder de in« druk was de Bondspraeses, toen Vrijdag 30 Maart in het Ajax-Stadioß te Soerabaja aanwezig was bij da wedstrijd Garnizoen Soerabaja— O—0) en hem een Djokja zilver bonbonschaaltje werd overhandigd, waar*» in gegraveerd was „Voor mevrouw Lotsy, van de Nederlandse militai*W( in Indonesië”. , En dan, wat heeft BondspraeM Karei Lotsy een oude bekenden ont» moet! Overal waar hij kwam ont> moette hij ze of het nu waren no|j actieve spelers, oud-spelers, oud-in>> ternationals, sportleiders, hij ontJ moette ze. Het is niet doenlijk cmi namen te gaan noemen. Een enkel® naam is misschien wel goed. Zoals in Djakarta de beste scheidsrechterj die Indonesië heeft gekend, Max di Vries Foltynsky, die op de OlympiH sche Spelen 1928 in Amsterdam grens» rechter was bij de finale Uruguay—Argentinië en thans een zeer voor» aanstaande positie bekleedt in d® verzekeringswereld. In Bandoeng het de regent Malehkusuma, die et voor zorgde, dat Karei Lotsy nog even een bezoek kon brengen aan d® thee-onderneming „Malabar”, wa® de huidige Bondsvoorzitter in nog enkele jaren heeft gewoond toen| zijn vader daar bioloog was. Ook inj Djokja ontmoette Karei Lotsy velei bekenden van vroeger en hij was daarj blij om. In Soerabaja ontmoette hij de oud-internationaal Campioni en.., David Wignveldt. Van ver en hoog uit Oost-Java was, David Wijnveldt voor een dag naar Soerabaja gekomen om Karei Lotsy, :te horen spreken. David Wijnveldt,' die met dezelfde ontembare wils-! kracht nog in de cultures werkt als' wasrmee hij als rechtsback op 24' Maart 1913 met Just Göbel, Bosschart, 1 Bok de Korver, Huug de Groot en! al die anderen van die Cranje-tóori®.!

ploeg de „slag op Houtrust” le'v tegen Engeland. Het Engeland Vivian Woodward, dat met 2—l, hoofd moest buigen voor die bare wilskracht van die elf duivels! Een groot moment David Wijnveldt, toen hij op de,| VB-film, doelman Just Göbel die wedstrijd zag aan Karei Lotsy tijdens de van het KNVB-bestuur in het In\ Instituut. David Wijnveldt had kele jaren geleden nog altijd in zijn bezit, waarmede het Or*|ij team op de Olympische Spelen* in Stockholm door een 9—O zege . Finland de derde prijs wist te § nen. Hij is die bal tijdens mod' dagen helaas kwijt geraakt.

* r' , Maar heel ernstig en stil e”., o ! ; roerd was Karei Lotsy, toen bv , ■ – Dinsdag 28 Maart op de begraafPTj | *• „Kembang-Koening” in | – stond voor het graf van de i’jJ* j ■ HVV-er en oud-internationaal : Adam. Van Lawtje Adam, die 3 korte, doch bijzondere rol hec'*|ji, ‘ : speeld in de geschiedenis van , ; derlandse voetbal en van onscha ; ! waarde was in Karei Lotsy's P® L • tijd. Technisch gesproken één ' l allerbeste voetballers, dié Nedef^jij, I heeft gekend, die voor zijn 1 den overkwam uit Zwitserland, j ji| ! hij speelde voor de Grasshopp^et ■ Zürich, maar toch ’n rasechte , i bleef. „Ik zie de wedstrijd DuitS^is, . Nederland op 4 Dec. 1932 j seldorf nog voor me”, zei Karei 1 Dat was de glorie-wedstrijd va” je. , Adam, die beide doelpunten sC® ' Nederland won met 2—O! WegeP’jln , zondheidsredenen zag Law internationale loopbaan als vo® ler onderbroken. Als een degradatiewedstrijd voor ii; te hebben gespeeld is Law Ada «j ' Mei 1941 heengegaan. Gestorv® het sportveld van eer.

Diep ontroerd stond Karei Lotsy lange tijd stil tegenover het graf van Law Adam Een mens, een vriend, bracht een groet! Ook ontmoette Karei Lotsy nog ®hkele spelers, die deel uitmaakten l'an het Indische elftal, dat in 1938 haar de Wereldkampioenschappen in frankrijk was geweest, o.a. Telwe en Harting. Er zijn ook nog vele telefoontjes Seweest en reporters, die met vragen beamen of Lotsy voorzitter van de Ï’IFA zou worden, zoals in enkele

gepubliceerd was. ~eer nadrukkelijk verklaarde Lotsy, dat hij daar niet '’Ver piekerde, dat in de eerplaats de huidige voorzit;®r van de FIFA, Jules Rimet. 1952 zou aanblijven en Pem in het geheel niets beland was van een eventueel Uitreden van Jules Rimet dan nog. Karei Lotsy er niet over om zich Jandidaat te laten stellen voor voorzitterschap van de nu niet en straks niet!

. ‘iWanneer er een Nederl®hds elftal naar Indonesië zal Karei Lotsy begint met te zeggen, dat een sportcontact tus- Suriname, Curagao, Indodsië en Nederland een ideaal hem is en dat zeker alle I gelijkheden bekeken zul- Worden. Maar ook, dat hij Poopt van iedereen alle mop njke steun te zullen krijgen. , P in dat geval kan er ook ®«er ’n Nederlands elftal in

Indonesië verwacht worden, hoewel men de financiële zijde van de zaak niet uit het oog mag verliezen! Over indrukken van zijn ‘trip over Java laat Karei Lotsy zich voorzichtig uit. Wel was hij ontroerd door het feit, dat hij overal in de dessa’s en de kampongs het voetbalspel beoefend zag, al was het soms onder de primitiefste omstandigheden. Dat hij wel meende, dat er technische capaciteiten aanwezig waren, maar dat men op het gebied van de tactiek nog een grote achterstand had. Goede trainers zijn nodig, aldus Karei Lotsy. Inderdaad goede trainers! Maar dan zou ik nog in de allereerste plaats willen zeggen goede leiders. Goede, onbaatzuchtige leiders, die ontbreken en het is hopen, dat de Indonesische sportwereld spoedig eenheid zal bereiken en dat werkelijke leiders naar voren zullen komen. Dan kan het Indonesische voetbal zeker een mooie toekomst tegemoet gaan. Zoals bekend maakt Bondspraeses Karei Lotsy zijn reis naar Indonesië op verzoek van de Staatssecretaris van Oorlog, mr. Fockema Andreae. De mogelijkheid van uitzending is verder verzorgd door de NIWIN en in Indonesië is het verblijf en het programma geregeld door het Bureau Militaire Lichamelijke Opvoeding, in samenwerking met de Dienst Welzijnsverzorging. Bij aankomst op het vliegveld Kemajoran, op Zondag 12 Maart, werd Karei Lotsy ontvangen door luitenant-kolonel Stenger, hoofd

Welzijnsverzorging in Indonesië, majoor Teixeira, Hoofd Mil. Lich. Opvoeding, en de heren Van Bommel en Koster, voorzitter VUVSI/ISNIS en bestuurslid VUVSI/ISNIS, terwijl mede aanwezig was kapt. Roosenboom, die als MLO-officier aan Karei Lotsy, tijdens diens verblijf in Indonesië, was toegevoegd. Over de causeriën van Karei Lotsy behoef ik U natuurlijk niets te zeggen. Men heeft thans ook in Indonesië kunnen horen hOe Karei Lotsy over sport, sportbeoefening en sportprestaties denkt. Men heeft kunnen ervaren hoe Karei Lotsy zijn gehoor weet te „pakken” door de inhoud, welke hij weet te geven aan sportbeoefening en lichamelijke opvoeding. Men heeft ook kunnen horen hoe Karei Lotsy tienkt over de flinke man, jongen, vrouw en meisje in het algemeen. Men heeft kunnen horen hoe Karei Lotsy denkt over professionalisme: dat alleen sport als ontspanning na gedane arbeid de sportman gelukkiger zal maken dan als professional enige jaren luxe, waarna niemand meer naar die sportman zal omkijken. Hij heelt het gehad over concentratie en mental-training. Maar vooral over blijvende vriendschap in en door de sport! Bondsvoorzitter Karei Lotsy heeft humor gebracht, maar ook ernst en ontroering. Hij heeft gewezen op de taak van sportleiders en op het middel, dat de sport kan zijn om een hoger doel te bereiken. De reis van Bondspraeses Karei Lotsy is in alle opzichten en naar alle kanten een geslaagde en succesvolle reis geweest. HERMAN NELISSEN.

Karei Lotsy werd verwelkomd door Lt. Kol. Stenger (links). Ma). Teixeira en Kapt. Roosenboom (rechts).

Een Eimhurgs Kampioens-derhy

Een duel tussen Mol en Bruyn,

WAT is feestelijker dan met muziek naar het feest van de derby der Limburgse kampioenen te worden gebracht! Het was natuurlijk toeval, maar uw dienaar, in de auto van de fotograaf, kwam achter de muziek van de mijn terecht en zo kwamen we op het eivolle Limburgia-terrein, dat reeds lag te wachten op de komst der gladiatoren, ge-: striemd door de regen en geweld aangedaan door een bulderende Zuid-Wester. De wedstrijden op het Limburgia-terrein kunnen soms van een grote heftigheid zijn en als dan het „geluk” wil, dat de blauwhernden bij de rust een achterstand hebben, zijn in de tweede helft de poppen aan het dansen. Op de kleine maar knusse tribune is steeds een groot aantal levende poppen verenigd, met een zo ontzettend geluidsvolume, dat horen en zien je vergaan. En of die poppen nu de spelers aan het dansen brengen, of wel de spelers de poppen laten dansen, dat weten we niet. Wel zijn wij er heilig van overtuigd, dat het Zuidelijk vuur op het Limburgia-terrein wordt geboren. Ge moet dat eens gban beluisteren. Ze nemen het niet in Brunssum zo’n onverdiende 2—O achterstand met rust en vooral als Groen c.s. na de hervatting zo lusteloos en of het hen niet aangaat, het veld op komen wandelen, dan broeit er wat. Het werd een ongehoorde explosie, zelfs onze onaandoenlijke Amsterdamse confrater raakte er door van zijn a propos en keek ons hulpeloos aan. Van O—2 werd het 1—2, 2—2 en zelfs 3—2. We hebben dat daar meer meegemaakt en hebben telkens zeer veel medelijden met die arme slachtoffers, die als tegenstanders voor zo iets moeten dienen. Maar de Maurits is ook van Limburgse bloede en bestond het, dwars door deze lawine heen, gelijk te maken. Van ’t Hooft was de man, die hem dat leverde en rechtvaardigde daardoor alleen al zijn aanwezigheid. De poppen werden er eventjes stil van en zagen een ogenblik ook de tegenstanders weer voetballen, op dat momentvoelde alles, wat Limburgs was dat het nu buigen of barsten was. De vlugge Frits de Graaf leidde de beslissing in. Met zijn takende razende rennen bracht hij de Mauritsstellingen al aan het buigen en de dansende poppen roerden zich weer opnieuw. „Lei” Cox deed haar barsten en wel met een glad en onweerstaanbare Limburgiaans heftige stormaanval. Toen boog het dappere Maurits het meegevochten hoofd en was Limburgia heer en meester. Voorlopig, want we krijgen nog eens de reprise van dit heroïsch gevecht. En dan in het Maurits Stadion, dat zal moeten zorgen voor een even groot kwantum poppen, dat kan dansen en brullen, De leeuw is wel gewond, maar nog niet geveld. R.

■ I ■ : V ! Van ver en hoog uit Oost-JflC®“*«te de oud-internationaal en oud I U.D.-speler David Wijnveldt Soerahaja om Karei Lotsy te I horen spreken. David mede de 2—l overwinning op I Engeland bevocht in 1913 ■) in gesprek met Karei Lotsy.

KRIS-KRAS

IDOOR PERS EN CLUBBLADEN I Arie de Vreet (Clubblad Feijenoord) Onze aanvoerder, Arie de Vroet, heeft ”ele jaren steun mogen verlenen aan onze nationale ploeg.: Hij droeg 22 maal het Oranjeshirt en 13 maal als aanvoerder. Hij heeft het slecht getroffen met de oorlogsjaren, toen |het nationale elftal geen kans had contact met andere landen te hebben. Onze sympathieke aanvoerder acht de tijd gekomen dat hij het Oranjeshirt niet meer zal dragen. Voor elke v'oetballer komt de tijd van gaan en men moge van mening over de juistheid van zijn vervanging verschillen, de Keuze-Commissie heeft nu eenmaal het besluit genomen. Wel Ja

het „waarom” zouden wij graag weteh. Inderdaad knaagt ook aan de Vroet de tijd, maar of zijn plaatsvervanger hem kan doen vergeten? Laat ik volstaan met dat vraagteken. Wel moge ik op deze plaats memoreren dat de Bond zich toch eigenlijk maar matig dankbaar toont aan die spelers, die zich jarenlang voor hem uitsloven. Maar ja, dat is het leven, zoals men het dagelijks meemaakt. Arie de Vroet heeft onze vereniging op verdienstelijke wijze vertegenwoordigd en daarvoor breng ik hem gaarne dank. Ik hoop, dat hij zijn plaats in ons eerste elftal nog lange tijd waard zal blijven. L. A. Heesakker. Protesten geen zin (Clubblad Willem II) Onze reclame tegen het laatste doelpunt bij Maurits—Willem II heeft geen resultaat opgeleyerd. Moreel was de

. * B*’’ 'is Winst . steunend echhienten werd voor r bakzeil genoprotestboel >!”®*fen? Zolang gi) Jti ®®Jen . worden aanheeft het Protesten, al toege^® Weg Oe eerder hoe liever!

Karei Lotsy legt bloemen op het graf van Law Adam op de begraafplaats „Kembang Koening” in Soerabaja. (Dinsdag 28 Maart 1950).

Infc^’fuSt^ldassers .lyf voor gpelp«‘' '^*®ring

de’’,. grootste i.

ste klassers, maar wij ontkennen dat dit de beste methode is tot spelpeilverbetering. Verre reiden voor bet Zuiden geen bezwaar (Clubblad NOAD) De grote reizen en het langere tijd van huis zijn werden bij behandeling van het Rapport-Burgwal c.s. aangevoerd als bezwaren van ethische aard, waarbij het verwondering had gewekt geen tegenkanting van het Katholieke Zuiden te hebben vernomen. Blijkbaar heeft men niet voldoende gerealiseerd hoe de verhoudingen in deze liggen in bet bijzonder wat de streékaard aangaat. De leefwijze en de volksaard van het Westelijk en het Zuidelijk deel van 'ons land zijn verschillend. Terwijl men in West eerst geniet van enige rust in de morgenuren , en daarna, voor zover men die

wil waarnemen, zijn verplichtingen van kerkelijke aard of anderszins vervult, om vervolgens van de sport te genieten, is men in het Zuiden reeds vroeg uit de veren, om eerst zijn plichten na te komen om daarna vrij over de verdere dag te kunnen beschikken. Heeft men in West een beperkte kennissenkring, waarmee men samenleeft, en is men in hoofdzaak op zichzelf aangewezen, in Zuid komt het saamhorigheidsgevoel in de samenleving sterker tot uiting; men heeft hier ’n grote kring van kennissen, die zo nodig allen bereid zijn hun medewerking te verlenen tot het bereiken van een doel. Daarbij moet men niet uit het oog verliezen, dat men in het Zuiden gewoon is geraakt aan het afleggen van grote afstanden, als naar Rosendaal en haar Vlissingen en Middelburg, toen deze tot de prominenten behoorden. Voor de Zuid-Limburgers

is het aantrekkelijker een trip naar Rotterdam of Den Haag te ondernemen. Het aantal kilometers valt waarschijnlijk ten gunste van de grotere plaatsen uit. Graag wordt toegegeven, dat dergelijke reizen voor de clubs grote moeilijkheden van finantiële aard kunnen brengen; maar daarom verdient het ook des te meer aanbeveling het aantal te spelen wedstrijden op te voeren. Een vraag is, of het niet beter zou zijn. dat de kosten door de elftallen van iedere competitie afzonderlijk of in districtsverband gezamenlijk worden gedragen. ledere vereniging zou dan een gelijk aandeel in genoemde kosten hebben voor ieder van haar elftallen voor de klas en de afdeling, waarin deze zijn Ingedeeld. Van bondswege zouden normen en tarieven, voor een dergelljke regeling kunnen worden vastgesteld. Met een zodanige regeling zouden

vele van de bezwaren, die de verenigingen thans hebben, waarschijnlijk opgeheven kunnen worden Hoe de vrouw van een official over voetbal denkt (Clubblad Schiedam). Hoe ik over voetbal denk? Deze vraag is niet moeilijk te beantwoorden, daar ik de sport in het algemeen een goed hart toedraag en ik ze als een verlengstuk van de opvoeding voor de jeugd beschouw. Daarom ouders, laat Uw kinderen zo jong mogelijk lid van een sportvereniging worden. Maar toch heeft de voetbalsport voor het gezin veel na-

deel. Als je het geluk en genoegen hebt dat je wederhelft de eer wordt aangedaan tot Destuurder te worden gekozen dan komen er dikwijls moeilijkheden! Naar vergaderingen! hier ep Mijn conclusie is dan ook sport zeer goed is voor jonge mannen en vrouwen en [jgt aan getrouwde mannen al[gen moet worden toegestaan, (jat zij ’s Zondags van 2—4 uur alleen in de plaats hunner invvoning even mogen gaan kijin gezelschap van vrouw kinderen. Mevr. v. Dijk.

het jammer, dat de K.C. haar standpunt In zulke aangelegenheden niet motiveert, want