'n Echt type van het Mongoolsche ras. Kijkt u maar naar de spleetoogen en het borstelig haar. Toch is het een leuk ventje, dit Kal-

mukkenkind.

En Jimmy — hoewel hij niets van lj,em afwist — betreurde het één moment, dat niet hij dien man was, die daar zoo zonnig en gelukkig naast het meisje voortwandelde.

Hij zuchtte

Dan opeens werd zijn aandacht getrokken door een gelu:d in zijn onmiddellijke nabijheid.

Haastig wendde hij den blik in de richting vanwaar het kwam, en ontwaardde tot zijn schrik een drietal mannen, dat, dicht bij elkander gedrongen, aan den kant van den weg de komst van het blijmoedige, tweetal scheen af te wachten

Jimmy speurde angstig naar de mannen dan keek hij naar

het meisje, en huiverde! Want het was duidelijk te zien,-héél

duidelijk, dat de mannen weinig goeds in den zin hadden.

Misschien wilden ze haar wel vermoorden berooven en

in stilte overlegde Jim hoe hij haar zou kunnen helpen, in geval

Hij durfde z'n vermoeden niet uitspreken. O, 't zou vreeselijk

zijn voor de beide jonge menschen

Angstig overdacht hij, wat-ie tegen de drie kerels zou kunnen

uitrichten tezamen met den man van het meisje, indien hij

voor het geval zou komen te staan, en het scheen hem een bedroevend klein beetje want de kerels zagen er vervaarlijk uit en waren natuurlijk gewapend.

fa, waarachtig zag-ie goed? Daar trok er al één z'n revolver Hij speelde ermee gedachtenloos, stel je voor! Wat

een bruut! Jimmy wilde schreeuwen, teneinde de aandacht van het tweetal op het gevaar te vestigen, het naderende gevaar, doch z'n keel was als dichtgeschroefd hij kon geen geluid voortbrengen.

Z'n handen voelden klam van ontzetting en herhaaldelijk streek

hij met z n tong langs z n lippen om deze te bevochtigen.

Dan opeens zag hij, hoe de kerels plotseling op den weg sprongen de revolver dreigend op het tweetal gericht.

Waar op de wereld zouden de jongens niet dol zijn op voetballen? Bekijkt u eens hun ingespannen trekken! Ze volgen den bal overal en als ie zit, juichen ze net zoo hard als onze

Buropeesche jongens.

Dan flitste het licht aan in de kleine bioscoopzaal en Jimmy Brooks, de filmmaniak voldaan over den goeden afloop, keerde na nog een laatsten diepen zucht, terug tot het werkelijke leven, terwijl hij zich, al-schuifelend tusschen de menschenzee. naar den uitgang begaf

Het meisje gaf een gil snijdend, snerpend, terwijl de

man, moedig als een jonge leeuw geen oogenblik aarzelde, doch recht op de drie kerels afstevende.

Jimmy bewonderde hem in stilte hoewel hij in zijn geval geen oogenblik geaarzeld zou hebben hetzelfde te Hoen natuurlijk. Hij bedacht, dat dit nu feitelijk het moment zou moeten zijn, om de twee jonge menschen te hulp te springen, maar hij was als verlamd van schrik.

Hij kon niet... het was hem onmogelijk zich te verroeren... z'n beenen weigerden dienst

Doch met z'n oogen volgde hij het schouwspel, dat zich op

het smalle boschpad afspeelde zag hij, hoe, juist op het

moment, dat de man z'n wreede moordtuig wilde aftrekken, het meisje ervóón sprong, teneinde de kogel, die voor den man was bestemd, op te vangen.

Jimmy sloot de oogen

Hij wachtte op het schot, dat echter uitbleef want toen hij weer opkeek, aarzelend, angstig, zag hij, hoe de man z'n arm liet zakken z'n arm, die beefde

Dan draaide hij zich bruusk om

In de verte naderden snelle voetstappen menschen!

„Hè gelukkig!'' zuchtte Jim uit den grond van z'n hart. Hij zag hoe de drie kerels ijlings het hazenpad kozen en ademde verlicht op.

Even wachtte hij nog, wat er verder gebeurde

De man sloeg z'n arm beschermend om hef meisje, terwijl zij met een dankbaar, gelukkig lachje, haar hoofd op z'n schouder liet glijden