t VOOR ELK SCHOENTJE MEOERLANDSCH FABRIKAAT •yjf. Bewaar onze glas-verpakkingen: slechts tegen inlevering van een ledigen Tana-flacon of -pot (compleet met sluiting) kunt U zoo'n Tana schoonheidsmiddel voor Uw schoentjes koopen. UitvccUoclti! Het G.P.-Wlnterboek is thans geheel uitverkocht. Het spijt ons, dat wij vele abonné s moesten teleurstellen. — Bij het ter perse gaan van dit nummer is nog slechts een klein aantal exemplaren van ONS KINDERBOEK EN GIJSJE GOOCHEM S GUITENSTREKEN VOORRADIG Als U er vlug bij bent, kunt U wellicht deze leuke Kinderboeken nog bij den bezorger van dit blad krijgen De reuk is wel wat veranderd, maar... de kwaliteit in géén geval! „Uw leeren schoentjes, Mevrouw, zien er na het gebruik van Tana, als altijd prachtig uit! Tana is Tana gebleven !" „Juist, Marie, daarom blijven wij bij dat merk." Tana garandeert ten volle (Je zuiverheid en kwaliteit van de schoencrême in doozen, omdat ze er defde goede wassoorten voor bleef gebruiken. En op de wassoorten komt het juist aan! Trouwens die garantie voor zuiverheid en kwaliteit blijft voor alle „Tana' - onderhoudsmiddelen gelden. Geef Uw schoeisel een regelmatigeTanaverzorging, maar doe het vooral zoo zuinig mogelijk èn oordeelkundig (lees de gebruiksaanwijzingen nauwkeurig), want Tana is momenteel niet onbeperkt verkrijgbaar.

hoorde naderen en te laat herkende Frits zijn grootmoeder.

„Nee, maar, ondeugd, dat je bent!" begon ze met dreigenden wijsvinger. „Gelukkig, dat je nu meteen excuus kunt vragen! Is dat 'n manier van doen, om je oude grootmoeder het nieuws uit de krant te laten lezen. En door 'n huisknecht te laten zeggen, dat je de stad uit bent! Dat verstond ik tenminste... Zoo, is dat nu je uitverkorene? Ik ben heel blij, lief kind, je te zien. Kom me eens gauw een bezoekje brengen. Morgen? Of vandaag... ja, doe dat! Samen!" „Het spijt me, oma," schreeuwde Frits aan haar oor, in het wanhopig besef, dat hij haar hier de zaak toch niet duidelijk kon maken, „maar we moeten verder. Morgen misschien. We zouden bij haar thuis koffiedrinken ...Ja... eerlijk afgesproken. U bent toch niet boos, oma? Neen, wel?"

Ze spoedden zich het park uit en namen een tram.

„Ik mag u immers wel naar huis brengen? Ik zou graag eenige verklaring geven... dat het mijn schuld niet is. Als ze bij u thuis van me dachten..."

„Tante Rika zal geen kwaad van u denken. Daar is ze 'n veel te goedig oud menschje voor."

„Tantetje, mag ik u meneer Koopmans

even voorstellen? Onze deelgenoot in het lijden, zal ik maar zeggen. We hebben elkaar op het redactiebureau van de krant ontmoet." „Maar, jammer genoeg, niet veel bereikt, ofschoon die vent wel in de nesten zat, toen ik hem dreigde met een aanklacht wegens..."

Hij hield plotseling op bij het zien der vreemde uitdrukking op het gezicht der oude dame. Ze schudde het grijze hoofd, zoodat haar kanten kapje trilde en zei met aandrang: „Nee, dat doet u toch niet, wel? Heusch, daar moet u niet aan denken! U kunt hem immers niet aanklagen?"

Frits keek haar verwonderd aan. Een oogenblik vroeg hij zich af, of ze wellicht kindsch was. Maar dat voelde ze dadelijk.

„Nee, ik ben mijn verstand niet kwijt," zei ze haastig. „Maar ik moet toegeven, het klinkt heel gek. Toch zal ik het u verklaren... Gaat u even zitten, mijnheer Koopmans. Ja, het begon eigenlijk... ik kreeg het idee, toen ik dat nieuwe boek gelezen had, u weet wel... over de moeilijkheden van meisjes, die weinig of niet met jonge mannen in aanraking komen. Net zooals met mij, in mijn jeugd, het geval was. Ik was zoo bang, dat Carla... och, wie komt hier ooit over huis? Ze ziet nooit jonoelui van haar

GOEDKOOP IS DUURKOOP. Vraag: „Vroeger gingen wij van het standpunt uit," schrijft een huisvrouw mij, „dat het gemakkelijk en voordeelig was van sommige artikelen de goedkoopste soorten te koopen. Lakens b.v. maakte ik van het goedkoopste katoen of congolinnen dat weliswaar veel vlugger sleet dan de dure kwaliteiten doch door de lage prijs kon ik twee of driemaal de lakens vernieuwen tegen anders slechts één keer. Bij schoenen was het voordeel nog meer zichtbaar. Eén paar schoenen van tien gulden, duren inderdaad misschien even lang als vier paar die elk een rijksdaalder kosten doch met goedkoope schoenen had men vier maal nieuwe schoenen aan de voeten, terwijl de dure na een paar weken toch zichtbaar „gedragen" waren en dan nog heel lang mee moesten. Nu echter heeft de distributie het onmogelijk gemaakt deze gedragslijn te blijven volgen. Is dat nu een voor- of nadeel?

Antwoord: Volgens mij een voordeel. Ik zal bij Uw eigen voorbeelden blijven. Een fijn linnen laken is en blijft een vreugde, zoowel voor de huisvrouw, die het bed moet opmaken en de wasch moet verzorgen als voor degenen, die het bed beslapen. Het oudste linnen laken slaapt prettiger dan het nieuw van katoenen of congolinnen exemplaar terwijl ik over een bijna versleten laken van die stof maar liever niet spreek; dan krijg je het gevoel alsof je op een streng katoen ligt inplaats van op een laken. Met schoenen is het van hetzelfde laken een pak. Inderdaad schoenen van tien gulden gaan veel langer mee, zoodat de drager eigenlijk veel langer met een paar gedragen schoenen loopt. Maar gelooft U mij de tien gulden schoenen zullen zelfs

wanneer zij heel oud zijn nog toonen dat zij van een goede kwaliteit waren, dat zij een fijne leest hebben bezeten, kortom dat de kooper smaak bezat toen hij de schoenen kocht. Vier paar schoenen daar tegenover yan een rijksdaalder per paar, kunnen een straf Zijn voor de voeten. Het is waar, uiterlijk loopt U vier maal met een paar nieuwe schoenen, maar U zult het toch met me eens zijn dat wat bouw en afwerking, wat leest en vorm en kwaliteit betreft deze schoenen niet kunnen halen bij een ander paar, dat viermaal zoo duur is. Kijkt U nu eens op een ander terrein. Als man heb ik geen jota verstand van mode, maar ik zie drommels goed of een meisje of vrouw een japonnetje draagt dat „als geschilderd" zit, waarvan de stof van prima kwaliteit is en waarbij aan de afwerking de noodige zorg is besteed. Een ander meisje daarentegen zal misschien eiken dag van Je week een andere jurk dragen, maar heeft op elk van deze jurkjes eigenlijk geen etiket gespeld, het was het goedkoopste, het flodderigste, dus laten we het woord maar gebruiken het minderwaardigste, dat er te krijgen was.

Goedkoop is altijd duurkoop geweest, in dezen tijd nü wij dikwijls wat het aantal betreft beperkt worden, doet ieder verstandig zoo duur mogelijk te koopen. D.w.z. zoo duur als zijn portemonnaie hem toelaat. Ook in deze richting zijn excessen natuurlijk ontoelaatbaar, doch ik twijfel niet of de distributie zal voor velen het voordeel opleveren, dat zij voor het eerst in hun leven ondervinden, dat een hoog geprijsd artikel werkelijk niet duur behoeft te zijn.

Vragen in te zenden aan:

Redactie G.P., Postbus 497, Amsterdam. Op de enveloppe vermelden: „Portemonnaie-rubriek".