tsl U hei cA ? Bij de Babyverzorging van A-Z zijn de zeven letters van ZWITSAL de belangrijkste. ZWITSAL POEDER - ZEEP - ZALF

kondigt aan .... Dat een nachtjapon weer mode wordt. De manlijke stijl heerscht niet meer zoo sterk als in den oorlog. Wij gaan weer. terug naar ruches, kant, strookjes en .... nachtjaponnen. De pyama zal wel blijven; maar de nachtjapon krijgt de eer, die haar toekomt. Dit model leent zich in 't bijzonder voor waschzijde of dunne katoen. Was er nu ook maar LUX. Dan konden we 't wasschen in een koud sopje; want Lux lost volledig op in koud water en is daardoor zoo veilig voor fijne stoffen.. LU^( BRENGT EEN SERIE NIEUWE MODE TIPS aam

«al is baar m K . > / geheim Maar geheim is eigenlijk geen geheim meer. Ieder weet nu, dat CHARME CURLERS, de ideale elastische rubber krul spelden, zulke mooie natuurlijk aandoende krullen geven. 'n Vlcfyutn pcodutl! (MSMRLERS VRAAGT UW WINKELIER

UIT HET ENGELSCH DOOR WALTER TYRER

KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE:

Stephen Lynch, een gewetenlooze kwakzalver, heeft zich gevestigd in het stadje Denwood en gee[t zich daat voor een echten dokter uit. Hij knoopt betrekkingen aan met Mary en Betty Shand, de beide dochters van een beul. Dan komt hij door een toeval in relatie met Simon Varley, een millionnair. en zijn dochter Rose, die ernstig ziek ligt. Uitgenoodigd op het kasteel van Varley, laat Stephen Lynch zich vertellen wat het meisje scheelt.

„Het is afschuwelijk, Lynch,' zeide hij op bitteren toon. „Rose is een schat van 'n kind, en ik zou er graag 'n arm of been voor willen missen om haar weer gezond te kunnen maken, maar met al m'n geld ben ik machteloos tegenover dit noodlot. Het is om krankzinnig te worden, te moeten bedenken, dat zulk een bloeiend jong meisje voor de rest van haar leven zoo hulpeloos moet zijn."

„Hoe is het eigenlijk gekomen?" informeerde Lynch belangstellend.

„Zij is in Zwitserland bij het schaatsenrijden gevallen en schijnt daarbij haar ruggegraat te hebben gekneusd of zooiets. Hoe dat nu verder precies in elkaar zit, weet ik als leek natuurlijk ook niet, maar op de een of andere manier schijnt ze daardoor de macht over haar beenen te hebben verloren, en zij heeft nu al in drie jaar niet meer kunnen loopen. Ik ben met haar bij alle mogelijke specialisten geweest, in Londen, Parijs, Berlijn, Weenen, maar geen van hen heeft er ook maar iets aan kunnen doen. De eenige troost die men haar en mij kon geven was, dat zij misschien weer heelemaal normaal zou kunnen worden, maar het is ook mogelijk dat zij altijd zoo moet blijven. En toch kreeg ik den indruk, dat er nog een mogelijkheid bestaat waarover de specialisten zich niet konden of wilden uitlaten. Maar intusschen komt ze niet uit haar stoel of ze moet gedragen worden, en ik heb liften in huis laten maken zoodat ze tenminste nog zoo'n beetje in huis kan ronddwalen." Hij schudde mistroostig het hoofd en aan heel zijn houding kon men wel zien hoe dol hij op zijn dochter was. Lynch zat te peinzen; er was, nog vaag, een stoutmoedige gedachte in zijn brein opgekomen.

Toen het diner afgeloopen was, ging hij naar Rose terug en trok een stoel naast de hare, zoodat hij op z'n gemak met haar kon praten. Zijn stem was gedempt en klonk streelend, hij hield de blik van zijn donkere oogen onafgewend op haar gericht en het meisje in de invalide-stoel voelde, dat er een vreemde macht van die oogen uitging. Al spoedig begon ze te praten over haar kwaal en haar stem kreeg een droevige klank.

„Ik weet, dat het vader pijn doet, mij zoo te zien en hij heeft alles gedaan, wat maar eenigszins mogelijk was om mij weer gezond te maken. Het heeft niet mogen baten en ik heb geen hoop meer, dat ik nog ooit al kunnen loopen."

Lynch keek haar onderzoekend aan. „Het kan best zijn, dat u geen hoop meer hebt," zeide hij zacht, „maar het verlangen naar beterschap zult u toch stellig niet verloren hebben. Welnu; u moet beter worden! Ik denk niet, dat u mij van vleierij zult beschuldigen, als ik u zeg, dat u zeer knap bent en het is volkomen natuurlijk, dat u naar het geluk verlangt, dat uw schoonheid u zou kunnen geven. Zoo stel ik mij voor, dat u ernaar verlangt lief te hebben en zelf te worden bemind, te kunnen trouwen!"

„O, dokter, het lijkt wel of u mijn gedachten kunt lézen!"

Met zachten druk legde hij zijn slanke vingers op de hare.

„U moet in géén geval wanhopen!"

meende hij op vasten toon. „Wij, doktoren weten immers, dat bij zoo menige zieke de hoop op beterschap vaak meer uitwerking heeft dan de beste medicijn. Ik kan u wel zeggen, dat uw geval — u neemt me wel niet kwalijk, dat ik het als medicus zoo nuchter uitdruk — mij bijzonder interesseert. Mag ik nog eens terugkomen? Ik wil graag nog eens met u praten."

„Omdat mijn geval u interesseert?" „Neen, er is nog een andere reden," antwoordde hij zacht.

Rose's oogen begonnen te schitteren, er kwam 'n kleurtje op haar wangen, dat haar allerliefst stond. Vol verlangen en vertrouwen keek ze naar den knappen man, van wien ze begon te verwachten, dat hij haar zou kunnen

genezen en bovendien misschien

Ach, ze lag daar al zoo lang en de mannen, die af en toe haar vader kwamen bezoeken, schenen geheel te vergeten, dat zij toch ook een vrouw was. Déze echter vergat het blijkbaar niet.

Twee dagen achtereen dacht Lynch ernstig na over „het geval Rose Varley" en eiken dag bracht hij haar een bezoek. Telkens sprak hij haar bemoedigend en opwekkend toe. Met groote, verlangende oogen keek zij hem aan — in dien korten tijd had hij haar volle vertrouwen gewonnen. Hij peinsde intens over haar kwaal, las alles, wat er door medici en specialisten over geschreven was en wat hij maar in handen kon krijgen. Stel je voor, dat hg haar weer gezond kon maken! En wat zou ze dan niet 'n schat van 'n meisje zijn; bovendien was ze de dochter van den schatrijken Varley — minstens millionnair!

Sapperloot, dat kon de mooiste slag worden, die hij in zijn leven ooit had geslagen. Zoozeer ging Lynch op in z'n aangename gedachten, dat hij heelemaal niet meer dacht aan z'n afspraakje met Mary Shand; meer dan 'n half uur kwam hij te laat, maar toch was ze er nog. Natuurlijk was ze wel boos, maar toen ze zijn stem hoorde en z'n oogen zag, was ze dat zóó weer vergeten.

Toen Mary weg was, bleef Stephen nog eenige oogenblikken peinzend staan. Opeens scheen hij tot een besluit te zijn gekomen. Hij ging naar huis en kleedde zich met meer dan gewone zorgvuldigheid. Zijn oogen hadden een ongewonen glans en zijn handen beefden licht. Hij ging naar Denwood Grange en hoorde, dat Simon Varley in zijn werkkamer was. De kamerdienaar bracht hem naar het vertrek waar Rose zich bevond.

Stephen bleef bij de deur staan en keek naar haar. Ze was hulpeloos in haar stoel en toch hadden knappe specialisten gezegd, dat elke spier en zenuw van haar lichaam in orde was. Stephen bevochtigde even zijn lippen; hij was uiterlijk volkomen kalm, maar inwendig vol spanning.

Rose keek naar hem op, een blos van genoegen op haar wangen, haar oogen drukten al haar verlangen uit. Stephen had dan ook alles gedaan, wat hij kon om een zoo voordeelig mogelijken indruk te maken. Hij voelde, dat Varley's dochter eigenlijk reeds hem toebehoorde.

„Rose," zeide hij halfluid, maar zeer duidelijk verstaanbaar, met teedere dwang in zijn stemgeluid, „k o m eens hier!"

Met een grappig gebaar van hulpeloosheid spreidde zij de handen.

„Maar Stephen, je weet toch wel, dat ik dat niet kan!"

Zijn oogen waren onafgebroken op de hare gericht, zij zag ook niets anders en het scheen haar toe, alsof er voor haar oogen een floers hing. Een huivering ging door haar lichaam en ze bleef doodstil zitten. Lynch was een en al spanning, fijne zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd door de geweldige inspanning van zijn wil, die hij op haar trachtte over te brengen, heel de sterke invloed van zijn overheerschende persoonlijkheid wendde hij aan om het meisje te laten doen, wat hij vroeg.