CASINO DE MONTE-CARLO VISITE DES SALOS5

TOURISTB|

PRIX : 5 Francs

goed-onderhouden woningen van de Monégasques (AmsterdamAmsterdammers, Monaco- Monégasques). Alles ziet er hier beter uit dan aan het Fransche deel van de Middellandsche Zeekust. Maar, wat nergens anders in Europa het geval is: veel huizen staan leeg. Voor pasgetrouwde paartjes moet het hier een ideaal oord zijn. Russische grootvorsten zie ik nergens, evenmin als Wallstreet-Amerikanen of de legendarische troepen Engelschen. Slechts vigilanten in grooten getale, maar meestal zitten de koetsiers er zeil in en

knappen een uiltje. Dan zie ik organisme, van welks opbrengst de prins van Monaco ruim kon leven en waardoor zijn 17.000 loyale onderdanen vrijdom van belasting genoten. het befaamde Casino, het speelIk

ga naar binnen en moet 5 franc entreegeld betalen (iets meer dan een dubbeltje). Dat valt mij mee; ik had gedacht dat het duurder zou zijn. In de groote hall staan wat knaapjes met korte broeken die hun geluk beproeven op de vele fruitautomaten die hier zijn. Inzet: 1 franc per keer. Het ziet er allemaal nogal sjofeltjes uit, constateer ik. maar binnen zal het wel deftiger worden. Jammer eigenlijk dat ik geen zwart pak heb aangetrokken.

Binnen draagt ieder waar hij lust in heeft, behalve dan de employés die er in hun smokings keurig uitzien. In de half-duistere zaal met de vele speeltafels, loopt en zit een slag menschen dat in niets doet denken aan grootvorsten of bankmagnaten. Waar eens de Maharadjah van Siapoeri op een enkele avond driehonderdduizend pond sterling verloor en weer terugwon, staan nu drie meiskes in geruite blouses en rokbroeken, die hier kennelijk op trektocht langs gekomen zijn. En aan de tafel waar vijftien jaar geleden de beroemde avonturier Jean Dupont (als dat tenminste zijn echte naam was) de bank op drie achtereenvolgende avonden liet springen, waarna hij spoorloos verdween, zitten nu een oude dame en een bejaarde heer, wier bleeke gezichten honger en wanhoop verraden en wier uitgezakte antieke kleeren aan betere dagen doen denken. Menschen van middelbare leeftijd zijn hier niet te vinden. Giechelende gezichten van trekkers zijn het die ik ontdek, een enkel gezicht van een jonge, goedgebouwde vrouw, die hier haar geld tracht te verdienen, liever dan ergens anders, en verder wat aftandsche oude lieden die met een been in het glorierijke verleden en met het andere in het graf staan.

Terwijl het balletje rolt en hun lot bepaalt, rollen hun oogen mee, hun handen beven en zij doen krampachtig hun best zoo weinig mogelijk te laten zien van wat er in hun omgaat. Zij komen iederen dag naar het Casino, hebben een uiterst klein bedrag aan geld bij zich dat zij voor de jetons van het Casino verwisselen. Zij zoeken een tafel uit waar zij reeds den eersten keer op winnen en als zij die gevonden hebben blijven zij daar den heelen dag aan zitten. Zij doen kleine,

voorzichtige zetten, nooit te veel en nooit te riskan!.

Loopt het hen tegen dan scheiden zij ermee uit,

het is dan een vergeefsche dag geweest. Winnen zij dan is het met heele kleine beetjes, net genoeg om er een dag van te leven. Dan pakken zij aari het einde van den middag hun aanteekeningen bij elkaar (aanteekeningen maken zij allen, in de hoop eens een systeem te ontdekken dat hun rijkdom en glorie aan de speeltafel zal verschaffen) en gaan nog net voor sluitingstijd bij den bakker een brood koopen en ergens anders een half fleschje wijn. Zoo leven zij van dag tot dag hun moeizame leventjes,

zwoegen harder dan menig handarbeider en hebben in hun operettekleeren de illusie nog in hun groote dagen van weleer te verkeeren.

Er gaat een gemompel door de zaal en rondom een der tafels vormt zich een ongewoon groote groep belangstellenden. Als ik er ook heenga, zie ik dat de knappe jonge vrouw het middelpunt vormt. Voor haar heeft zij een stapel fiches en zij blijkt vandaag geluk te hebben. De trekkers doen enthousiast en de stamklanten maken ijverig aanteekeningen om haar geheim te doorgronden. Een bijna tastbare sfeer van romantiek gaat door de oude zaal en ieder der aanwezigen komt ervan onder den indruK.

Eindelijk houdt zij op en de toeschouwers slaken , een zucht van verlichting. Gelukkig: die houdt er mee op voor het geluk haar den rug toekeert.

Ik volg de vrouw naar den kassier, wil wel eens zien hoeveel ze nu eigenlijk gewonnen heeft. Voor al haar fiches krijgt ze vijftien duizend francs, ongeveer driehondervijftig gulden. Daarvoor al die sensatie in de speelzaal.

Ik sta weer buiten en ga op het terras zitten van het Café de Paris. Ook hier is het merkwaardig stil — het gaat niet goed met Monte Carlo. Aan den overkant, op de banken voor het Casino zitten wat menschen op een koopje. Er is een typische Engelsche bij, zooals de romanciers haar immer uitbeelden: lang en mager, spits en verheven. Er zit een man wien de wanhoop van het gezicht straalt. Er staat een lange politieagent bij in het uniform van een keizer en verbeeld ik het mij, of houdt hij inderdaad een oogje op den man? Monte Carlo is ten slotte ook bekend vanwege zijn zelfmoordenaars. Aan het tafeltje naast mij probeert een man met vreemd accent aan een Belgische een truc „gegarandeerd systeem om veel geld te winnen" te verkoopen, maar zij is een beetje wan-

Echte Monte Carlo-typen. Uitgebloeide bloemen, met een schijn van static, vaste klanten van de speeltafel.

Oud en arm, maar toch nou trachtend mijnheer te zijn. De sigaret is hier een middel om de spanning van het spelen af te reageeren en misschien een kostbaar middel in het dure Frankrijk, want de man kijkt er naar met dezelfde zorg als hier een bedelaar het doet.

Dame, oud, eveneens arm en eveneens pogend in houding en kleeding stand en waardigheid op te houden.

De kleeding is ouderwets, maar dat hoort bij de schijn-deftigheid van de vaste Monte Carlo gasten.

[ Uitgebloeide levens wagen kleine kansjes^

trouwig, vooral als zij de prijs van het systeem hoort. Ten slotte treffen zij een overeenkomst: de Belgische zal hem de helft van haar winst afstaan als het systeem goed blijkt te zijn. Is het niet goed dan behoeft zij niets te betalen.

Er zijn veel van zulke systeemverkoopers heb ik mij laten vertellen. Als zij klanten weten te vinden, krijgen ze de helft van diens winst, doch zij dragen niet bij in het verlies. Een goed zaakje dus, dat alleen afhankelijk is van het aantal goedgeloovigen dat zij kunnen vinden. Ik krijg zoo den indruk dat de avonturiers in Monte Carlo met meer winst gaan

Onder: Zal de man op de bank kwaad met zich zelf in den zin hebben, na alles bij het spet te hebben verloren? De deftig uitgedoschte politieagent vertrouwt de zaak niet en kijkt waakzaam toe.

strijken dan de aandeelhouders van „La Société Anonyme des Bains de Mer et du Cercle des Etrangers de Monaca", zooals de maatschappij die de speelbank beheert, heet. Als zij het moeten hebben van het groepje touristen en afbraakmenschjes die ik in de zalen van Monte Carlo's speelbank heb gezien, staat het er droevig voor. Maar misschien wordt de meeste winst wel gemaakt op de hotels, de feestzalen en de strandgenoegens die de maatschappij, die honderden employeé's telt, ook beheert.

S. P.

Rechts onder: Hier tracht een uitvinder van een ..feilloos systeem om altijd te winnen zijn uitvinding aan een Belgische cliënte te ver koopen. Zal zij in het bedrog stappen?