handigen, maar toen hij binnenkwam met de suiker, zat moeder ijverig te naaien aan haar bruidskleed.

Moeder zat stil voor zich uit te zingen en vader was nergens te zien. Harold zette de sjees in de schuur en besloot met zijn onprettige tijding te wachten, totdat ze er allebei zouden zijn.

Hij voelde zich als de slang in de hof van Eden, toen hij zat te wachten, totdat vader thuis kwam. Daar stond de taart, die moeder had gemaakt, als een rond, blinkend-wit kasteel met op de top een klein porceleinen bruidspaartje. Hij moest dit halen en dat brengen, hier opletten en daar afblijven en tenslotte moest de oude zilveren theepot gepoetst worden. Niet omdat hij gebruikt zou worden, maar om de doodeenvoudige reden, dat alles in het hele huis moest glimmen als een spiegel.

Arme moeder, ze had haar hele leven met zo weinig geld moeten rondkomen. Ze had nooit geklaagd en steeds grapjes gemaakt, wanneer ze in de zorgen zaten en nu was ze opgewekt bezig om alles klaar te maken voor een feest, dat geen doorgang kon vinden.

Toen vader binnenkwam werd Harolds gemoedstoestand er niet beter op. Vader zag er zo stralend uit en om zijn mond lag de tevreden glimlach, die de laatste jaren maar zo zelden te voorschijn kwam. Hij zette een fles ingemaakte vruchten op tafel: een geschenk van Mrs. Gram voor hun bruidsdag. Dat maakte de zaak nog maar erger.

Het was misschien toch maar beter wanneer hij met hem alleen zou zijn. Maar toen ze gingen melken, kon hij de woorden niet over zijn lippen krijgen. Achteraf was het toch maar beter het te zeggen, als ze allen bij elkaar waren, dan behoefde het maar eenmaal gezegd te worden.

Achter vader ging hij met de melkemmers de keuken binnen. Moeder was met het eten bezig. Nu was de tijd gekomen.

Met een vreemd luide stem zei hij eensklaps: „Wat zouden jullie doen, als ze eens niet kwamen!"

Als ze had gezegd: „Wat bedoel je?" of als ze zelfs geen antwoord had gegeven, dan zou hij de moed hebben gehad om verder te gaan, maar moeder voelde helemaal geen achterdocht.

„Wil je mijn humeur bederven?" siste ze met een kwaad gezicht, maar haar ogen lachten. Ze deed alsof ze hem met het mes te lijf wilde gaan, maar plotseling veranderde haar gelaatsuitdrukking en keek ze een beetje vertederd en zond hem naar de zolder om een grote, platte schotel te halen. Hij slofte de trap op en in zijn hart was hij zelfs een beetje blij, dat het hoge woord er nog niet uit was. De volgende dag zou toch bedorven zijn, hij zou ze tenminste nog het voorrecht van een onbezorgde nachtrust gunnen.

In bed trachtte hij het probleem uit zijn geest te bannen en bracht zijn gedachten op Elaine. Hij verzon wel een dozijn manieren om haar van haar slechte oom te bevrijden.

Hij herinnerde zich nog John Wilder, die een tijd geleden geprobeerd had, haar het hof te maken en zo viel hij in slaap en droomde van wat hij zou doen, wanneer hij in Wilders plaats was geweest.

DE VOLGENDE OCHTEND was helder en zonnig en hij moest zich geweld aandoen naar beneden te gaan om de stemming te bederven. Nu moest hij het hen gaan vertellen, maar eerst zou hij nog wachten tot het ontbijt afgelopen was. Je kunt slecht nieuws beter op een volle dan op een lege maag verdragen, had iemand eens gezegd. Maar zelfs had hij niet veel trek en at met lange tanden. Moeder kwam met een grote stapel pannekoeken en vond zijn bord nog half vol.

„Scheelt er wat aan?" vroeg ze op die liefdevolle toon, die beduidde, dat hij het haar niet behoefde te

vertellen, maar dat ze hem, als hij haar nodig mocht hebben, tot haar laatste druppel bloed zou helpen. Haar vraag bracht hem van zijn stuk. Het was nog geen tijd om het te vertellen, want ze waren pas begonnen met eten.

„Ik dacht ergens aan " Hij zocht

waanzinnig in zijn gedachten. Ik ik dacht aan John Wilder en Elaine. Waarom gaan ze eigenlijk niet trouwen?"

Dat leidde haar af. Ze maakte een ontmoedigd gebaar met het bord, dat ze hem wilde aanreiken. „Dat dwaze meisje liet hem door haar oom wegzenden. Weet je, Harold, soms doen de vrouwen erg dwaas." Ze mompelde wat voor zich heen en roerde in een pan op het fornuis. „Weet je wat ze nu met haar doen? Ze verhuren haar voor een dollar per dag, alsof ze een paard is! En zij zelf krijgt er geen cent van te zien!" Ze wendde zich tot vader: „Weet jij, waar Johnny Wilder nu zit?"

Vader zette zijn lege koffiekopje neer en trok zijn voorhoofd in rimpels „Ze zeggen, dat hij een baan in Idaho heeft gekregen, in een grote melkinrichting. Ik dacht eigenlijk, dat hij al weg was, hoewel ik er bijna zeker van ben, dat ik hem gisteren in de buurt van Archers boerderij zag rondzwerven."

Moeder keek hoopvol. „Mischien wil hij Elaine zien te spreken te krijgen, voordat hij weggaat."

„Archer is daar tenminste bang voor," zei vader. „Ik liep gisteren over het achterweggetje langs zijn tarweveld en toen kwam de oude, brullend als een stier, op mij af. Hij had zelfs een geweer bij zich. Toen hij zag wie hij voor zich had, bond hij een beetje in, maar hieruit blijkt wel, dat hij op zijn hoede is." „Ik wilde, dat ik vijf minuten met haar alleen was," verzuchtte moeder. Toen nam ze haar bruidsjapon weer op. „Ik kan dat ding niet meer zien. Ik ben zo dik geworden, dat ik! hem niet meer aan kan." Het leek wel of ze wilde gaan huilen. „Ik was toch zo'n lief, slank meisje, toen ik trouwde en kijk nu eens....!" Vader kwam haar te hulp. „Je was veel te mager, toen we trouwden. Ik vind, dat je met de dag knapper bent geworden. Gisteren nog dacht

ik er aan, dat jij dat ik.... dat

wij " Vader begon er werkelijk

van te stotteren. Daar kreeg moeder Harold in de gaten. „Vooruit, trek jij je nieuwe broek eens aan. Schiet op en ga de gasten afhalen." Zo ging ook deze kans voorbij. Hij wenste, dat hij iets kon doen. Als hij nog een beetje energie had, moest hij een plan bedenken. Hij bekeek zijn broekspijpen, die tot op zijn schoenen vielen: een echte mannenbroek. Nu was hij een man. En een man zou wel raad weten met dit zo moeilijke geval. Als vader bijvoorbeeld in deze omstandigheden verkeerde en hij moest het geluk van moeder redden, dan zou hij er alle mogelijke moeite voor doen. Harold voelde zich onzeker, bang en verslagen, maar hij vermande zich en ging de trap af, hopend, dat ze niet zouden merken, hoe radeloos hij zich voelde.

„Ik ga een beetje vroeger weg," zei hij en moeder bekeek hem met een snelle, goedkeurende blik.

„Je lust zeker wel een paar koekjes, hè? En vergeet niet je pet af te nemen als je Alice ziet."

Hij nam een handvol koekjes en kwam tot de conclusie, dat zijn maag wonderlijk leeg aanvoelde. Ginger rende achter de sjees aan, hapte naar de vliegen en voelde zich gelukkig, omdat iedereen gelukkig was. Ginger had een grote bewondering voor Harold. Hij keek altijd met een verafgodende blik naar hem en kwispelde met zijn staart, toen Harold de deur opende.

HAROLD HAD nu een plan bedacht. Hij moest zien, dat hij iemand anders vond, die kon komen dineren. Hij zou dan doodgewoon met de lui binnenstappen en zeggen:

"UI. fl.. SCHOLTEN loïgt vooV cU Lakkete keuken*/ Wd.SCHOLTENS AARDAPPELMEELFABRIEKEN TE FOXHOL (GR.) V, Kent U TRANSPARANTA ; VLA? Iets extra bijzonders van W. G.. Scholten! Fijne korrels, die zich tot een gladde tapioca-vla voegen. Heerlijk om te combineren met zomers vruchtenmoes. Vraag het receptenboekje maar eens, waarin U ook alle inlichtingen vindt over het gebruik van Transpa ranta als kostelijk bindmiddel. AARDAPPELMEEL 0 SAGO