te te — „Het was de eenige weg, om je er toe te brengen,

het testament van Heinrich Schneider te voorschijn te halen. Ik wist, dat je ont de één of andere reden vreesde, dat die documenten publiek zouden worden, en daarom gebruikte ik dat wapen tegen je."

Hartmann's mond verwrong zich tot een hatelijk lachje. „En je denkt, dat je het testament van me krijgen zult nu onder deze omstandigheden?" Een glimlach kwam om Barton's lippen.

„Ik héb het al," zei hij doodkalm. Hugo Hartmann staarde hem aan. Impulsief bracht hij zijn hand naar z'n borstzak, en toen hij zocht, werd hij nog een tikje bleeker, zoodat hij er nu bepaald ziekelijk uitzag. — „In je auto," legde Barton uit, „hielden we de reisdeken hoog tegen ons gedrukt. De koude wind sneed erg, Hartmann, en in zoo'n open wagen is dat niet aangenaam. Het viel mij niet zwaar,

onder die deken het testament uit je zak te futselen. Kijk es, in sommige steden heeft de politie het zonderlinge idee, dat ik een inbreker ben, een zakkenroller, en bijna voor ieder ander misdadig feit achten ze mij in staat. Ze hebben natuurlijk ongelijk absoluut ongelijk " Een oogenblik later, toen Hartmann zijn hand uit zijn binnenzak nam, verdween Barton's ironie, en koud zei hij: „Ik raad je aan, niet handtastelijk te worden, Hartmann. Je kan het testament toch niet meer van me terugkrijgen, want ik heb het niet langer bij me " „Niet meer "

„Nee! Toen ik je even in de lift achterliet, gaf ik het testament aan den nachtportier om het in de safe te doen opbergen. En ik maak me sterk, dat het daar nu is, en... blijft, tot ik het opvorder!" Ergens uit de verte klonk het vroolijk geklepper van de Kerstklokken, terwijl Doktor Hugo Hartmann als versuft in een easy-chair zakte

De keuken van Hotel Astol was uitstekend. En het beloofde Kerstdiner bleek een succes te zijn.

Doch hoe kostelijk het diner ook was, Grace Allen was meer geïnteresseerd in het glimlachende gezicht van haar vis-a-vis, en in de ongelooflijke Kerstgift, die hij voor haar had meegebracht.

Hij had haar gewaarschuwd, toen hij het testament overhandigde, dat ze vermoedelijk wel wat last zou krijgen met het Duitsche gerecht.

„In ieder geval," voegde hij er aan toe, „je hebt nu het testament

van je oom, en het

bezit daarvan beteekerit negenen-negentig per cent van de overwinning.

Ik ben er zeker van,

dat iedere betrouwbare advocaat graag de zaak voor je op zal nemen."

Grace Allen's hand zocht een weg tusschen de cranberry saus en de kalkoen.

„Maar wil je me niet vertellen hoe je aan het testament bent gekomen?" smeekte ze.

Om weerstand te bieden aan haar blik en haar vleiend stemmetje was een Herculische taak, maar Bar- •

ton hield stand.

„Het is niet netjes, Grace," lachte hij, „om naar de herkomst van Kerstgiften te vragen. Je kent het spreekwoord van het gegeven paard, dat je niet in den bek mag kijken " „Maar, Dick, ik begrijp er niets niets van "

„Misschien zal Hartmann het je den één of anderen dag vertellen," zei hij. „Als hij tenminste naar Duitsch- *

land terug durft te keeren."

Een voorbeeld van bewogen-barokke gevelversiering.

Het Raadhuis in Stockholm is een bekend voorbeeld van een in de 20ste eeuw opgetrokken bouwwerk in de vormgeving van lang vervlogen dagen. Alle mogelijk stijl-imitaties zijn eraan te vinden. Men lette op de in dezen tijd zonderling-anachronistisch aandoende details. Het in aanbouw zijnde raadhuis te Enschedé vertoont er veel overeenkomst van gedachte mee. Men ziet hier de „Blauwe Hal" in 't Raadhuis.

Zij trok haar wenkbrauwen op.

„Terugkeeren?" vroeg ze. „Is hij dan vertrokken?'

Dick Barton knikte. „Ik was er nieuwsgierig naar, wat hij zou doen," stemde hij toe. „En daarom, Grace, liet ik een van de liftboys zijn huis opbellen, juist voor jij kwam. Zijn huishoudster scheen erg van streek. Herr Doktor was overhaast op reis gegaan, ze wist niet precies, wanneer hij terug zou komen."

Grace zei niets. Zij keek met groote oogen op haar bord. Toen een passeerende kellner haar gepeins verstoorde, zei ze:

„Ik kan er geen touw aan vastknoopen, Dick."

Barton, spelend met de pijp, die Grace voor hem had gekocht,

schudde alleen het hoofd.

Het was wreed, het mysterie niet voor haar op te lossen, maar hij kón haar onmogelijk zijn nachtelijke avonturen vertellen.

„Ik vraag me af " vervolgde ze, „wat ipijn neef zal doen."

Onmiddelijk keek Barton haar strak aan.

„Als ik jou was, Grace," raadde hij, „dan zou ik me om hem niet druk maken.

Hij zal wel te veel angst hebben om vervolgd te worden wegens fraude, dan dat hij zich in Berlijn zal vertoonen."

„Dat denk ik ook," stemde ze toe.

„Maar Dick "

„Ja, Grace?"

„Je je hebt zooveel voor me gedaan, zoo

zoo reusachtig veel.

En jij krijgt er niets voor

niets "

Dick Barton lachte, zoo plotseling en hartelijk, dat een kellner zich zelfs omdraaide.

Hij wierp zijn hoofd achterover en het was, alsof hij zich amuseerde om een kostelijke grap, die alleen hem en het plafond boven hem bekend was. Dan antwoordde hij:

Grace, kindje, iets heb ik er voor gekregen, waar ik gisteren

nauwelijks op durfde hopen:

Een werkelijk gelukkig Kerstfeest, te krijgen "

Enne ik hoop nog mèèr

Waarop Grace diep bloosde en de oogen neersloeg.