TENTOONSTELLING DORDRECHT door ANTONY BOSMAN

joruj, interessant werk

rietbos”, dat dóórwerkt van kleur is; een zwakkere „Droom in de ochtend”, en „Takken en Blaren”, een abstract vormenspel dat goede elementen bevat.

t.'V.vu.i,. De tekeningen en gouaches staan dichter bij de werkelijkheid, en doordat de groep minder hoog is, weet Verhoeven zijn bedoelingen ■bi'ter te verwezenlijken. Twee landschappen: ..Herfstbomen” en ~Herfstlandschap met wilgen” bezitten in hun breedheid en schetsmatige notitie de donkere wijdheid en de vochtige sfeer van het najaar.

Van de beide getekende portretten is nr. 21 het zuiverst. Verhoeven heeft hier een tere expressie verkregen, waaruit blijkt, dat het zachte en het bijna verdroomde hem goed liggen.

Sfeer bezitten ook de tekeningen ~Het witte huis” en „Regen boven Loosduinen”; qu?. kleur valt hot Stilleven met pijp op, terwijl een alleraardigst etsje van een landschap met boom zich boven velé te vluchtige tekeningetjes verheft.

Men kan van een jonge schilder als Verhoeven niet verlangen, dat hij met voldragen werk komt, maar dat wat hij heeft laten zien bergt 'en belofte in zich. Aan hem is het door lustig, hard en vooral eerlijk werken in dc loop der jaren die belofte in te lossen.

Frans Boers, ~Paysage”. ("Landscape' )

Zij toch weten hem hun eigen broeder. Voor diegenen echter, die hem uitsluitend uit zijn schilderijen en artikelen kennen, zijn deze regels bedoeld.

Frans Boers, die reeds op zovelen het licht liet vallen, heeft er recht op, dat op hem ook eens het zonnetje schijnt. Het lijkt zo mooi, als schilder in Parijs te mogen wonen en men is zo gauw geneigd met enige jalouzie aan de Hollandse schilders hier te denken. Laat mij U echter zeggen, dat de werkelijkheid geheel anders is dan men zich zonder meer kan voorstellen. Oneindig veel vreugdevoller en oneindig veel droeviger. Het is hier niet de plaats, om de aantrekkingskracht welke Parijs op het merendeel der mensen bezit te onderzoeken. Volstaan kan worden met er op te wijzen, dat deze stad onweerstaanbaar is, voor wie

er gevoel voor heeft. Maar tegelijkertijd hard, als %een andere stad. De vreugden welke ze verschaft zijn vele, maar de kostprijs is niet gering. Frans Boers heeft Parijs lief en was steeds bereid de nodige concessies te doen, om er maar te mogen wonen. Hij kent het leven hier, en weet het te waarderen. Amsterdammer van geboorte, is hij Parijzenaar in hart en nieren, al komt hij nog steeds regelmatig in Holland terug voor een bezoek aan zijn vele vrienden.

Geboren in 1904, studeerde hij aan de Haagsche Academie, trok in 1924 naar Parijs, werkte enigen tijd op de Academies van Montparnasse en maakte verschillende reizen naar Italië, Corsica, Duitsland en Engeland. Hij bestudeerde de oude meesters in de ipusea en vormden zich reeds zeer vroeg een persoonlijk oordeel, over wat

voor hem „schilderen” betekende. Wat sterk voor zijn opvattingen pleit, is het feit, dat hij nimmer enige concessie deed aan de publieke smaak. Hij schilderde nooit die aangenaam aandoende tafereeltjes, welke het verwaterd impressionisme ons bij duizendtallen opleverde en voor welke jammer genoeg een zo groot afzetgebied beschikbaar was. Dat hij het vak terdege verstaat, bewijzen zijn oude studies naar de natuur. Een klein doekje uit dien tijd, geschilderd achter het kerkhof van Montmartre bezit kwaliteiten welke aan de muren van Utrillo doen denken. Boers kon echter geen vrede vinden in een dergelijke manier van werken en zocht de oplossing in het spirituele, zonder echter het naturalisme geheel los te laten.

Het is niet gemakkelijk nauwkeurig te formuleren wat