de arbeiders, nu ten volle getraind, brachten er ons veilig door. En nu werd er alles op gezet om de kustboot, die 12 Januari van Albina zou vertrekken, nog te halen.

Het was een wilde ren de rivier af (zie foto no. 90). Vooral bii soela s is het gevaarlijk om dicht achter elkaar te varen, wat door het ongeduld der arbeiders wel eens gebeurde. In den Abonasoengoe-val liep de boot vóór mij vast, waardoor mijn boot, die met groote vaart volgde, uit het vaarwater tusschen de verspreide rotsen moest scheren. Tien secunden later liepen ook wij omhoog en wel met zulk een kracht, dat ik in een sierlijken boog uit de boot werd geslingerd in het bruisende water. Onmiddellijk kon ik echter de parel, die William mij toestak, grijpen.

Toch twijfelde ik tot het einde, of wij het halen zouden. De laatste moeilijkheden, de Armina-vallen, schoten wij zelfs in het vallende duister af, wat nogal een waagstuk was. Onmiddellijk onder deze laatste trede van de Marowijne, ligt de kolonie Herminadorp, tot waar eb en vloed merkbaar zijn; hier gunden wij ons van acht tot elf uur s nachts rust, om dan op de eb verder af te zakken; toen de korte en weinig hevige vloedperiode door kwam, lagen we allen stil in onze booten aan den oever te dommelen.

Den ochtend van den twaalfden Januari keek ik nog eens goed om mij heen: ik zag voor het laatst die vloot van kleine corjalen op het wijde, morgenstille water, die onafzienbare bosschen, die geweldige nvier, die ons uit het diepe, verlaten binnenland weer had teruggegeven aan de bewoonde wereld.

Niettegenstaande den vrijwel slapeloozen nacht, dien wij achter ons hadden, kwam er, bij het naderen van Albina een geweldige actie in onze arbeiders. Allen wilden het eerst de eindstreep bereikt hebben en toen heel in de verte de kenbare hooge boom van Albina in zicht kwam, werd de grensexpeditie besloten met een prachtigen wedstrijd, waarbij ook de staf met reserve-parels ijverig meewerkte.

Het was als het ware een demonstratie, een trotsch getuigen: na het groote avontuur, na 2y2 jaar moeite en strijd in de wildernis een emdwedstnjd! En toen ik op den steiger te Albina klauterde, met een lach en een snik, hoorde ik in mij iets zeggen: Wij hebben het gewonnen en beëindigd.