Liever dan in chronologische orde honderden feit-jes 0p te sommen, zullen we in enkele hoofdlijnen de vorderingen van de missie schetsen.
Op den schopstoel
De protestanten zullen ons zoo gauw nog niet" vergeven dat* wij hier hurr nest zijn komen storen.
Een hunner predikanten verweet een onzer missionarissen : « Gij neemt protestant sclïe bekeerlingen rt uw Kerk op. Gij maait waar ge niet gezaaid hebt. » En de pater wedervoer : « Hadden de Santals van u het echte christendom ontvangen waar ze recht op hebben, dan zouden zs niet naar ons hoeven over te komen. »
De protestanten wilden ons vooral beletten grond te koopen. Ze hebben onze missionarissen gedwongen als zigeuners rond te zwerven. De Sarrtals leenden ons hun hutten wel, maar hoe dikwijls hebben wij hunne zoo hartelijke gastvrijheid moeten weigeren om hen geen last op den hals te halen. Herhaaldelijk moesten we dan ook met pak en zak verhuizen; eens moesten we zelfe een missiepost afbreken. Maar in weerwil van alle tegenwerking hebben we toch in de Pargana's onze tenten opgeslagen en lijkt het er wel rraar dat de protestanten op den duur aan orts zullen wennen.
Zigeunersleven.
Om zoodra mogelijk zoowat overal de missie te doen kermtsr,
hebben de misionarissen al heel gauw waren ze mei" vijven —
aanhoudend moeten rondreizen. De Voorzienigheid moest er maar voor zorgen, dat ze op tijd wat te eten kregen en 's avonds een hoekje vonden om te slapen. In de moeilijke dagen van hef begin hadden de drie Amerikanen twee groote Fords, echte autobussen met tien plaatsen, <c ten-seaters ». Ze dienden a^s voorraadkamer, apotheek, kapel, slaapzaal, keuken qt natuurlijk ook als vervoermiddel. De twee andere paters, een Siriliaan en een Maltees, reden ook per auto, maar hun oude karretje was zoo asthmatisch, dat hef soms niet over den bult van een berg kon. Zaa doorkruisten de missionarissen de streek in alle richtingen; ze leefden van rijst en ingemaakt :^ced; ze diepen onder de veranda van een bungalow
IHS