Dit is evenwel niet het eenige Sonnet in den bundel van Lucas d' Heere. „Den Hof en Boomgaerd" van 1565 bevat niet minder dan elf Sonetten, zooals de dichter schrijft, die niet allen zoo gebrekkig zijn als Dr. Kalff het door hem genoemde aanduidt. Een der beste is zeker wat hier het eerste volgt en getiteld is :

De Autheur tot s ij n Huusvrauwe.

Lief, ons liefde begonst ghelijc op eenen tijt,

Van God ghejont, die ons dese gracie dede:

Welcke liefde blijft eenvoudigh, mits dat ghi sijt,

Van minen sinne, en ic ooc van den uwen mede.

Dies en heeft twist, noch onruste bi ons gheen stede,

En wi leven aldus, in rechte weelde een paer:

Want daer sodanigh accoord is, paeys ende vrede,

Gheboden met Gods hant, wat can ghebreken daer ?

Naer dien ons liefde is zulc eenen stereken pilaer,

Dat si ons in de doot selfs niet en sal begheven,

Laet dit op ons graf (als wi sterven) sijn gheschreven:

„Hier licht man en wijf, nochtans geen twee lichamen; Die ghelijc en accordigh waren in haer leven,

Storven ooc ghelijc, en leven weder te zamen."

De eenigszins vrije vorm van dit Sonnet blijkt uit de volgende rangschikking:

quatrains tercets

ah* cd*

b* c e* e*

a b* e* d*

b* c

Men ziet dat hier in het tweede quatrain een nieuw rijm is ingeschoven. Dergelijke vrijheden zien wij ook in de overige Sonnetten genomen. Het schijnt of de zuiver Italiaansche vorm den dichter nog niet helder voor den geest stond. Zie hier een tweede Sonnet van Lucas d' Heere.

An Me Vrau van den Nes.

Men weet wel, 't is een verdrietlicke zaecke Voor een ionghe vrauwe te sine absent Van haren lieven man, die se bekent Voor goet, ende seer wel t'haren ghemaecke.

Want hoewel si haer voor die felle draecke

Der ialoersie niet en laet verleiden,

En niet en acht de ghemeen achterspraecke,

Die ghebeurt als twee ghehuwde soo scheiden,