Reacties.

Het is altijd prettig als er op je schrijverij brieven komen. Ten eerste is dit een bewijs, dat het wordt gelezen en ten tweede, dat er over nagedacht is. We behoeven het heus niet altijd met elkander eens te zijn.

Zo was het ook het geval met het stukje „Hier hebben de huisvrouwen belang bij". We hadden geschreven, dat het door de nieuwe Winkelsluitingswet voor de huisvrouwen en voor de werkende meisjes nu mogelijk gemaakt werd om ook op een avond haar inkopen te doen.

Dit was één zijde van de zaak. Maar er zijn nog andere kanten, want ieder punt, waarover wordt geschreven, heeft meerdere aspecten.

We laten de bondsvriendinnen zelf eens aan het woord.

„De winkels sluiten z.g.n. wel om zes uur, maar de klanten mogen ■worden afgeholpen. Ik ben zelf nooit ivoor half zeven klaar. Dan heeft elke werkende vrouw, behalve de winkeljuffrouw, 's Zaterdagsmiddags vrij. Als er nu een avond in de week bij komt, hebben we nog minder vrije tijd.

Met groot plezier sta ik nu al pl.m. 8 jaar achter de toonbank, met mij, zijn er duizenden, die hart hebben voor hun zaak. Maar wanneer mogen wij onze inkopen doen ? Alleen de meisjes in de levensmiddelenbedrijven kunnen één middag winkelen. Maar de meisjes, die .alleen 's Maandagsmorgens vrij zijn. Zij kunnen nooit eens naar een leuk jurkje kijken, laat staan passen of kopen. Alle textielzaken zijn dan immers gesloten. Het is een bekend feit, dat iemand, die op slag van zessen komt, dan ook op slag van negen of tien uur zal komen".

Tot zover de bondsvriendin uit den Helder.

Een ander schrijft ongeveer in dezelfde geest, eerst over de vrije Maandagmorgen, dat zij dan geen gelegenheid heeft om te kopen, maar ook over het op het nippertje komen van enkele klanten.

„Wanneer er 's middags om vijf minuten voor zes nog een dame

binnenkomt, verlangt zij evengoed geholpen te worden, als een die b.v. om 4 uur komt. Maar wordt er wel eens aan gedacht, dat de tijd, die ze na zessen blijft, de tijd van de verkoopster is? »

Ons antwoord is

Wij zijn blij dat deze kanten ook eens naar voren worden gebracht.

Het zal zeker niet in de bedoeling van de minister liggen, dat er bij een wekelijkse verkoopavond van het winkelpersoneel gevergd zal worden, dat zij langer zullen werken, dan wettelijk vastgelegd is. Indien er 's avonds gewerkt wordt, zal hiertegenover zeker andere vrije tijd moeten staan. Misschien kan dit dan zo geregeld worden, dat er dan wel gelegenheid komt op een morgen of op een middag inkopen te kunnen doen. Zelf hebben we ook weieens gedacht, wanneer moeten onze winkelmeisjes, die op Maandagmorgen vrij zijn, haar textiel kopen. In onze christelijke vakorganisaties zijn deze punten zeker ook in bespreking.

Een ander punt, waar wij de winkelmeisjes in kunnen helpen is, dat wij niet altijd op het nippertje van het sluitingsuur komen binnenhollen.

Ook hierop zijn natuurlijk weer uitzonderingen, want als je zelf om half zes klaar bent, dan kan het niet anders. Maar er zijn toch mensen, die bij voorkeur laat komen en dan nog wel heel lang van draad zijn, zodat het lang over het sluitingsuur is voordat zij vertrokken zijn.

Onze winkelmeisjes denken nu wel, dat zij dikwijls langer moeten werken als er een late klant is, maar in de huishouding gebeurt het toch ook vaak, dat je niet precies op tijd klaar bent. In iedere werkkring komt dit voor, de onderwijzeres net zo goed als de steno-typiste.

Precies op de minuut je mantel aan te trekken en met de klokslag op straat te staan kan niet altijd.

Het is voor ons altijd de vraag: Hoe doen we ons werk ?

Een weelde van kleuren.

Hoe schitterend en zonovergoten zijn deze Octoberdagen.

Het is of deze maand ons een ver¬

goeding wil geven voor al die regenachtige, grauwe dagen, die de zomer heeft gebracht. Alles bloeit open in een late pracht. Wanneer je door het bos gaat, zie je nog bijna niet dat de herfst al gekomen is. Zwaar zitten de bomen nog in de bladerenvracht, hier en daar even getint door het rood en het geel. In de avonden dansen de muggen nog in de warme zonneschijn en dieprood verdwijnt de zon achter het geboomte om de volgende morgen weer de nevels te verscheuren om ons weer een dag van licht te schenken.

Even moeten jullie meegaan naaide Orchideeën-tentoonstelling.

Wat je daar te zien krijgt aan kleuren en vormen van bloemen, dat zie je bijna nooit. Het is of op lange, slanke stengels de bloemen als vlinders naar je toekomen zweven. Bloemen met rose vleugels, waarop donker-bruine stippen gestrooid zijn.

Heb je ze wel eens bewonderd, die rag-fijne bloemen, die de vorm hebben van een muiltje of een klompje? Fijne nuances van tere kleuren, heel licht geel of zacht lila. Je denkt aan het sprookje als in het zilveren maanlicht de feeën zachtkens komen en ze doen die bloemenmuiltjes aan om dan te dansen op de maat van dé muziek.

En kijk daar eens hoog, op die stammen van de bomen, daar bloeien trosvormige bloemen in witte kleuren.

Overal waar je kijkt een weelde van bloemen en kleuren.

Weet je hoe lang het duurt voordat de orchidee in bloei staat.

Zeven lange jaren zijn hiervoor nodig. Eerst een klein zaadje, het lijkt precies zaagsel, dan een klein onogelijk plantje, dat al groter en groter wordt. Je zegt hoe kan daaruit nu zo'n prachtige bloem komen en eindelijk, na zorgvuldige verzorging, na veel geduld het openbloeien der knoppen.

Het geduld wordt bekroond.

Is het dikwijls in het geestelijk leven ook niet zo. Een klein zaad wordt er gestrooid.

Het komt op, heel klein, nauwelijks zichtbaar.

Maar innerlijk groeit het, dikwijls met veel strijd en worsteling.

Eindelijk treedt het naar buiten, het wordt van de mensen gezien.

God geeft de wasdom dikwijls na vele jaren.

Houdt daarom vol in je strijd, laat het gebed niet verflauwen. God geeft antwoord op Zijn tijd.

Een orchidee bloeit na zeven jaren.

Met hartelijke groeten,