aanduiding van gelijke voorwerpen als op ons stilleven, versterkte den grond van de attributie.

Het is inderdaad een stilleven met zeer waardeerbare kwaliteiten, en die karakteristiek zijn voor de nederlandsche oude kunst. De hierbijgaande reproductie toont reeds aan, dat de samenstelling wat onbeholpen is; van gebonden compositie kan kwalijk sprake zijn. Maar wat er aan bouw in dit werk ontbreekt, vindt zijn vergoeding inde uitvoering. Het is of de schilder die verschillende voorwerpen op een tafel liet staan zooals zij toevallig neergezet werden, bij ieder ding op zich zelf, zijn pleizier van het na te schilderen vindend, om de teekenachtigheid vaneen vorm, het eigenaardige van de kleur : de schotels met ooft, het doorgesneden brood, een zilveren gedreven suikerpot, een glas, een mes, een artisjok, enz. De gelijkelijke aanwezigheid van moerbeziën en aardbeien is hier wel

eenigzins kenschetsend. Met groote geestkracht zijn dan ook die dingen, stuk voor stuk, uitvoerig behandeld, volledig aangeduid met nauwkeurig omschrijvende teekening en nadrukkelijke aanduiding der kleur. De gevulde roemer vooral is vlijmscherp van stofuitdrukking en het mesheft vaneen kostelijke preciesheid. Die nuchtere waarneming der werkelijkheid en het naïve trachten die als tastbaar aanschouwelijk uitte beelden, een streven waarin de verrukking van den schilder zich zelf niet bewust lijkt zijn karakteristiek van den nederlandschen kunstenaar in het begin der 17de eeuw. En toch is dit het werk vaneen fransche schilderes, mogelijk uit het zuiden nog wel. Ineen beschrijving van haar werk vond ik wel de meemng geuit, dat zij zich onder vlaamschen (?) invloed ontwikkeld zou hebben, maar nergens kon ik eenig positief biographisch gegeven over hare persoonlijkheid machtig worden. Zoo blijft dus nog deze fransche schilderes, die hollandsche kunst voortbracht, een geheimzinnige figuur. Deze geheimzinnigheid van

Stilleven, door Louyse Mouillon.

95