lagchen de kinderen hem uit of stoppen steenen in zijn steek, en met den kerkeraad kan hij ’t ook al niet vinden, want omdat hij iedereen toegeeft, en er bij ons twee partijen zijn, trekken ze hem ieder aan een pand van zijn rok, en gaat hij nog eens op een blaauw Maandag in tweeën.”
«Jü,” zei een hoer die over ons zat, «jó jelui zit er daor maor mooi met. Mien breur die bij jelui schoenmaoker is heft er me al zoo veul van vertelt. Ze zitten bijnao allemaol te slaopen in de kerk, en heilige boontjes zijn ’t daor bij joului ook niet. ’t Mot een zedeloozcn boel wezen.”
«Is het wezenlijk zoo erg?” vroeg ik den notaris.
«Ja, zoo is ’t,” zei deze, «en we hebben nog ’t end niet.”
«Predestinatie,” zuchtte ik.
Amsterdam.
7*