AVONDWANDELING NAAR ’T KERKHOF.

Het maanlicht zweeft daar over ’t kerlchof heen,

En tintelt seheem’rend op den marmersteen.

Die rijk gebeiteld, ’t gindsche graf versiert;

Ze kleurt het wolkje, dat langs ’t luchtruim zwiert.

En ziet ook ons, die naar de rustplaats gaan,

Met zachten blik van ’s hemels transen aan.

O zou ’t niet goed zijn eens ’t gewoel te ontvliên

Om bij het graf naar hooger op te zien?

Dan is het stil, maar door die stilte goed

En zalig voor het dweepende gemoed.

Dan is het stil, en toch ruiseht er een toon.

Zoo wonder zacht, zoo lieflijk en zoo schoon.