goede vooruemeiis beschaamd waren geworden... en met gebogen hoofd en langzamcn tred verliet Frans dat huis waar hij zooveel geluk had gesmaakt, waar hij nu alles achterliet, wat hem dierbaar was. Tot nog toe was zij de schoone premie geweest van zijn werken, hij was ten minste bezig gebleven, maar nu zeide hij het Heiue na: »Voriiber ist alles, Glück und' HofFnung, Hoffnung und Liebe! « hij lag »am Boden, ein öder schiffbraehiger Mann! » en in de volle overtuiging hiervan, deed hij geene poging zich te herstellen, zich weder op te rigten tot vroegere hoogte; hij lag eenmaal, en moedeloos en treurig zonk hij dieper en dieper, zoo lang, totdat hij zicli zelven niet meer herkende, als de eens schitterende, alom gevierde Frans van Bekenveld .. . zijne ouders daalden ten grave , door hartzeer verteerd over hun eenig kind, de hoop huns ouderdoms; het nog overige fortuin verdween in weinige jaren, en Frans nam als een uitgeteerd, arm, vernietigd mensch dienst te Harderwijk 1 ...

Ook het tweede deel van ons motto, het vifioiae raneipoi’S, zullen wij bewaarheid zien, en wel in Henry dien wij al lang uit het oog verloren. Had het verlies van Marie op Frans vernietigend gewerkt, en hem alle kracht en lust ontroofd, bij Henry had zijne geestkracht zoo ven-e over zijne diepe smart gezegevierd, dat hij zijn werk weer kon hervatten en voortzetten, hoewel geen ander meisjesbceld dat van