wilden meevoerde. En daarna de kolossale 30 voet hooge Vrijheid van ’t denken, met fiere kalmte haar fakkel schuddende over ’t zeer kleine door haar verslagen gedrochtjen der duisternis, als een groot uitroepingsteeken: „Hier is ’t eind!”

Duizenden, neen, tienduizendtallen van vreemdelingen, die zich op de straten verdrongen, alle ramen, waar langs de tocht kwam, bezet en daar, hoevele lieve vrolijke gezichtjens, met nieuwsgierigen blik nu eens neêrziende op den trein en dan weer kijkende in het programma, wie toch we 1...? ’t iets om alle vermoeidheid te doen vergeten. Van 10 tot 12 uur ongeveer werd pauze gehouden in de Nieuwe baan en daarna de tocht door de schitterend geïllumineerde stad voortgezet Hulde zij der burgerij, voor de wijze waarop allen te zamen gewerkt hebben, om aan de stad een feestelijk aanzien te geven! Het Stadhuis, de Sociëteit Mavors Medicator met hare schoone transparanten en ons P. H. E. M. muntten nevens eenige particuliere gebouwen uit door hare verlichting. Maar wie zag de eenvoudige illuminatie langs de grachten of straten, hier en daar door een schitterende gasverlichting verduisterd, die den indruk, welken zij maakte, heeft vergeten? Zonder stoornis liep de optocht af, toen de dageraad reeds het naderen van den dag verkondde , en nog geruimen tijd bleven vele feestvierenden op de sociëteit uitrusten van de vermoeienissen van dezen dag.