In het harte zijner kindren
Heeft Hij ’t woord van trouw gegrift,
’t Blijve spreken in ons binnenst’
Als in ouverganklijk sehrift!
Leeren we onze dagen tellen,
Woekren met den korten tijd,
Stil, gelaten onder ’t lijden,
Waakzaam zijn in iedren strijd
Zucht dan alles om ons henen: .
„Ijdelheid der ijdelheên;. . .
Niet voor de aarde ; voor den hemel
Is ons aanzijn hier beneên.
Als een zalige gedachte
Sneir ons leven dan voorbij.
Droevig fluistren dan de bloemen:
„Heden ik en morgen gij” ....
't Suizen eener zachte koelte
Brengt een blijde boodschap aaii,
Als het boven 't graf ons fluistert
Van een zalig voortbestaan.
Utrecht. Oct, 6ü.
C. V. K , CEz.