hitr (Nütb<y S/’M ü. HocUin<5

Onder het diner liep het gesprek hoofdzakelijk tusschen mevrouw Carew en Percy. Rosemary was té opgewonden en wist bovendien nog niet, wat ze doen zou. Slechts eenmaal stelde ze belang in het gesprek en dat was, toen ze het over Tregarthyn hadden. ~Het is toch eigenlijk een schandaal, dat zoo n huis maar leeg blijft staan,” meende mevrouw Carew. ~Het is dan wel niet zoo groot als Tresilian Hall, maar ik geloof, dat het wel het mooiste huis uit het graafschap is. ' „Tenminste voor lui, die van dat soort dingen houden, ' merkte Percy op. ~Alles bij elkaar genomen is het er toch wel een beetje donker. De kamers zijn laag en dat donkere eikenhout maakt alles zoo somber. Ik heb hooren verluiden, dat de eigenaar er wel spoedig bezit van zal komen nemen! ’ ~Heusch? Daar had ik nog niets van gehoord. Wie is die eigenaar toch? ’ „Ik weet haar naam niet.”

„Is het dan een dame?" ~|a, bet sddjnt een excentrieke oude Jaffrouw te zijn met een afkeer tegen Cornwall. Maar daar zal ze wel overheen raken, als ze de lui hier eenmaal leert kennen. ' „Bestaat er eenige grond- voor die verhalen?" vroeg mevrouw Carew. „Omdat ik juist gehoord heb, dat de eigenaar een man op middelbaren leeftijd is met een heel stel zoons en dochters. ~lk weet alleen, wat Sampson Goodge me verteld heeft, zei Percy, „en als iemand het weten kan, dan is hij het toch wel. Hij staat voortdurend in verbinding met Mr. Borlase, die het goed bestuurt. Vindt u het huis zoo aardig, miss Carew?” wendde hij zich dan tot Rosemary. „Ik geloof, dat het zelfs nog aardiger is dan het uwe,” zei het meisje. „Ik weet wel, dat het niet zoo’groot is, maar het is zoo huiselijk.” „Ik wou, dat het te koop was,” zei Percy. „Waarom?"

„Dan zou vader het koopen. Moeder heeft sedert gisteren weer andere opvattingen over Cornwall. Ze heeft op het feest verscheidene aardige lui ontmoet en wil nu wel weer blijven. Ze zou natuurlijk nog wel altijd liever in Yorkshire wonen, maar ik zal vader toch zien over te halen nog eens verder naar Tregarthyn te informecren en als hij het koopen kan, dan zal hij dat zeker doen.” „Maar hij heeft toch geen twee huizen noodig?” „Als hij het kocht, zou hij het mij geven als ” Hij voltooide zijn zin niet. Daarvoor was het nog niet de geschikte tijd. Maar na den maaltijd liet mevrouw Carew hen beiden onder een of ander voorwendsel alleen en Percy voelde, dat het beslissende oogenblik was aangebroken, Maar toch durfde hij niet terstond beginnen. Misschien, omdat Rosemary onder tafel zoo weinig gezegd had en een beetje uit haar humeur scheen te zijn. Om de waarheid te zeggen, was dat ook wel zoo. Het kwam haar voor, dat haar moeder eigenlijk al in haar plaats antwoord gegeven had op Percy’s aanzoek, door hem ten eten te vragen. Hij zou verwachten, dat ze „ja” zei en ze was niet van plan ja te zeggen. Ze was ook uit haar humeur, omdat ze Restormel maar niet uit haar hoofd kon zetten. Waarom moest ze aldoor denken aan wat hij tegen haar gezegd had? Ten slotte kwam Percy toch met zijn aanzoek voor den dag en hij deed het heel keurig. Zoo eenvoudig, dat Rosemary zich er bijna geroerd door gevoelde. „Ik heb van je gehouden van het eerste oogenblik af, dat ik je gezien heb! Ik heb nooit aan een ander meisje gedacht dan aan jou alleen! Als je me niet hebben wilt, dan is het leven me geen cent meer waard. f- Toe Rosemary, zeg ja tegen me,” smeekte hij. ~Ik wil al het mogelijke doen, om je gelukkig te maken. Je zult een huis hebben zoowel in Londen als hier in Cornwall. Je hebt maar je wensch te uiten en ik zal zorgen, dat hij vervuld wordt. Mijn eenige verlangen is, jou gelukkig te maken!” Het meisje was onder zijn vurige betuigingen van liefde alles vergeten behalve het feit, dat haar op zulk een dringende wij het hof gemaakt werd. Weliswaar was hij de man

niet, dien ze zich gedroomd had, maar hij hield van haar en wilde haar alles geven, wat ze maar begeerde. 1 Waarom moest op dat oogenblik mevrouw Carew in de andere kamer naar de piano gaan en het lied beginnen te spelen, dat Barnabas op den feestavond met haar gezongen had? Onwillekeurig vormde ze in haar geest de woorden op de melodie. En op hetzelfde oogenblik bestond Percy Hornblower niet meer en leefde Rosemary in een droomland en ze hoorde de diepe stem van Barnabas het lied zingen Ze zat op haar slaapkamer na het feest en dacht erover na Ze hoorde hem weer zingen in den stillen nacht onder haar venster Natuurlijk was het dwaasheid...... klinkklare onzin! Wat had ze met dien monteur uit te staan? Hoe had hij het gewaagd Dat alles schoot haar in een oogwenk door den geest, maar het verbrak toch de betoovering, waaronder de liefdesverklaring van Percy haar gebracht had. ~Zeg, dat je toestemt en je maakt me tot den gelukkigsten man ter wereld!"

~Ik kan niet! Heusch, ik kan niet!” hijgde ze, overeind wankelend. ~Maar maar je je wijst me toch niet af?" vroeg hij ongeloovig. ~Ik weet het zelf niet maar ik kan niets beloven ik kan niet. Vergeef het me, maar ik durf niet het zou verkeerd zijn ik had

Links: Onze lezers hebben het zeker wel in de kranten gelezen: de A.N.W.B. bestaat vijftig jaar. Op 1 Juli 1883 werd in het gebouw Maliebaan 81 te Utrecht de oprichtingsvergadering gehouden, waar vroeger het bekende „Buitenlust" gevestigd was. Ter herinnering aan dien dag is de vorige week in den gevel van dit huis een gedenksteen onthuld, den btmd aangeboden door de leden van het algemeen bestuur. De bondsvoorzitcr, de heer Edo Bergsma, voerde bij deze plechtigheid het woord. Rechts: Ocdt de Utrechtsche burgemeester sprak bij de onthulling van den gedenksteen in het gebouw Maliebaan 81 eenige woorden. Hij herinnerde er daarbij aan, dat de Maliebaan in meer dan één opzicht van beteekenis voor de geschiedenis van den Bond is geweest. Reeds in 1885 verzochten 45 mannelijke en een vrouwelijk lid van den Bond aan B .en W. van Utrecht, of zij een pad in de Maliebaan mochten gebruiken om zich te oefenen in, het „velocipède-rijden". Een verzoek, dat ingewilligd werd onder de voorwaarde, dat de rijders aan het eind van de baan weer zouden omkeeren, en dus blijven binnen de grenzen van het aangegeven pad.

Links: Na afloop van de plechtigheid in de Maliebaan begaf het gezelschap zich naar het hotel des Pays Bas, waar een eerewacht van padvinders zich had opgcsteld. Men vereenigde zich hier aan een gemeenschappelijkeo maaltijd. In ’t midden: In den ouderdom van 66 jaar is te de Bilt overleden de secretaris van deze gemeente, Mr. A. Pronk van Hoogenveen, die sedert 1895, dus bijna veertig jaar, dit ambt vervulde. De ontslapene -was een der meest geziene inwoners van de Bilt; zijn heengaan beteekent de gemeente een zeer groot verlies. De vorige week Maandag vond op de begraafplaats aan den Brandenburgerweg de teraardebcsteling plaats, onder tmlooze blijken van belangstelling uit alle deelen der burgerij. Rechts: Dat was me een fotografisch buitenkansje. De twee peuters hadden vermoedclijk elkaar een beetje in de haren geitenen juist toen de vrede geteekend werd met een klinkende zoen, midden op den openbaren weg nog wel viel het oog van de camera op hen, en werden ze gekiekt zonder dat ze het merkten. Een aardig plaatje, vindt u ook niet?

Boven: in Berlijn bestaat een kinderorkest, dat uitvoeringen geeft van belangrijke werken. De dirigent is twaalf jaar! Onder: een kijkje in een open lucht school in Lahorc. (Britsch Indië),

Het is melktijd; de koeien, die grazen in de vruchtbare uiterwaarden langs de Lek, kennen dat tijdstip precies, en vanzelf komen ze zich al verzamelen aan het hek onder aan den dijk, waar de boer zoo aanstonds zijn werk zal beginnen. Deze foto is genomen in de omgeving van Vreeswijk,

De heer Bart Blauwendraad te Maarsbergen heeft op zijn honderdsten verjaardag heel wat bewijzen van s-ympathie en medeleven in ontvangst mogen nemen. In onze vorige nummers brachten wij er al een paar plaatjes van. Het Maarnsche fanfaregezelschap Astra bleef ook op dezen feestdag niet achter, en bracht den jarige een klinkende serenade, bij welke gelegenheid wij deze foto namen.