fatta menzione nel precedente § 1, trattó con loro vari anni sono della reconciliazione colla S. Bede, rispose a tutte Ie loro questioni, e li convinse dl tutti i loro errori a segno tale, che non seppero cosa potergJi piü replicare, ma 11 frutto di tutte Ie sue zelantl faticlie fü quello solo di vederli anche versar lagrime esteriormente, senza poter ottenere il minimo distacco de’ loro cuori da’ pessimi principi, de’ quali sono ripieni.

Han parlato sempre e parlano di voler essere uniti colla S. Sede; ma vogliono esservi uniti, vogliono essere riconciliati senza cbe ad abjurar gli errori sieno costretti, asserendo sempre audacemente, che non sono essi negli errori, ma che professano buoni e sani principi, talmentechè vogliono far anche credere, che noi ci siam separati da loro. D’una si detestabile loro ostinatezza e modo di pensare se n’ebbe ancora una pruova nel 1803, quando il famoso Gregoire, capo del conciliabolo de’ Vescovi costituzionali tenuto

zoening met den H. Stoel onderhandeld; hij antwoordde op al hunne vragen en hij toonde al hunne dwalingen zoo overtuigend aan, dat zij niets meer tegen hem wisten in te brengen; maar als eenige vrucht van zijne ijverige pogingen zag hij hen slechts uiterlijk tranen storten, zonder dat hij hunne harten eenigszins vermocht te onthechten aan de verderfelijke beginselen, waarvan zij zijn doorkneed.

Immer en altoos zeggen zij, de hereeniging te wenschen met den H. Stoel, maar die hereeniging en verzoening willen zij slechts, zonder dat zij hunne dwalingen behoeven af te zweren; want altoos beweren zij stoutweg, dat zij aan geen dwalingen mank gaan, maar dat zij goede en ware beginselen voorstaan, zoo zelfs, dat zij het willen doen voorkomen, alsof wij ons van hen hadden afgescheiden. Van deze verfoeilijke hardnekkigheid en denkwijze zagen wij nog een bewijs in 1803, toen de beruchte Gregoire, het hoofd van het conciaUabuul der constitutioneele bisschoppen, tijdens de regeering van het directoire te Parijs gehouden, alsmede diens secretaris.